Anabella - Rozdział XI (cz. 10) - De te fabula narratur

– Ale przecież to nie żarty, szef teraz będzie musiał wypłacić mu odszkodowanie z ubezpieczenia firmy – przypomniała mu, nadal nie mogąc opanować zdziwienia wobec tak luźnego podejścia do sprawy. – Przez to składki potem rosną, a taki garnitur pewnie kosztuje ze dwa tysiące…

– Myślę, że poniżej czterech nasz mistrz nie schodzi – stwierdził beztrosko szef, krzyżując ręce na piersiach. – Pięć do sześciu to u niego norma, do tego koszula z najwyższej półki… No, nie patrz na mnie z takim strachem w oczach, Iza. Jak będzie trzeba, uruchomimy ubezpieczyciela i zapłacimy mu, ile chce. Ale to chyba nie będzie konieczne, sam mówił, że nie chce odszkodowania, takich kretyńskich garniturków ma całą szafę, zresztą niewykluczone, że i ten uda się odratować… Wyjdziemy z tego jakoś, nie ma czym się przejmować. Niemniej to był dobry numer na jeden raz, ale nie rób już tego więcej, okej? – zastrzegł, spoglądając na nią wymownie.

– Nigdy! – obiecała gorąco Iza. – Zagapiłam się, to był ułamek sekundy… i teraz już wiem, jak trzeba być skupionym przy obsługiwaniu klientów. Ale… – zawahała się, zerkając na niego z zakłopotaniem. – Jakąś karę na pewno muszę ponieść. Szef powiedział przecież panu Krawczykowi, że wyciągnie wobec mnie konsekwencje…

– Powiedziałem mu, że moi pracownicy dostają zawsze to, na co zasługują – sprostował szef, wzruszając lekko ramionami. – I tak jest. A jeśli on ma na ten temat inne wyobrażenia niż ja, to już jego problem. No, ale dobrze… Była zbrodnia, musi być kara, z tym się zgadzam. Dlatego za pokutę przyjdziesz w tym tygodniu do pracy jeden raz więcej – zaśmiał się lekko. – Uwzględnijcie z Basią dodatkowy dzień w grafiku i sprawa zamknięta.

– Dobrze, szefie – szepnęła z ulgą Iza, która spodziewała się raczej karnego potrącenia dużej kwoty z pensji i przynajmniej czasowego usunięcia ze stanowiska kelnerki. – To żadna kara… Dziękuję.

– W porządku – uśmiechnął się. – Gdybyś wylała tę kawę na kogoś, kogo lubię, byłbym pewnie mniej wyrozumiały… Można powiedzieć, że miałaś dzisiaj wyjątkowe szczęście.

– Wszyscy mówią, że wyjątkowego pecha…

– I niech dalej tak sobie myślą – zaznaczył, pochylając się nieco w jej stronę. – Ale do rzeczy. Skoro już jesteś na dywaniku u tego krwiożerczego szefa-potwora i wszyscy tam za drzwiami modlą się za ciebie, mamy chwilę, żeby porozmawiać o czym innym.

Iza spojrzała na niego zdziwiona.

– Noszę się z tym od początku, ale nigdy nie ma czasu ani okazji – ciągnął swobodnie, sięgając po stojącą obok biurka butelkę z wodą mineralną i wyciągając z szafki dwie szklanki. – Sama widzisz, jakie mamy nieustanne urwanie głowy. Poza tym pracujesz u mnie, więc obowiązuje nas… i ciebie, i mnie… szablon relacji zawodowych, w którym nie ma za bardzo miejsca na prywatne pogaduszki. Mam nadzieję, że Basia wyłożyła ci zasady – zerknął pytająco na dziewczynę, która pokiwała głową twierdząco. – Zazwyczaj od nich nie odstępuję, już kilka razy boleśnie przejechałem się na spoufalaniu się z pracownikami i staram się tego unikać. Jednak w tym przypadku nie zapomniałem, że poznaliśmy się w innych okolicznościach niż zawodowe… Napijesz się wody? – przerwał sobie, napełniając jedną ze szklanek i podsuwając ją z uśmiechem Izie.

– Dziękuję – szepnęła, biorąc posłusznie szklankę do ręki.

– Od czasu zatrudnienia cię w firmie nie wspominałem o tym – mówił dalej szef, nalewając wody również sobie i zakręcając butelkę. – Ale to nie znaczy, że nie chciałem… po prostu nie było jak. Dzisiaj jest wreszcie okazja to nadrobić. Chodzi mi o naszego dziadka Szczepana – mrugnął do niej porozumiewawczo, pociągając łyka ze szklanki. – Ostatnim razem zaczęłaś o nim mówić… Nie było czasu rozwijać tematu, ale zapamiętałem, że zaglądasz czasami do niego, a on nadal ma coś nie tak z tym swoim serduchem. Opowiesz mi o tym coś więcej?

– Oczywiście – uśmiechnęła się, mile zaskoczona tym zainteresowaniem sprawami staruszka, o którym, jak sądziła, przez ostatnie tygodnie szef już zupełnie zapomniał.

Opowiedziała mu w skrócie o bieżącej sytuacji pana Szczepana, szczególną uwagą darząc jego pogarszający się ostatnio stan zdrowia i niemożliwą do przełamania niechęć wobec zalecanych przez lekarza badań na oddziale szpitalnym.

– Nie wiem już, jak mu to wytłumaczyć – westchnęła. – Uparł się, że jego noga nie przestąpi progu szpitala, i trzyma się tego kurczowo. Mówi, że woli umrzeć, niż dać się hospitalizować. Ja go rozumiem, bo wiem, że w przeszłości miał bardzo złe doświadczenia ze szpitalami, ale tu przecież chodzi tylko o badania, daliby mu lepiej celowane leki… On nocami ma okropne duszności, i tak pewnie nie o wszystkim mi mówi, ale przecież widzę, że jest blady i ma straszne cienie pod oczami. Boję się, żeby, nie daj Boże, jakaś astma się do tego nie przyplątała, albo jeszcze coś gorszego… – pokręciła z zafrasowaniem głową.

(c.d.n.)