Anabella - Rozdział XI (cz. 11) - De te fabula narratur

Szef słuchał w milczeniu, z poważną miną, nie spuszczając z niej badawczego wzroku.

– Widzę, że naprawdę zżyłaś się z naszym dziadkiem – zauważył po chwili. – Nie sądziłem, że utrzymujesz z nim tak bliski kontakt i bywasz u niego tak często. I że ta jednorazowa pomoc przerodziła się w aż taką komitywę…

– Tak jakoś wyszło – uśmiechnęła się, upijając łyka wody. – Mówiłam już, że pan Szczepcio ma osiemdziesiąt dwa lata, żyje sam, właściwie z nikim się nie widuje. Czasami sąsiadka do niego zajrzy, czasami z kimś sobie pogada na spacerze czy po kościele… Ale to rzadko. A ze mną lubi rozmawiać i cieszy się, kiedy przychodzę, więc staram się zaglądać jak najczęściej. Zresztą ja też go bardzo lubię, mamy mnóstwo wspólnych tematów.

– O czym gadacie? – zainteresował się szef.

– No… o różnych rzeczach – zmieszała się nieco Iza. – To bardzo miły człowiek, trochę zdziwaczały, ale od początku zawiązała się między nami nić porozumienia. Może to trochę dlatego, że z wyglądu przypominam mu kogoś… – dodała ciszej.

Ręka szefa trzymająca szklankę z wodą drgnęła lekko.

– Kogo? – zapytał, również zniżając głos.

Iza zawahała się. Czy miała prawo zdradzać tajemnice pana Szczepana? Choć nie prosił jej o dyskrecję, to się w pewnym sensie rozumiało samo przez się, on sam też nie rozpowiadał przecież o tym na prawo i lewo każdej napotkanej, postronnej osobie… Jednak czy człowiek, który na własnych plecach zaniósł go do domu, a potem opłacił dla niego zakupy i przysłał mu nowe buty, był tak naprawdę osobą postronną?

„Nie bardziej niż ja” – przebiegło jej przez głowę.

– Jego zmarłą w młodości żonę – odparła po chwili milczenia. – Bardzo mu się z nią kojarzę… Nawet nazywa mnie jej imieniem.

Szef pokiwał powoli głową.

– Hania? – uśmiechnął się leciutko.

– Tak – spojrzała na niego zaskoczona. – Aż się dziwię, że szef pamięta. Właśnie Hania… Od początku tak na mnie mówi. Może to dziwne i nie do końca normalne, ale ja na to pozwalam, bo widzę, że to mu sprawia wielką przyjemność.

– Hmm – mruknął szef, podnosząc szklankę do ust i znów pociągając z niej łyka wody. – Lubisz wcielać się w kogoś, kim nie jesteś?

– Sama nie wiem – zastanowiła się, zdziwiona tym pytaniem. – Nie myślałam o tym nigdy w kategorii lubię czy nie lubię, po prostu jeśli dla dobra sprawy trzeba na chwilę stać się dla kogoś kimś innym… Zresztą to wcale tak nie działa – zreflektowała się. – Ja nie udaję, nie gram Hani, przez cały czas jestem w pełni sobą. To tylko on ją we mnie widzi, a ja na to pozwalam. Nic więcej… To przecież co innego.

Szef nie odrywał od niej skupionego wzroku.

– Co innego – powtórzył w zamyśleniu. – Niby tak. A jednak nie każdy by na to poszedł… Dobra z ciebie dziewczyna, Iza, wiesz? – pokiwał głową. – Za tego dziadka masz u mnie ogromnego plusa, bo ja sam często o nim myślę. Nawet nie wiem, dlaczego, ale jakoś wbił mi się do głowy ten stary frajer… Słuchaj – dodał energicznym tonem, kładąc rozwartą dłoń na biurku i pochylając się w jej stronę. – Powiem wprost. Chętnie bym go odwiedził, od jakiegoś czasu chodzi mi to po głowie, ale z drugiej strony nie chcę mu robić niechcianych nalotów, zwłaszcza że to nieszczęsne serducho mu szwankuje. Jednak gdybym poszedł tam z tobą…

– Ach! – spojrzała na niego z uśmiechem. – Nawet o tym nie pomyślałam… A to przecież bardzo dobry pomysł! Jestem pewna, że pan Szczepcio bardzo by się ucieszył, często pana wspomina.

Szef wyprostował się w fotelu, upił kolejny łyk wody z trzymanej w ręce szklanki, po czym znajomym gestem drugiej dłoni odgarnął sobie włosy. Iza natychmiast odwróciła oczy.

– Kiedy planujesz do niego wpaść w najbliższym czasie? – zapytał rzeczowo.

– W czwartek – odpowiedziała cicho. – Powiedziałam mu, że przyjdę koło osiemnastej.

Na chwilę zapadło milczenie.

– Okej – podjął szef spokojnym, neutralnym tonem. – Umówmy się w takim razie o osiemnastej pod jego kamienicą. Nie będę długo zawracał mu głowy, góra pół godziny, potem i tak będę musiał spadać do roboty. Czekaj… bo nie znam na pamięć tych waszych grafików – spojrzał na nią z zastanowieniem. – Ty nie pracujesz u nas w czwartki?

Iza pokręciła przecząco głową.

– Tym lepiej – stwierdził, dopijając jednym łykiem wodę i odstawiając pustą szklankę na biurko. – Będziesz mogła dłużej zostać u niego sam na sam. To jak? Jesteśmy umówieni?

– Tak jest – skinęła grzecznie głową, po czym również opróżniła do końca i odstawiła swoją szklankę. – Dziękuję. Czwartek o osiemnastej pod domem pana Szczepana.

– Świetnie. A teraz możesz już wracać i dokończyć swoją zmianę.

Iza natychmiast zerwała się z krzesła.

(c.d.n.)