Anabella – Rozdział XCIII (cz. 4)

Iza przypomniała sobie nagle zafrasowaną twarz starszej pani Lewickiej, a potem po kolei twarze różnych towarzyszek Majka, które w jednoznacznym kontekście widywała z nim w Anabelli.

– Aha – szepnęła. – Chodzi ci te wszystkie twoje dziewczyny? Te od, jak to kiedyś nazwałeś, niezobowiązującej czułości?

– Mhm – mruknął. – Właśnie o nie.

Pokiwała powoli głową, wpatrując się w profil jego twarzy oświetlony coraz bardziej purpurowym blaskiem słońca. Znała każdy szczegół tej twarzy… ukośną, prawie niewidoczną bliznę biegnącą wzdłuż niedogolonego policzka… gęste, lekko skręcone kosmyki włosów w specyficzny sposób opadające mu na czoło… Przypomniała sobie jedną z ich pierwszych poważnych rozmów w gabinecie Anabelli. Wówczas widziała jego twarz z tej samej perspektywy… wówczas miał na sobie koszulę w takim samym kolorze śnieżnej bieli… i wówczas, rozmawiając z nią na ten sam temat co dziś, mówił zupełnie, wręcz skrajnie co innego.

– Przecież do tej pory wcale się tym nie przejmowałeś – zauważyła łagodnie. – A poza tym w twoim przypadku porównywanie się do Victora jest kompletnie nietrafione. Kiedyś już mi to tłumaczyłeś i ja to rozumiem… przynajmniej na tyle, na ile potrafię pojąć to umysłem, bo pod tym względem akurat różnimy się znacząco. Ale jednak potrafię się w to wczuć. To jest zupełnie inna sytuacja. Terapia… lek na ból…

Majk przerwał jej gwałtownym, niecierpliwym ruchem ręki.

– Daj spokój – wycedził przez zęby, spuszczając głowę. – Proszę cię, Iza, nie powtarzaj już tego. Nie wiem, jak mogłem pleść takie farmazony i w dodatku tak cynicznie wprowadzać je w życie. Byłem kompletnym kretynem. Przypadek Victora, którego miałem za podobnego idealistę jak ja, pokazał mi dobitnie, jakie to było nędzne. Od początku to ty miałaś rację. Przyznaję to teraz jak szczeniak i palę się ze wstydu. Wybacz mi, elfiku.

– Ja? – pokręciła głową, szczerze zdziwiona takim postawieniem sprawy. – Co ty opowiadasz, Majk? To przecież wyłącznie twoja sprawa i twoje życie! Ja zresztą nigdy nie miałam ci za złe, że w tej sprawie miałeś inne zdanie niż ja. Jak by nie było, w trybie terapii…

– W trybie terapii czy w jakimkolwiek innym, jestem skretyniałym półgłówkiem i tyle – odparł stanowczo. – Zrozumiałem to już jakiś czas temu, ale tak na sto procent dotarło to do mnie dopiero teraz, kiedy Pablo opowiedział mi o tym belgijskim frajerze i jego najświeższych odpałach. Uświadomiło mi to, że wcale nie jestem lepszy od Victora… że taka sama ze mnie szmata, tylko może trochę ostrożniejsza… ech! – pokręcił głową, odrywając wzrok od linii horyzontu i przenosząc go na twarz dziewczyny. – Powiedz mi, Izulka, ale tak szczerze… nie owijaj prawdy w bawełnę ani w żadne inne gałganki, okej? Tak czysto w teorii. Jeśli facet jeden raz dał dowód na to, że nie potrafi być wierny… jak chociażby ten cały Victor… to w oczach kobiety już jest na zawsze spalony, prawda?

Iza odwróciła oczy, uderzona przykrym skojarzeniem nie tyle z Victorem co z Michałem. Między obydwoma znajdowała ostatnio coraz więcej punktów wspólnych – i to były niestety te najgorsze punkty. A jednak, o ile Victor rzeczywiście byłby w tej sytuacji spalony, Michałowi mogła wybaczyć wszystko… albo niemal wszystko. Po co Majk w ogóle pytał ją o takie rzeczy? Przecież doskonale znał jej zdanie na ten temat. A może… może wcale nie? Może nawet ona sama go nie znała? Ech, nieważne! Teraz to nie był czas ani miejsce na to, by rozmyślać o Michale!

– Odpowiedz mi, Iza – podjął nalegającym tonem Majk. – Od tego bardzo dużo zależy. Noszę się z tym pytaniem już od dawna, a w ostatnich dniach ono jeszcze bardziej mnie dręczy. I jest jeszcze kilka takich pytań… uwag… wątpliwości… Muszę je wyjaśnić, porozmawiać o nich z tobą i naświetlić je sobie, inaczej zwariuję. Między innymi po to tak nalegałem, żebyś przyjechała ze mną tutaj, na koniec świata. Wiesz dlaczego akurat tutaj, prawda? – dodał smutno. – To miejsce od wielu lat było świadkiem moich największych koszmarów i jeśli nadal ma nim zostać, to… do diabła, niech zostanie! Wolę tutaj niż gdzie indziej. Tak czy inaczej muszę znać twoje zdanie na każdy z tych tematów. Muszę, mały elfie.

Iza wpatrywała się w jego buzującą emocjami twarz z sercem zalanym współczuciem. Więc nie myliła się, podejrzewając, że dzisiejszy wyjazd na koniec świata był dla niego pretekstem do wszczęcia dłuższej i głębszej rozmowy w trybie terapii… głębszej niż tylko nawiązanie do sprawy Victora. Domyślała się, że prędzej czy później przyjdzie na to czas, zresztą w pewnym sensie wręcz czekała na tę rozmowę, była na nią gotowa. Dobrze się składało, że Majk sam ją zaczął, oboje zresztą wiedzieli, że dziś, kiedy firma została pod pieczą Antka i Wiktorii, będą mogli zostać tu choćby i do rana. Ona sama też miała do omówienia z nim kilka trudnych spraw… lecz co tam ona! Dziś to Majk ewidentnie bardziej potrzebował jej! Z kim innym, jeśli nie z nią, swoją terapeutką, miał poruszać najbardziej skrywane przed światem tematy, które leżały mu kamieniem na sercu? Znów, jak w kryzysowej sytuacji sprzed półtora miesiąca, potrzebował jej pomocy i przyjacielskiego wsparcia! Wysłuchanie go było jej obowiązkiem! Tym bardziej że nazajutrz wyjeżdżała na trzy tygodnie urlopu, a rozmowa przez telefon to jednak nie to samo.

– Rozumiem, Michasiu – odparła łagodnym tonem, kładąc dłoń na jego przedramieniu. – Domyślałam się tego. Potrzebujesz rozmowy w trybie terapii, a ja przecież od tego właśnie jestem.

(c.d.n.)