Anabella – Rozdział XCIII (cz. 10)

– I teraz chciałbym, żebyś wyobraziła sobie tę sytuację z obu punktów widzenia – mówił dalej Majk spokojnym, opanowanym głosem. – Zależy mi na pełnym oglądzie sprawy. Najpierw wyobraź sobie, że jesteś stroną obojętną, potem, że tą zaangażowaną. Kolejność zresztą nie ma znaczenia, podejdź do tego całościowo, okej?

– Okej – skinęła niepewnie głową. – To znaczy… co dokładnie mam zrobić?

– Poczekaj – uśmiechnął się lekko. – Jeszcze nie dotarłem do sedna sprawy. Otóż osoba zaangażowana proponuje tej drugiej pewien konkretny układ.

– Układ – powtórzyła szeptem.

– Tak – potwierdził z powagą Majk. – Układ na resztę życia. A mianowicie małżeństwo.

– Ach! – spojrzała na niego zdumiona. – Więc ty…

– Mnie na razie zostawmy w spokoju, Iza – przerwał jej łagodnie. – Chcę przede wszystkim poznać twoje zdanie. Twój subiektywny pogląd na tę sprawę, przy założeniu, że spojrzysz na nią z obu stron. Wiem, że jako osoba niezaangażowana masz już za sobą podobne doświadczenie, bo taką właśnie propozycję otrzymałaś od Victora. I odmówiłaś mu. Nie ukrywam zresztą, że to on zainspirował mnie do wejścia w tę hipotezę, ale w tym momencie to jest nieistotne. Chcę, żebyś rozważyła to, abstrahując od Victora. W czystej teorii.

– W czystej teorii? – powtórzyła niepewnie. – Ale… tak się nie da, Majk. Nie można w takich sprawach abstrahować od osoby, z którą miałoby się związać na resztę życia. To jest przecież w tym wszystkim najważniejszy czynnik.

Majk przyglądał jej się przez długą chwilę w milczeniu.

– To prawda – przyznał w końcu z westchnieniem. – Może faktycznie wymagam za dużo abstrakcji… Masz rację, tak na sucho się nie da.

– Czyli rozważałeś na poważnie opcję, żeby… ożenić się z kimś? – szepnęła Iza. – Z kimś innym niż Ania?

Myśl ta, choć przecież w teorii zupełnie naturalna, teraz, kiedy została skonkretyzowana i zwerbalizowana, uderzyła ją jak obuchem, prawie ogłuszyła. Co innego było rozmawiać o tym w teorii, a co innego wyobrazić sobie to w praktyce. Wercia… piękna ciemnowłosa Wercia przy boku Majka… jako jego żona i oficjalna współwłaścicielka Anabelli… Nie, nie mogła sobie tego zwizualizować. To było nie do objęcia umysłem! To przekraczało granice jej wyobraźni!

– Tak – potwierdził spokojnie. – Tyle że, jak mówię, to nie jest nowy pomysł. Wspominałem ci o tym już dawno, kiedy rozmawialiśmy o… bodaj o Edku, nie pamiętam już dokładnie, ale była taka rozmowa. Co prawda byłem nawalony jak stodoła, ale i tak pamiętam każde słowo. Oboje zgodziliśmy się wtedy, że taka opcja odpada w sytuacji, kiedy kocha się kogoś innego, bo nie wolno krzywdzić niewinnych osób.

– To samo mówił Szczepcio – dodała smutno Iza. – I zgodnie z tą maksymą żył samotnie przez ponad pięćdziesiąt lat.

– Tak, wiem – skinął głową. – No właśnie. Weźmy przypadek takiego Szczepana. On to on, oboje doskonale wiemy, co nim kierowało, ale spójrz na to od strony tamtej dziewczyny… tej drugiej… Czekaj, jak ona miała na imię?

– Joasia – szepnęła blado.

– O właśnie, Joasia. Postaw się w sytuacji Joasi, a nawet w twojej własnej sprzed kilku lat. Gdyby ten cały Misiek jednak namyślił się i łaskawie zechciał z tobą być – skrzywił się – to powiedz… nie byłabyś szczęśliwa z samego faktu, że masz go na co dzień przy sobie? Nawet gdybyś wiedziała, że nie odwzajemnia twoich uczuć?

Iza zagryzła wargi i odwróciła wzrok, wbijając go w żółto-biały kwiat rumianku, który pysznił się wśród źdźbeł trawy tuż przy jej boku. Nie, chyba jednak nie odważy się rozmawiać dziś z Majkiem o Michale. Co prawda powinna, w trybie terapii był już na to czas, ale… to był ciągle taki trudny temat! Zresztą co miał do tego Michał? Póki co rozmawiali przecież nie o nim, a o Werci… Poza tym znów zaczęło kłuć ją serce. Musiała skupić się nad tym, by opanować nawracający, nieznośny ciężar na piersi i móc normalnie oddychać. Tak, to teraz było najważniejsze.

– Nie wiem – odparła wymijająco.

– A ja wiem, że bym był – odpowiedział cicho. – I wiem, że gdybym to ja znalazł się w takiej sytuacji jak Joasia, ale w przeciwieństwie do niej dostałbym szansę, to stanąłbym na głowie, żeby ta druga osoba też była szczęśliwa. Oczywiście na tyle, na ile to byłoby możliwe. Oddałbym jej całego siebie i wszystko, co mam, bez żadnych warunków. Od niej chciałbym tylko jednego. Tego, żeby po prostu przy mnie była.

(c.d.n.)