Anabella – Rozdział XCIV (cz. 12)

Iza wyprostowała się, zaskoczona tym pytaniem, mimo że samo w sobie było jak najbardziej naturalne. Na początku przecież zawsze tak było – włosy Majka kojarzyły jej się jednoznacznie z Michałem, automatycznie przywoływały jej na pamięć jego postać, wywołując w niej burzę emocji. Lecz czy dzisiaj też tak było? Nie… chyba nie… no, może przez jeden ułamek sekundy, ale to był raczej tylko podprogowy impuls, a nie świadoma myśl. Odsunęła przecież od siebie nawet tamto skojarzenie z korytkowską łąką…

– O Misiu? – powtórzyła niepewnie, jakby sama chciała dać sobie czas na odpowiedź.

– Mhm… o Misiu – skinął głową Majk. – Myślałaś o nim dzisiaj, kiedy na tej trawie ładowałaś baterie swojemu terapeucie?

W jego głosie zabrzmiała nuta smutnej ironii, jednak skupiona na treści pytania Iza puściła ją mimo ucha. Pytanie niby proste, a wcale niełatwe… Czy myślała dzisiaj o Michale, gładząc włosy Majka?

– Nie – odpowiedziała w końcu, sama nieco zdziwiona tą konkluzją. – Nie myślałam o nim. Właściwie to chyba nie myślałam o niczym. Po prostu cieszyłam się chwilą.

– To tak jak ja – szepnął.

Gdyby mogła teraz widzieć jego twarz, niewątpliwie zauważyłaby, że rozjaśniła się ona jak pod dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

– A wracając do tematu – podjął ciepło. – Moja intuicja jest teraz mniej ważna niż twoja, elfiku. Ja jestem w innym punkcie świadomości… i terapii… Mam moje znaki, naszą cygankę, całą tę sferę metafizyczną, która długo będzie trzymać mnie przy życiu… Poradzę sobie. Teraz czas na ciebie.

Iza pokiwała głową, wciąż starając się ogarnąć umysłem to, co jej powiedział. Choć nie miała teraz czasu, by dogłębnie się nad tym zastanawiać, z góry wyczuwała, że otwarta wskazówka, jaką jej dał, w świetle życiowego doświadczenia, o jakie był od niej starszy, pozwoli jej spojrzeć na swoją sytuację pod innym kątem. Świadomość ta sama w sobie napawała ją spokojem i optymizmem. Tak, zastanowi się nad tym jeszcze… jutro w pociągu do Radzynia.

– Dziękuję, Majk – uśmiechnęła się, kładąc mu dłoń na ramieniu. – Nic więcej nie musisz mówić, zrozumiałam sedno i postaram się działać tak, jak mi zasugerowałeś. Może z początku nie będę umiała prawidłowo wsłuchać się w głos serca, ale postaram się stopniowo wyciszyć wszystkie inne głosy… w sensie rad i komentarzy z zewnątrz… i wtedy może usłyszę go lepiej. To bardzo sugestywna podpowiedź i jestem ci za nią naprawdę wdzięczna. Dzisiejsza sesja terapii była bardzo owocna, przynajmniej dla mnie. A mam cichą nadzieję, że dla ciebie też – dodała ciszej. – Przynajmniej w pewnym sensie.

– Dla mnie też, elfiku – pokiwał głową. – Nawet bardziej, niż myślisz i niż ja sam się spodziewałem. Wiesz? Ten nasz koniec świata to cholernie dziwne miejsce, z jednej strony straszne i dołujące, a z drugiej… magiczne. Jak kraina cudów, może złowroga i niebezpieczna, ale jednak nieporównywalna z niczym innym.

– Tak – szepnęła. – Właśnie tak. Ja też to czuję.

– Dlatego i ja dziękuję ci za tę rozmowę – podjął Majk, sięgając w półmroku ręką, by odgarnąć kosmyk włosów, który opadł jej na policzek. – Taką zupełnie inną niż na co dzień w firmie… jak nie z tego świata. Tego mi było trzeba, Izula. Kolejny wieczór, który zapamiętam do końca życia… no, chyba że na starość dopadnie mnie demencja – zażartował swobodniejszym tonem. – A że starość coraz bliżej, to coraz bardziej trzeba się z tym liczyć. Hmm… chyba możemy już jechać, co? Zobacz, prawie przestało lać.

Mówiąc to, wskazał na przednią szybę peugeota, po której spływały już tylko pojedyncze krople wody, po czym zdecydowanym gestem dłoni zapalił światła mijania. Ich jasna smuga rozświetliła okoliczne krzewy i drogę, a na ich tle siąpiący słabo deszcz, którego natężenie nie utrudniało już widoczności.

– Tak, jedźmy, szefie – zgodziła się wesoło Iza. – Obyśmy tylko nie zaryli po uszy w tym błocie. Jak dobrze, że to ty prowadzisz! Ja chyba dostałabym zawału serca!

Majk parsknął śmiechem, odpalając silnik, i po chwili srebrny peugeot, zawróciwszy z niemałym trudem na mokrej trawie u stóp pagórka z wielkim dębem, błotnistą drogą ruszył w kierunku cywilizacji.