Anabella – Rozdział XCIV (cz. 6) - De te fabula narratur

Urwała, gdyż w tym właśnie momencie wielka ciemna chmura dotarła do tego miejsca nieba, z którego świecił na nich księżyc, i przysłoniła go. W ciągu kilku sekund blade światło, w którym tonęła okolica, zniknęło całkowicie, okrywając wszystko atramentowo czarną ciemnością. Jednocześnie wiatr wiejący z południowego wschodu wzmógł się gwałtownie, owiewając ich innym niż wcześniej, zimnym i złowieszczym podmuchem, a gdzieś w oddali rozległ się ponury pomruk grzmotu. Zaniepokojony Majk poderwał głowę z kolan dziewczyny, podniósł się do pozycji siedzącej i oboje popatrzyli w stronę nadciągających teraz ze zdwojonym tempem chmur. Kolejny podmuch wiatru, silny i jeszcze zimniejszy niż poprzedni, uderzył w nich, mocno rozwiewając im włosy.

– Chyba czas stąd spadać, elfiku – stwierdził Majk, podnosząc się do pionu i wyciągając rękę, którą Iza ledwie dostrzegła w pogłębiających się egipskich ciemnościach. – No już, dawaj łapkę i wstawaj. Zaraz będzie ostro lało.

Po omacku podała mu dłoń i podniosła się z trudem, wspierając się na jego ręce.

– Ech, poczekaj… trochę nogi mi zdrętwiały – pokręciła głową. – Muszę je rozprostować.

Majk podtrzymał ją mocniej.

– Cholera, to przeze mnie – odparł z niepokojem. – Wybacz, przegiąłem z tym doładowaniem… Bardzo ścierpłaś?

– Nie, tylko odrobinę – zapewniła go szybko. – Już jest okej. Ależ ciemno się zrobiło… Ja tu kompletnie nic nie widzę! Trafimy do samochodu?

– Trafimy – zapewnił ją spokojnie, schylając się po swą leżącą na trawie, stłamszoną i sponiewieraną kurtkę. – Znam tu każdy kamyk i każdy krzak, nie w takich warunkach się tu bywało.

Otrzepał w ciemnościach kurtkę z trawy i przerzucił ją sobie przez przedramię.

– Okej, idziemy – powiedział stanowczo, podając jej drugie ramię . – Trzymaj się mnie mocno, mały elfie, i uważaj zwłaszcza przy schodzeniu z górki. Tam dalej są wertepy jak diabli, nogi można sobie połamać.

Iza posłusznie wsunęła rękę pod jego ramię i pozwoliła poprowadzić się w ciemność, starając się jak najostrożniej stawiać nogi. Wiatr wiał teraz z każdą chwilą coraz mocniej, a po kilkunastu krokach przemierzonych na oślep wśród wysokiej trawy poczuła na policzku pierwszą kroplę deszczu.

– Aha, zaczyna lać – zauważył Majk, prowadząc ją pewnym krokiem poprzez egipskie ciemności. – Migiem, spływamy do samochodu. Tędy, Izula, uważaj na te krzaki… Masz gdzieś kluczyki?

– Mam – pokiwała głową, sprawdzając ręką zamykaną na zamek kieszeń w spodenkach, do której schowała kluczyki od peugeota. – Ale teraz nie będę ich wyciągać, jeszcze mi gdzieś wypadną. Będziesz prowadził z powrotem, okej? Ja się nie podejmuję.

– Jasne – zgodził się bez wahania. – Patrz, jak to szybko przyszło, pięć minut nieuwagi i już nas złapało. Oho! Teraz to już naprawdę zaczyna dobrze dawać!

Rzeczywiście, w tym momencie z ciemnego nieba zaczęły spadać na nich grube krople deszczu, na razie jeszcze rzadkie, ale już nieprzyjemnie moczące, a z oddali dobiegł do ich uszu kolejny pomruk burzy, znacznie bliższy i głośniejszy niż poprzedni. Przyklejona kurczowo do ramienia Majka Iza dawała mu się prowadzić na oślep, wytężając wzrok, by w ciemnościach dostrzec chociaż przybliżony zarys ukształtowania terenu i nie potknąć się o jakąś przeszkodę. Przeszli już na północną stronę pagórka z monumentalnym dębem, który szumiał teraz złowieszczo pod naporem wiatru, i zaczęli schodzić w dół wąskim przesmykiem pomiędzy gęstymi krzewami. Majk rzeczywiście musiał znać otoczenie na pamięć, prowadził ją bowiem pewnym krokiem, podtrzymując ją mocniej w miejscach, gdzie teren opadał bardziej stromo.

„Bez niego za nic w świecie nie trafiłabym z powrotem do samochodu” – pomyślała mimochodem. – „Ileż razy on już musiał tutaj być, skoro nawet w takiej ciemności czuje się jak u siebie w domu!”

– Uważaj, tu jest śliska trawa! – ostrzegł ją, sam z trudem utrzymując równowagę. – Trzymaj się mnie mocno, jeszcze parę metrów!

(c.d.n.)