Anabella - Rozdział XI (cz. 14) - De te fabula narratur

– E tam, bzdury, ślicznie pani wygląda – ocenił gospodarz, również kończąc swoje jedzenie. – Może i prawda, że odrobinę za szczuplutka, ale to teraz przecież w modzie… A ty się Kacper nie czepiaj, nie twoja sprawa, szczylu. To co, w następnym tygodniu jedzie pani do domu? – zmienił szybko temat, widząc, że Kacper z oburzoną miną otwiera już usta, żeby mu odpowiedzieć.

– Tak – skinęła głową Iza. – Pojadę w poniedziałek. Na uczelni już od tego czwartku będę mieć wolne, ale w weekend jeszcze pracuję… A wrócę w następną niedzielę wieczorem. Muszę skorzystać z tego, że szef na cały tydzień zamyka lokal, ma wejść ekipa remontowa i odnowić kuchnię, więc akurat mamy przymusowy urlop.

– Ale chociaż płatny? – zaniepokoił się czujnie Kacper, jednocześnie rzucając stryjowi ostrzegawcze spojrzenie.

– Płatny – zapewniła go Iza. – Ten remont to fanaberia takiego jednego klienta… milionera.

– O! – zainteresował się pan Stanisław.

Kacper również spojrzał na nią z zaciekawieniem.

– Aha – ciągnęła, wstając, by zebrać puste talerze. – Zażyczył sobie, żeby odnowić kuchnię, a w dalszej kolejności łazienki, bo w połowie maja ma być u nas jakiś koktajl z jego współpracownikami z wyższych sfer finansowych i chce, żeby wszystko było na tip-top. To w sumie zrozumiałe, tacy ludzie są przyzwyczajeni do wysokich standardów, więc trzeba się dostosować. A facet ma w ogóle jakąś niewytłumaczalną słabość do naszej knajpy – dodała wyjaśniająco. – Uparł się, że będzie robił te swoje imprezy właśnie u nas i trzyma się tego bezwzględnie. Fakt, lokalizacja jest super, samo centrum, ale z drugiej strony takie koktajle na wysokim szczeblu często robi się w lokalach poza miastem, gdzie jest więcej miejsca i parkingi… Dziewczyny mówiły, że nawet sam szef tego nie rozumie, tyle że nie wnika w jego sentymenty, bo w końcu interes to interes.

– Słusznie – mruknął pod nosem pana Stanisław.

– No i pan milioner dofinansowuje nam ten remont, więc nie ma problemu z płatnym urlopem poza limitem – dokończyła wesoło Iza, układając naczynia w zlewie i zalewając je ciepłą wodą. – A ja chętnie sobie z tego skorzystam, żeby odwiedzić siostrę i szwagra. Już im to obiecałam i bardzo się ucieszyli, bo potem to już chyba dopiero w kwietniu na święta do nich pojadę… Ale nie martw się, Kacper! – dodała, odwracając się od zlewu i puszczając oko do chłopaka. – Zostawię wam całą lodówkę i zamrażarkę pysznego jedzenia, wystarczy, że sobie odgrzejecie i z głodu nie umrzesz, biedaku!

Kacper uśmiechnął się, wstał od stołu, podszedł do niej i objąwszy ją ramieniem, ucałował ją spontanicznie we włosy.

– Dzięki, mała – powiedział ciepło. – Skąd wiedziałaś, że o tym pomyślałem? Właśnie zmartwiłem się, że przez cały tydzień trzeba będzie szukać żarcia na mieście. I widzi stryj, jak ona o mnie dba? – zwrócił się z dumą do gospodarza. – Jak prawdziwa siostra! A zresztą… siostra czy nie siostra, jakby nie była taka chuda i do tego jeszcze była blondyną, to normalnie… zakochałbym się w niej na śmierć!

Iza i pan Stanisław spojrzeli po sobie i jak na komendę wybuchli gromkim śmiechem, do którego po chwili dołączył również tubalny rechot Kacpra.