Anabella - Rozdział XII (cz. 10) - Powieści dla dziewczyn

– A teraz siadaj koło swojej kelnerki i jedz! – zarządził Pablo, wskazując mu jedyne już dostępne miejsce na kanapie obok Izy. – Tylko pamiętaj, opinia ma być obiektywna, bez żadnych tendencyjnych zajazdów!

Wszyscy zebrani śmiali się, obserwując tę scenę i czekając z rosnącym zaciekawieniem na opinię Majka na temat sałatki.

– Nie bój się! – zaśmiał się Majk, zajmując wskazane miejsce obok Izy. – Jestem obiektywny jak skała i sto razy bardziej sprawiedliwy niż te wszystkie twoje sądy razem wzięte… Czekaj, młoda, zmieszczę się tutaj?

– Jasne, szefie – szepnęła Iza, przesuwając się jeszcze nieco bardziej w stronę siedzącej z jej drugiej strony Moniki, żeby zrobić mu więcej miejsca.

Majk postawił swój talerzyk na stole i usiadł obok, tak blisko, że Iza poczuła delikatny zapach jego wody toaletowej. Zapach ten wydał jej się dziwnie znajomy…

„Eau de Cologne” – przebiegło jej przez myśl.

– Dzięki – uśmiechnął się do niej Majk. – Widzę, że ścisk tu macie jak w chińskiej jadłodajni… No dobra, zobaczmy, co nam tu przyrządził pan pantofel… Jedliście to? – upewnił się, zwracając się do innych, którzy ze śmiechem pokiwali głowami. – Okej. Jedliście i żyjecie, czyli ryzyko radykalnie spada… a to już coś!

– Jedz i nie gadaj, frajerze – przywołał go do porządku Pablo, na co Majk posłusznie schylił się nad sałatką. – A wracając do tych twoich papierów – dodał, poważniejąc. – Ten jeden punkt radziłbym ci wykreślić, niech facet oddrukuje to jeszcze raz, sprawdź dokładnie i dopiero wtedy podpisuj. Przy kwotach tego rzędu lepiej nie ryzykować takich mętnych kruczków.

– Jasne, mistrzu – skinął głową Majk. – Ufam w ciemno twoim słowom i zaraz pogonię cwaniaka według twych światłych wskazówek… No, ale powiem ci, że nie mam uwag do tej sałatki – oznajmił z uznaniem i jakby nieco zdziwiony, ruchem głowy wskazując na swój talerzyk. – Znakomicie doprawiona… Nikt ci nie pomagał?

„Szefa nie da się wykiwać” – pomyślała z rozbawieniem Iza, dyskretnie zerkając na Lodzię, która również zdawała się z trudem tłumić uśmiech. – „Wyczuł go bezbłędnie!”

– Oczywiście, że nie! – oburzył się Pablo. – Dostałem tylko instrukcje od gwiazdeczki, ale wszystko robiłem sam! A ty oczywiście dalej wątpisz w moje możliwości!

– No dobra! – zaśmiał się pojednawczo Majk, wracając do konsumpcji sałatki. – Nie burz się, stary, przyznaję, że robisz postępy. Rzeczywiście musiałeś mieć bardzo dokładne wskazówki, bo dzisiaj wyszło ci rewelacyjnie. Mówię to z pełnym obiektywizmem, znasz mnie…

– No, wreszcie! – odparł z satysfakcją Pablo. – Mogę dać ci dokładkę, żeby nie było… Chcesz do tego trochę piwka? Świetne, belgijskie.

– Dzięki – mruknął Majk, zerkając jakby z niechęcią na etykietę jednej z butelek, które stały przed nim na stole. – Dzisiaj nie mogę, prowadzę. Daj mi tylko trochę wody.

Iza natychmiast poderwała się z miejsca, sięgając po czystą szklankę i butelkę z wodą.

– Dzięki, Iza – powiedziała Lodzia, która właśnie miała zamiar zrobić to samo.

– Dobrze przeszkolona kelnerka! – zauważył Pablo, puszczając do Majka wesołe oko. – Nawet nie zdążyłem palcem ruszyć i już jesteś obsłużony!

– A co myślisz? – uśmiechnął się, biorąc szklankę i butelkę z rąk Izy. – Dzięki, młoda, już sam sobie naleję… U mnie w zespole trzeba się doszkolić bardzo szybko, bo robota aż kipi, nie ma czasu na banialuki. Nie, Iza?

– Tak, szefie – odparła skonfundowana dziewczyna.

– Szefie! – zaśmiał się Pablo. – Widzę, że przeszkolenie macie tam kompleksowe! Łącznie ze zwrotem grzecznościowym do naczelnika w każdym miejscu i o każdej porze dnia i nocy!

– Pan się nie nabija, panie mecenasie – odparował mu stoicko Majk, nalewając sobie wody do szklanki. – Bardziej kretyńskich zwrotów niż te wasze i tak się u nas nie wymyśli.

– Ale nie jesteście w kontekście zawodowym, Majk – zauważyła wymownie Lodzia. – A Iza jest moim gościem i dobrą koleżanką, której dużo zawdzięczam i z którą jeszcze długo mam zamiar współpracować. Więc mógłbyś ją zwolnić z tego per-szefa, przynajmniej u nas w domu…

– Rozkaz, gwiazdeczko! – zaśmiał się Majk, salutując przed nią żartobliwie. – Dla ciebie wszystko! Iza, gdzie masz swoją szklankę? Ta była twoja? Okej – sięgnął po butelkę i dolał jej wody. – Na polecenie królowej wypiję z tobą oficjalny bruderszaft! Niestety tylko wodą, bo dzisiaj mam szlaban na alkohol, ale pani mecenasowa przymknie oko na to drobne uchybienie w procedurze. Prawda, o pani? – mrugnął do Lodzi.

– Przymknę – zgodziła się wesoło. – Zwłaszcza że Iza jest tak samo niepijąca jak ja i Jula.

(c.d.n.)