Anabella - Rozdział XI (cz. 3) - De te fabula narratur

– Leokadia – uśmiechnęła się Iza. – Bardzo ładne, staromodne imię… Nie znałam do tej pory nikogo, kto by je nosił, widziałam je tylko na… – urwała zmieszana tym, co miała zamiar powiedzieć.

– Na? – podchwyciła żywo Lodzia.

– Na nagrobkach – szepnęła Iza.

Obie popatrzyły po sobie i wybuchły zgodnym śmiechem.

– No dokładnie! – śmiała się Lodzia. – W naszym pokoleniu chyba nikt nie nosi tego imienia, za to starsi ludzie często się wzruszają, kiedy je słyszą. Ja je lubię, nawet w tym zdrobnieniu… choć to niejedyne dla mojego imienia – dodała z uśmiechem. – A ty? Jak masz na imię?

– Ojej, przepraszam! – zreflektowała się Iza, oficjalnym gestem wyciągając do niej rękę. – Ja jestem Iza. Od Izabella – dodała dla porządku.

– Ach, Iza! – powtórzyła Lodzia, przyglądając jej się oczami lśniącymi radością. – Powiem ci, że bardzo do ciebie pasuje… Od paru tygodni chodziło mi po głowie, żeby cię odszukać, i nawet próbowałam ustalić, jak masz na imię, ale nikt nie wiedział. Dziewczyny powiedziały mi tylko, że jesteś z pierwszego roku romanistyki. To zawsze jakaś informacja… Zachodziłam już tu do was parę razy, ale nigdy na ciebie nie trafiłam, a teraz kończy się semestr, więc postanowiłam, że muszę poszukać cię aktywniej. Mam do ciebie dwie ważne sprawy.

– Dwie sprawy? – powtórzyła zdziwiona Iza.

– Tak – skinęła głową, ściągając z ramienia swój plecak i wyjmując z niego niewielką torebkę na upominki. – Przede wszystkim muszę ci podziękować za tamtą pomoc. Gdyby nie ty, mogłam upaść w łazience i uderzyć się w głowę, w ogóle nie wiadomo, kto i kiedy by mnie tam znalazł… Proszę, to taki drobiazg dla ciebie – dodała, wręczając jej torebkę. – Dziękuję, Iza. Jestem ci naprawdę bardzo wdzięczna.

– No co ty, nie trzeba, to przecież nie było nic takiego – Iza aż cofnęła się o krok. – Każdy by tak zareagował, a że akurat ja tam byłam…

– Nie gadaj, tylko bierz – odparła stanowczo Lodzia, wciskając jej upominek do ręki. – To nic wielkiego, tylko dobra kawa i trochę czekoladek. Tak symbolicznie. Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że cię znalazłam i że mogłam cię wreszcie poznać. Od tamtego dnia ciągle o tobie myślałam.

– Ja też się cieszę – odpowiedziała Iza, posłusznie biorąc od niej prezent. – Już dawno zresztą zwróciłam na ciebie uwagę. Bo nie wiem, czy pamiętasz, ale jesienią pożyczałaś mi długopis na wykładzie z filozofii…

– Ach… pamiętam! – szepnęła dziewczyna, patrząc na nią w olśnieniu swymi ślicznymi oczami. – Rzeczywiście! To byłaś ty…

Przez chwilę patrzyły na siebie z uśmiechem.

– A teraz jeszcze ta druga sprawa – Lodzia spojrzała na nią z zastanowieniem. – Czekaj… masz teraz zajęcia?

– Tak, zaczynam za pięć minut – pokiwała głową Iza.

– No to szybko, muszę się streszczać! – podjęła energicznie. – Chodzi o to, że chciałabym zaprosić cię do mnie do domu na małą imprezkę na koniec semestru. Mamy powody, żeby poświętować w gronie przyjaciół, będą dziewczyny i dwóch kolegów z mojego roku, parę przyjaciółek z liceum z chłopakami… I chciałabym bardzo, żebyś ty też była.

– Ojej, dziękuję – szepnęła zaskoczona Iza. – To miło z twojej strony… Ale nie wiem, czy będę pasowała do towarzystwa, przecież nikogo tam nie znam…

– To poznasz – odparła z uśmiechem Lodzia. – Proszę, Iza, nie odmawiaj, bardzo mi zależy na twojej obecności. To naprawdę sami fajni ludzie, pośmiejemy się, upiekę specjalnie dla was ciasto, a mój mąż odgraża się nawet, że osobiście zrobi sałatkę! – zaśmiała się. – To niepowtarzalna okazja, żeby uczestniczyć w jego debiucie kulinarnym, a zapewniam cię, że warto… więc tym bardziej nie możesz odmówić!

– No dobrze! – roześmiała się Iza, przypominając sobie owego eleganckiego, ciemnookiego mężczyznę, który z przestrachem i troską tulił do piersi bledziutką jak ściana dziewczynę. – Na taki argument nie ma mocnych… Bardzo chętnie przyjdę w takim razie, dziękuję ci. Kiedy by to było?

– Proponuję następny wtorek po południu. Pasuje ci?

– Akurat idealnie – skinęła głową. – W poniedziałki i środy mam zajęte popołudnia, bo pracuję, ale wtorkowe wieczory mam wolne.

(c.d.n)