Anabella – Rozdział XCIV (cz. 8) - De te fabula narratur

Drgnęła, wytrącona z półsennego stanu zawieszenia, cofnęła dłoń i poprawiła się na fotelu, na którym półleżała, mocno osunięta w jego głąb.

– Nie – pokręciła głową. – Chociaż… może faktycznie na moment przysnęłam? – uśmiechnęła się nieco zawstydzona, zerkając na zegar, który teraz, po tak krótkim, zdawać by się mogło, czasie wyświetlał już godzinę dwudziestą drugą pięćdziesiąt siedem. – Aż sama się dziwię… Chyba powoli uspokaja się ten deszcz, prawda? – dodała, wsłuchując się w cichszy teraz szum deszczu na szybach i dachu.

– Mhm – zgodził się Majk. – Odpuszcza, ale jeszcze z piętnaście-dwadzieścia minut będziemy musieli tu posiedzieć. A skoro tak, to dokończymy naszą rozmowę, okej?

– Jasne – odpowiedziała niepewnie, starając się wysilić pamięć, by przypomnieć sobie, o czym rozmawiali tuż przed uderzeniem burzy.

– Mówiłaś, jeszcze zanim lunął ten deszcz, że chciałaś zapytać mnie o interpretację metafor cyganki – poddał ostrożnie. – W odniesieniu do twojego życia.

– A tak! – podchwyciła skwapliwie. – Właśnie! Skoro już mówiliśmy o drodze i o mgle… i o twoim marzeniu… Właściwie to już dawno chciałam z tobą o tym porozmawiać, tylko nigdy nie ma na to czasu, a sam wiesz, że o takich rzeczach nie da się rozmawiać między fakturą za mięso i telefonem do Marcina w sprawie elektryki.

– Tak jest – zgodził się bez wahania. – Faktura za mięso za cholerę nie nastraja do takich rozmów. Właśnie dlatego zależało mi, żeby przyjechać dzisiaj tutaj i wreszcie pogadać o tym wszystkim jak ludzie. Od naszej ostatniej poważniejszej rozmowy trochę się tego nazbierało… Ja osobiście czekałem na to od dawna. Nie zaprzeczysz, że ostatnim razem sporo tematów zostawiliśmy w zawieszeniu, hmm? – zagadnął, na co Iza natychmiast pokiwała głową. – No właśnie. Ja dzisiaj wyrzuciłem z siebie bardzo dużo, mogę śmiało powiedzieć, że na ten moment wystarczająco… ale teraz chcę posłuchać też o tobie. Brakuje mi tego do… hmm… że tak powiem, do pełnego obrazu sytuacji. Poza tym nasza terapia z samego założenia ma działać w obie strony, prawda? Nie wiem, jak dla ciebie, ale dla mnie ona jest jak powietrze do oddychania – dodał ciszej. – Nawet jeśli czasem zamiast tego powietrza trzeba wdychać trujący gaz, od którego łeb aż pęka w szwach.

– To fakt – przyznała smutno. – Jest dokładnie tak, jak mówisz. Dla mnie też ta terapia, nawet jeśli czasem jest trudna i boli, na dłuższą metę okazuje się jedynym lekarstwem na to, czego nie da się wyleczyć inaczej. Na najbardziej ukryte i wstydliwe dolegliwości chorej duszy.

– Pięknie to ujęłaś – pokiwał głową.

– Bo taka jest prawda. Chora dusza jest chyba jeszcze gorsza od chorego ciała, a nasza terapia przynajmniej w jakimś stopniu ją leczy. W moim przypadku tak jest na pewno, mam nadzieję, że w twoim też.

– Też, elfiku – zapewnił ją cicho. – Przecież wiesz, że też.

– A ja właściwie tylko z tobą mogę porozmawiać o takich rzeczach wprost – mówiła dalej Iza. – Może jeszcze trochę z Lodzią, ale też nie zawsze i nie do końca. Bo jednak ona w wielu aspektach nie rozumie mnie tak dobrze jak ty.

– Czyli rozmawiasz o tym też z Lodzią? – zaciekawił się.

– Aha. Ostatnio bardziej się do siebie zbliżyłyśmy i opowiedziałam jej niejedno o mojej przeszłości… i o teraźniejszości też – westchnęła. – Ale jednak nie wszystko. Na przykład o pani Ziucie i tych nieszczęsnych metaforach mogę mówić tylko i wyłącznie z tobą, bo wiem, że tylko ty jeden weźmiesz to na poważnie i będziesz umiał mnie zrozumieć.

Mówiąc to, przechyliła się w fotelu i swoim zwyczajem przytuliła policzek do jego ramienia, z przyjemnością rozpoznając twardą, znajomą fakturę skórzanej kurtki. W nozdrzach poczuła zapach wody kolońskiej, tak leciutki, że uchwytny tylko dla wtajemniczonych, lecz dla niej w pełni czytelny i wyraźny. Był to zapach spokoju, bezpieczeństwa i bezwarunkowej przyjaźni, z którymi od zawsze kojarzyła jej się postać Majka. I był to również zapach terapii… nieodłączny element klimatu ich najbardziej osobistych rozmów i zwierzeń. Niepowtarzalna atmosfera końca świata też zresztą w dużym stopniu opierała się na tej zapachowej nucie, której nie dało się porównać z żadną inną.

– Wiem, o czym mówisz – odpowiedział cicho, również pochylając się w jej stronę, by przelotnie dotknąć policzkiem jej włosów, jeszcze nieco wilgotnych po deszczu. – Ja mam to samo. I to jest możliwe tylko w trybie terapii, nawet jeśli, jak to ujęłaś, sesja szczerości czasem bardzo boli. Ale jeśli operacja ma leczyć, to warto wytrzymać każdy ból, prawda?

– O tak – pokiwała głową z przekonaniem.

– Warto i trzeba – ciągnął, zagryzając wargi. – Nie wolno bać się nawet najtrudniejszych tematów, choćby cięły nam serce na pół. Kto się ich boi, ten frajer i tchórz. Zresztą od początku tak było, że w jednym kotle mieszało się wszystko. Strach przed odkryciem się, blokada, maska na twarzy… a z drugiej strony taka cholerna radość i ulga, że wreszcie można z kimś otwarcie o tym porozmawiać.

– Tak – szepnęła.

– Z kimś, kto jest taki sam i kto czuje to samo – dokończył w zamyśleniu. – Właśnie z tobą… z moim małym elfikiem z krainy czarów. A właściwie to z jakiegoś tam Korytkowa na Podlasiu – dodał żartobliwym tonem. – Ale to i tak na jedno wychodzi.

Zamilkł na chwilę, wpatrzony w ciemną szybę, po której bębniły słabsze teraz lecz nadal regularne strumienie deszczu.

(c.d.n.)