Anabella - Rozdział XI (cz. 13) - De te fabula narratur

Apetyczny zapach zrazów z pieczonymi ziemniakami, które Iza odgrzała na obiad w piekarniku, wypełniał nie tylko kuchnię pana Stanisława, ale również całe mieszkanie, unosząc się nawet na klatce schodowej, co natychmiast zwabiło wracającego z pracy Kacpra.

– To specjalność naszej szefowej kuchni – wyjaśniła Iza, nakładając obu swym towarzyszom porcje na talerze. – Wczoraj zostało nam tego sporo z opłaconego zamówienia, bo część zapowiedzianych gości nie przyszła. Klient nie chciał, żeby pakować mu cokolwiek na wynos, więc kucharka kazała nam się tym podzielić i zabrać do domu, żeby się nie zmarnowało… Proszę, jedzcie.

– Super żarcie, Iza! – przyznał Kacper, schylając się natychmiast nad swoim talerzem, z którego danie zaczęło znikać w mgnieniu oka. – A powiem ci, że głodny jestem jak diabli… Urąbaliśmy się dzisiaj na tej budowie jak konie pociągowe, cały dzień nosiłem z kumplem cegły, a do żarcia tylko jakiś głupi pączek i kanapka. Ale za to kasę dzisiaj dostałem, oddam ci za to żarcie i stryjowi sypnę za lokum…

– Nic mi nie oddawaj – uśmiechnęła się Iza. – Mówię przecież, że mam to za darmo z odzysku, a co do innych dni, to rozliczaj się z panem Stasiem, on robił ostatnio zakupy, ja tylko gotowałam. Za gotowanie nic od ciebie nie chcę, to żaden problem, i tak przecież zawsze pichcę coś dla siebie.

– Okej – kiwnął głową Kacper, przełykając kolejne porcje obiadu. – To ja teraz przez tydzień funduję zakupy. Tylko stryj mnie nie kantuje na rachunkach! – zaśmiał się, ostrzegawczo grożąc panu Stanisławowi palcem. – Już ja przeliczyłem te ostatnie i dobrze widziałem, że stryj mnie zerżnął na stówkę co najmniej… No, ale dobra, nie kłócę się, bo to jest dla mnie i tak dobry deal. Ja daję kasę, stryj lata po zakupy, a Iza gotuje nam żarcie. I jesteśmy kwita.

Iza i gospodarz spojrzeli po sobie z uśmiechem i kiwnęli zgodnie głowami.

– Znakomite zrazy – przyznał pan Stanisław. – Tylko co pani tak malutko sobie nałożyła, pani Izo? – dodał, mierząc krytycznym wzrokiem jej talerz. – Nie jest pani głodna?

– Jakoś nie bardzo – odparła Iza, zasiadając do swojej porcji. – A poza tym wieczorem wychodzę na małe przyjęcie do koleżanki, tam też będzie jedzenie, więc zawsze wypada skosztować. Nie chcę się przejadać.

– Przejadać! – prychnął Kacper, spoglądając na nią z politowaniem znad talerza. – Chuda taka jesteś, że powinnaś jeść dwadzieścia cztery godziny na dobę i jeszcze byłoby mało!

– Kacper, przestań – zestrofował go pan Stanisław. – Jak ty się odnosisz do dziewczyny?

– A co ja powiedziałem nie tak? – zdziwił się Kacper, dojadając resztki swojego obiadu i wychylając się w stronę brytfanki stojącej na kuchence gazowej w poszukiwaniu dokładki. – Przecież świętą prawdę mówię! Co by jej szkodziło nabrać trochę ciałka? Taka ładna dziewczyna, to by zaraz… O, wielkie dzięki! – uśmiechnął się, gdyż Iza, odczytując jego intencje, sięgnęła po brytfankę i nałożyła mu na talerz kolejną porcję. – Głodny taki jestem, że konia z kopytami bym wtrząchnął… Co to ja mówiłem? – spojrzał z zastanowieniem na stryja. – A, o Izie! Że mogłaby tego ciałka nabrać… Taką ładną ma buzię, że jakby trochę się zaokrągliła tu, w policzkach… – wychylił się i przejechał palcem tuż przed nosem rozbawionej tą analizą dziewczyny – to faceci by się o nią normalnie zabijali! Ja wiem, co mówię, Iza, znam się na tym – zapewnił ją z powagą. – Wiem, że masz tę swoją inwersję… czy awersję… ale może w końcu jakiś by ci przypasował, co? – mrugnął do niej porozumiewawczo, na co pan Stanisław, pokręcił tylko z dezaprobatą głową. – No bo żeby taka kobitka sama po świecie chodziła, to aż żal człowieka ściska…

– Dzięki za rady, Kacperku – uśmiechnęła się Iza, spokojnie jedząc swój obiad. – Wiem, że dobrze mi życzysz, masz zresztą rację, że powinnam trochę przytyć… Kiedyś wyglądałam lepiej, ale odkąd zachorowała moja mama, schudłam strasznie i od tamtej pory już tak zostało. Chyba nerwy tak mnie zżerają, nic na to nie poradzę.

– No wiem, ja też ci już parę razy nerwów naszargałem – westchnął Kacper. – Ale sama widzisz, że już się pilnuję… Zresztą jakie ty masz teraz nerwy? Na studiach dobrze ci idzie, z roboty też jesteś zadowolona… no i co? Dalej taka chuda i chuda!

Iza prychnęła śmiechem.

(c.d.n.)