Anabella - Rozdział XI (cz. 2) - De te fabula narratur

Jako że końcówka stycznia na uczelni była bardzo gorąca, bowiem studenci żyli zaliczeniami i sesją egzaminacyjną, finiszującej swój pierwszy semestr studiów Izie również udzieliła się ogólna atmosfera walki o oceny. Choć w przypadku przedmiotów kierunkowych problemów z zaliczeniami nie miała żadnych, a o takim komplecie ocen, jakie zebrała ze wszystkich zajęć związanych z językiem francuskim, większość kolegów mogła tylko pomarzyć, o tyle sen z powiek spędzał jej ogólnouniwersytecki egzamin z logiki, z której, eufemistycznie mówiąc, nie czuła się najmocniejsza.

– E tam, czym ty się przejmujesz? – popukała się po głowie Marta. – Zdasz i zapomnisz, każdy rocznik przez to przechodzi i jakoś dają radę. A nawet jak dostaniesz słabą tróję, to co z tego? Nie musisz mieć samych piątek i czwórek!

– Słaba trója całkowicie mnie urządza – zapewniła ją Iza. – Gdybym ją dostała, nie prosiłabym o więcej, byłabym szczęśliwa jak w niebie.

Trwała przerwa miedzy zajęciami, ale ponieważ cały rok miał je od rana w tej samej sali, większość studentów, w tym Iza i Marta, została na swoich miejscach, konsumując drugie śniadanie i rozmawiając lub przeglądając notatki; tylko nieliczni udali się do automatu z napojami po coś ciepłego do picia.

– No to kiedy przedstawisz mi swojego Radzia? – zagadnęła żartobliwie Iza. – Ciągle mi to obiecujesz, a ja muszę obchodzić się smakiem.

– No widzisz, co ja poradzę, Izka, skoro ciągle nie ma okazji… – westchnęła Marta.

– Ale powiedz… to już tak na poważnie? – zapytała Iza, ściszając głos.

– Chyba tak – uśmiechnęła się lekko Marta. – Jeszcze nie rozmawialiśmy o tym co prawda…

– Ale to się i tak czuje – dokończyła Iza, mrugając do niej znacząco.

– No tak… Wiesz, on dzwoni do mnie właściwie codziennie, a smsami to mnie po prostu zasypuje… Tylko że teraz nie ma jak wyrwać się na spotkanie, bo oni na trzecim roku mają urwanie głowy z zaliczeniami, jeszcze gorzej niż u nas. Ale jak to się już skończy i sprawy się wyjaśnią, wyciągnę go na miasto… i wiesz co? – spojrzała na Izę w natchnieniu. – Może po prostu odwiedzimy cię w tej twojej knajpie?

– Czemu nie? – zgodziła się Iza.

– Pamiętam, Anabella… ładna nazwa zresztą – zauważyła Marta. – Powiesz mi tylko, kiedy pracujesz, w jakie dni i w jakich godzinach, a ja nagram wyjście do was z chłopakami. Radek już od dwóch tygodni mi to obiecuje, znowu ma zabrać kumpla z dziewczyną, więc wypad do klubu byłby w sam raz.

– Jasne – skinęła głową Iza. – Po tej nieszczęsnej logice jadę tylko na dwa dni do domu zobaczyć Melcię i Robiego, ale zaraz potem wracam i przez cały luty będę w pracy. Od razu ci powiem, że w Anabelli najłatwiej zastać mnie w weekendy, bo z piątku na sobotę i z soboty na niedzielę jestem od dwudziestej aż do zamknięcia lokalu. A na tygodniu…

– Iza, tam na korytarzu jakaś dziewczyna cię szuka – przerwał jej głos Zbyszka, który wparował właśnie do sali z kubkiem dymiącej kawy w ręce.

– Mnie? – zdziwiła się Iza.

– To znaczy nie wiem, czy na sto procent chodzi o ciebie – zastrzegł chłopak, wracając na swoje miejsce i ustawiając kawę na blacie ławki. – Ale z opisu tak by wynikało… Chodzi jej o bardzo szczupłą szatynkę z długimi, prostymi włosami, więc wyszło mi, że u nas na roku tylko ty pasujesz do takiej kategorii.

– Ale co to za dziewczyna? – zapytała zdezorientowana Iza, niepewnym ruchem podnosząc się z krzesła.

– A taka ładniutka, mała blondyneczka z zawaliście długim warkoczem – odparł rzeczowo Zbyszek. – Mówi, że z polonistyki.

– Ach! – Iza aż podskoczyła z radości. – To ja już wiem, kto to jest! Dzięki, Zbyszek!

Przeprosiwszy gestem dłoni Martę, wyszła na korytarz, gdzie natychmiast natknęła się na znajomą dziewczynę z polonistyki o modrych oczach i włosach jak marzenie…

– Cześć – uśmiechnęła się do niej.

– O, jak się cieszę, że cię znalazłam! – zawołała serdecznie tamta, ściskając ją wylewnie za rękę. – Pamiętasz mnie, prawda?

– Jak bym mogła nie pamiętać? – pokręciła głową Iza.

– Lodzia – przedstawiła się z powagą dziewczyna.

– Tak, wiem – skinęła głową. – Słyszałam, że wszyscy tak cię nazywali i właśnie zastanawiałam się, od czego to jest zdrobnienie…

– Od Leokadia – wyjaśniła jej tonem wskazującym na to, że pytanie traktuje jako rutynowe.

(c.d.n.)