Anabella - Rozdział XI (cz. 6) - De te fabula narratur

Iza pośpiesznym krokiem skierowała się w stronę baru, gdzie przekazała zamówienie Wiktorii obsługującej między innymi ekspres do kawy, a następnie udała się do kuchni z prośbą o porcję ciasta.

– Macchiato dla Krawczyka? – zagadnęła ją Ola przy wyjściu z zaplecza.

– Dla Krawczyka?! – zdumiała się Iza, zerkając w kierunku siedzącego z szefem gościa. – Kurczę, nie wiedziałam, że to on…

– On, on. We własnej osobie – uśmiechnęła się Ola. – Przystojny, co?

– Owszem – wzruszyła lekko ramionami. – Nawet bardzo.

– To nasz stały klient – wyjaśniła Ola, obserwując go ukradkiem zza baru. – Zagląda tu od paru lat, bardzo lubi nasz lokal. A gdybyś widziała te kobiety, z którymi tu czasami przychodzi! Bajka! Sam lakier do paznokci mają chyba w cenie naszej pensji…

– Kobiety? – powtórzyła Iza, również przyglądając się z daleka pochylonemu nad dokumentami Krawczykowi. – W liczbie mnogiej?

– A tak, z różnymi już tu bywał – pokiwała głową Ola. – Raczej nic stałego, z tego, co zdążyłam zaobserwować. Podobno miał kiedyś żonę, ale rozwiódł się już z dziesięć lat temu i więcej się nie ożenił, chociaż kandydatek na pewno mu nie brakuje…

– Iza, twoje macchiato – przerwała jej barmanka Wiktoria, stawiając kawę w eleganckiej filiżance na przygotowanej tacy. – To dla niego? – dodała, dyskretnym ruchem głowy wskazując na Krawczyka.

– Aha – uśmiechnęła się Iza. – Widzę, że to jego stałe zamówienie?

– Tak, macchiato, a do tego porcja tiramisu – pokiwała głową Wiktoria. – Czyli jego słynne „ciasteczko”. Natomiast z alkoholi pije tylko dżin z tonikiem, zapamiętaj to sobie w razie czego… Espresso już się zlewa, zaraz ci dołożę.

– Dzięki! – rzuciła Iza. – Lecę w takim razie do kuchni po ciasteczko… I patrzcie, nie miałam pojęcia, że taki VIP trafił mi się dzisiaj do obsługi! – dodała żartem, na co obie koleżanki roześmiały się cicho i wróciły do swoich zadań.

Przyniósłszy z kuchni talerzyk z tiramisu, Iza ustawiła go dla tacy obok obu czekających już w gotowości kaw i ostrożnie ruszyła w stronę stolika, przy którym rozmawiali Krawczyk z szefem. Nim jednak uszła kilka kroków przez coraz bardziej napełniającą się gośćmi salę, ktoś za jej plecami wykrzyknął jej imię. Odwróciła się i dostrzegła Martę w towarzystwie wysokiego szatyna, którego, miała wrażenie, gdzieś już musiała widzieć, bo jego wesoło uśmiechnięta, sympatyczna twarz wydała jej się dziwnie znajoma.

– Iza! – zawołała Marta, podchodząc do niej szybkim krokiem. – Widzisz, jaki fuks? Wpadliśmy tylko przelotem, chciałam sprawdzić, czy dzisiaj tu będziesz, i proszę bardzo! Od razu na ciebie trafiliśmy! Poznajcie się… Radziu, to jest właśnie moja koleżanka ze studiów Iza, o której ci mówiłam. A to jest Radek.

Choć Iza od dawna chciała poznać tajemniczego adoratora Marty, a wrażenie, że skądś go zna, jeszcze bardziej spotęgowało jej ciekawość, trudno było wyobrazić sobie gorszy moment na zawieranie jakichkolwiek znajomości.

– Miło mi – uśmiechnęła się z zakłopotaniem. – Iza.

Odstawiła na chwilę tacę na pierwszy z brzegu stolik, żeby podać rękę chłopakowi. Ten również zdawał się przyglądać jej z zastanowieniem.

– Radek – przedstawił się, ściskając jej dłoń.

– Słuchaj, Martuś – dodała ciszej Iza, zerkając z zaniepokojeniem w stronę stolika Krawczyka. – Usiądźcie gdzieś sobie, zaraz do was podejdę, tylko najpierw muszę szybko obsłużyć ważnego klienta…

– No co ty, Izka! – zawołała Marta. – Nie będziemy zawracać ci głowy, pracujesz, a my i tak musimy już iść dalej, wpadliśmy dosłownie na chwilę… Chciałam tylko was zapoznać.

Uśmiechnęła się do Radka, który odwzajemnił jej uśmiech i objął ją ramieniem.

– No to sprawa załatwiona! – skonkludował wesoło. – A teraz już naprawdę się zmywamy, bo spóźnimy się na ten koncert… Spotkamy się kiedyś na spokojnie, to sobie pogadamy w szerszym gronie – dodał, zwracając się do Izy.

– Jasne! – podchwyciła skwapliwie, znów biorąc do rąk swoją tacę. – Dzięki, fajnie, że wpadliście, miło było cię poznać, Radek!

– I wzajemnie – skinął głową, znów przyglądając jej się spod oka, jakby nad czymś się zastanawiał. – To na razie, do jakiegoś rychłego zobaczenia!

Ujął Martę za rękę i oboje odeszli w stronę wyjścia.

(c.d.n.)