Anabella - Rozdział XII (cz. 1) - De te fabula narratur

Ponieważ pustawy o tej porze autobus, który wiózł ją na prywatkę u Lodzi, mijał dzielnice, których Iza jeszcze nie znała, wyglądała przez okno z jednej strony z ciekawością, z drugiej z wytężoną uwagą i naturalnym niepokojem, czy aby na pewno nie przeoczy właściwego przystanku.

„Jakoś przecież trafię” – pocieszała się w myślach. – „To ma być niski, beżowy blok, który widać już z przystanku, a tu na razie nic takiego nie ma…”

– Cześć! – rzucił nagle ktoś, opadając na siedzenie obok niej.

Spojrzała zaskoczona, zupełnie nie rozpoznając swojego rozmówcy. Był to średniego wzrostu chłopak, mniej więcej w jej wieku, o całkiem sympatycznym, ale przeciętnym i niczym niewyróżniającym się wyglądzie.

– Nie kojarzysz mnie, co? – zaśmiał się, wyciągając do niej rękę. – Jestem Daniel, z roku Lodzi Lewickiej, jedziemy chyba razem do niej na imprezę, dobrze mówię?

Iza natychmiast przypomniała sobie dwóch studentów, którzy tamtego dramatycznego dnia pomagali przenieść zemdloną koleżankę na ławkę. Bardziej w oczy rzucał się wtedy ów Bartek, którego zapamiętała nawet z imienia, ale teraz kojarzyła już i jego kolegę, którym był właśnie Daniel.

– Ach – uśmiechnęła się, ściskając mu dłoń. – Tak, przypominam już sobie… Iza.

– Rozpoznałem cię od razu, jak tu wsiadłem, chociaż masz czapkę na głowie – podjął chłopak, luźnym gestem kładąc sobie plecak na kolanach. – Fajnie, że Lodzia cię zaprosiła i w ogóle namierzyła, kim jesteś. Strasznie się uparła, żeby odnaleźć cię po tamtym numerze… Mówiła ci, jak to się skończyło? – mrugnął do niej. – W sensie, jaka była przyczyna tego zemdlenia?

– Mówiła – skinęła głową Iza, wymieniając z nim uśmiech. – A wszyscy tak się martwili…

– No! – zaśmiał się Daniel. – A najlepsze, że wtedy nikt na to nie wpadł, nawet jej mąż, chociaż można się było przecież domyślić… Dopiero w szpitalu ją zdiagnozowali. Ciekawy numer zaraz na początku studiów, co?

– Ciekawy – przyznała Iza. – Trudno jej będzie to wszystko połączyć, skoro dopiero zalicza pierwszy semestr. No, ale skoro tak zadecydowali…

– Myślisz? – spojrzał na nią z uśmiechem. – Ja bym raczej obstawiał wpadkę, planowo to by poczekała chociaż do drugiego roku… Chociaż z drugiej strony w małżeństwie trudno mówić o wpadkach, a ten jej facet wydaje się odpowiedzialny i w ogóle taki… ustawiony. Nina mówiła, że to adwokat, nawet całkiem znany. Jest dużo starszy od Lodzi. Znasz ich bliżej?

– Nie – pokręciła głową Iza. – Tylko trochę Lodzię, a jego wcale. Ale wystarczy mi, że widziałam ich razem… wtedy… i już mam o nich wyrobione jednoznaczne zdanie – uśmiechnęła się. – Bardzo pozytywne.

– Lodzia jest super dziewczyna – przyznał Daniel. – Miła i taka… bezpretensjonalna. A z wyglądu też robi wrażenie, zwłaszcza tym warkoczem.

– O tak – szepnęła Iza. – Ma przepiękne włosy…

– Jak pierwszego dnia przyszła na zajęcia, od razu zwróciła na siebie uwagę. Nawet nie chodziło tylko o warkocz, ona ma w sobie coś takiego, że… jak by to powiedzieć… aż świeci od środka. Pamiętam, jak Bartkowi kopara opadła! – zaśmiał się. – To mój stary kumpel, razem chodziliśmy do liceum, a jeszcze nigdy nie widziałem go tak zażytego… a potem tak rozczarowanego, jak parę dni potem okazało się, że ona jest już mężatką i właśnie wróciła z podróży poślubnej. W sumie wszystkich nas tym rozwaliła – pokiwał głową wesoło. – A teraz znowu… Dziewczyny mówią, że pewnie przez to będzie musiała przerwać studia po pierwszym roku.

– No i co z tego? – wzruszyła lekko ramionami Iza. – Rodzina jest ważniejsza, a studia też sobie przecież powoli skończy. Rok czy dwa przerwy to żaden dramat, mówię to z własnego doświadczenia.

Daniel spojrzał na nią z niedowierzaniem.

– To znaczy? Też masz dziecko?

– Nie! – roześmiała się. – No co ty! Chodzi mi o przerwę w studiach! Bo ja też ją miałam… a raczej zaczęłam je z opóźnieniem. Po maturze musiałam dwa lata zostać w domu… z przyczyn losowych – westchnęła, nieco poważniejąc. – Ale nic się nie stało, teraz studiuję normalnie, a jedyny problem jest taki, że jestem o te dwa lata starsza od ludzi z mojego roku.

– Ach, jesteś starsza? – chłopak spojrzał na nią uważnie. – Tego bym nie powiedział, w ogóle po tobie nie widać… Czyli rocznikowo masz dwadzieścia dwa?

– Dokładnie tak – uśmiechnęła się. – Chociaż skończę je dopiero w sierpniu.

– W sierpniu? – podchwycił. – To tak jak ja… Którego masz urodziny?

– Dwudziestego.

– A ja szóstego. I powiem ci, że nie lubię tych urodzin w sierpniu – dodał z przekąsem. – W wakacje nigdy nie można zrobić porządnej imprezy, wszyscy zawsze gdzieś powyjeżdżają… Do tej pory jeszcze chyba nie miałem żadnych naprawdę fajnych urodzin. Jesteś z Lublina?

Iza milczała. Przed jej oczami przesunęły się zamglone obrazy jej pamiętnych osiemnastych urodzin. Mocne sierpniowe słońce, potem chłodnawy wieczór… i on. Jakaż była wtedy bezgranicznie, idealnie szczęśliwa!…

– Nie – ocknęła się po kilku długich sekundach ciszy. – Mieszkam na wsi, pod Radzyniem Podlaskim. Tu jestem tylko na studiach.

– Pod Radzyniem Podlaskim – powtórzył chłopak tonem wskazującym na to, że kompletnie nie kojarzy, gdzie też to może być. – To daleko?

– Mniej więcej sto kilometrów na północ. Z jednej strony blisko, z drugiej dość daleko… Zależy jak na to spojrzeć – uśmiechnęła się.

– No, sto kilosów to w sumie nic takiego – uznał Daniel, po czym zerknąwszy w okno, zerwał się nagle z siedzenia. – Dobra, to już będzie tutaj… chodź, Iza, wysiadamy!