Anabella – Rozdział XCIII (cz. 7)

– Odpowiedz mi na tamto pytanie, Iza – poprosił cicho, nie odrywając oczu od miękko zaokrąglonej linii jej kolana. – Czy facet, który raz zdradził, jest jeszcze godny tego, żeby wartościowa kobieta mogła mu zaufać?

Iza westchnęła, wizualizując sobie w pamięci natchnioną twarz Victora wyznającego jej miłość i snującego najpiękniejsze obietnice. A potem twarz Michała wpatrzonego w nią ponad stolikiem w Old Pubie… i tamtą wcześniejszą, sprzed lat… Zawsze będziemy razem, mój skarbie… Potem jego słowa z zimowego spotkania w Korytkowie po tym, jak zdradził ją z Agnieszką. Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki… i te z ostatniego spotkania w cztery oczy. Bardzo mi na tobie zależy, Iza. Bardzo. Tak bardzo jak nigdy nie zależało mi na żadnej innej kobiecie…

– Nie wiem, Majk – pokręciła głową. – To jest dla mnie za trudne pytanie. Każdy przypadek trzeba rozpatrywać indywidualnie, w tej kwestii, moim zdaniem, nie da się stosować uogólnień. Ale rozumiem, że chcesz odnieść moją odpowiedź do siebie i do tego, co mi przed chwilą powiedziałeś… dlatego ujmę to tak. Zaufanie do człowieka nie jest wypadkową tylko jednego czynnika, a zdrada nie jest pojęciem jednoznacznym. Tu się chyba zgodzimy, prawda? Co innego mąż, który zdradza żonę, albo narzeczony, który puszcza kantem narzeczoną, a co innego taki idealista jak ty, który, jak to ująłeś, zdradza swoje ideały. To jest inny rząd wartości i ja bym tu w ogóle nie używała słowa zdrada, bo, jak dla mnie, to ty nigdy nikogo nie zdradziłeś.

Niemiły ścisk serca odpuścił już teraz, znów mogła odetchnąć pełną piersią, to zaś przyniosło jej ogromną ulgę. Przyjacielskim gestem sięgnęła po dłoń Majka i uścisnęła ją w swojej, mocniej tuląc głowę do jego ramienia. Odniosła wrażenie, że zarówno to ramię, jak i dłoń drżały lekko… A może to raczej ona drżała po kolejnym nieprzyjemnym epizodzie kardiologicznym? Bogu dzięki, że to nie było nic groźnego, lecz jeśli dalej będzie się powtarzać, może znacząco uprzykrzyć jej życie. Ale co tam, nieważne… teraz trzeba pomóc Majkowi! Dlaczego on znowu obwiniał się o nieswoje grzechy? To przecież ślepy los okradł go ze szczęścia, a on szukał winy w sobie i siebie nazywał zdrajcą? Zdecydowanie, potrzebował dzisiaj porządnej terapii!

– Nie myśl tak, Michasiu – podjęła łagodnie. – Znam cię przecież i wiem, jakim jesteś człowiekiem. Uczciwym, wiernym i dobrym… bardzo dobrym… jednym z najlepszych, jakich spotkałam w całym moim życiu. Dlatego nie mogę znieść, że porównujesz się do takiego oszusta i ściemniacza jak Victor. Co też ci przyszło do głowy, żeby stawiać się z nim w jednej linii? Przecież ty w swojej sprawie nie mogłeś zrobić nic… a mimo to byłeś wierny jak pies do ostatniej chwili, kiedy jeszcze mogłeś mieć cień nadziei… i jeszcze długo potem. Co z tego, że w którymś momencie odpuściłeś i skoczyłeś w bagno, żeby leczyć rany? Nikogo przecież tym nie skrzywdziłeś. Co najwyżej samego siebie.

– Właśnie – szepnął Majk. – A to też się liczy.

Dotyk mięciutkiej, delikatnej dłoni dziewczyny na jego dłoni, słodki ciężar jej głowy na ramieniu, zapach jej włosów i bliskość jej ciała działały mu na zmysły jak płachta na byka, do tego stopnia, że z trudem skupiał się na rozmowie. Wystarczyło kilka jej niewinnych słów o budzeniu się w jej ciele naturalnego kobiecego instynktu, żeby posłać go w krainę wyobraźni… w świat najskrytszych marzeń, w którym był jej przewodnikiem i najczulszym nauczycielem zmysłowych rozkoszy… Ach, że też tak go dopadło właśnie teraz! Musiał czym prędzej odsunąć od siebie ten obraz i wrócić na ziemię, zanim zrobi coś głupiego. Ba, tylko jak miał się przed tym bronić? Jak miał wygasić w żyłach żar krwi, kiedy czuł przy sobie ciepło jej ciała i jej dłoń na swojej dłoni?

– Ale mimo wszystko to są tylko ideały – ciągnęła w zamyśleniu Iza. – Nie gniewaj się, że używam słowa tylko, wiem, jakie to dla ciebie ważne. Ale jednak zdrada ideału nie jest taką samą zdradą jak zdrada z krwi i kości, taka, jakiej ja sama doświadczyłam kiedyś od Misia. A gdybym zakochała się w Victorze, to dostałabym to samo i od Victora. Taki już chyba mój los… Tak czy inaczej ja naprawdę wiem, co mówię. Zdradzony ideał nie cierpi, Majk. Cierpią tylko zdradzeni ludzie.

– Hmm… to prawda – przyznał w roztargnieniu.

(c.d.n.)