Anabella - Rozdział XII (cz. 12) - De te fabula narratur

Tymczasem zebrane towarzystwo nadal śmiało się z rozegranej przed chwilą sceny opiniowania sałatki Pabla.

– Oni we dwóch zawsze skradną show – pokiwała głową Magda. – Nie, Misiek? Pamiętacie, co odstawiali na weselu? Przepona bolała mnie potem jeszcze przez dwa dni!

Monika i chłopaki zawtórowali jej wesołym śmiechem.

– Ale ja nigdy nie widziałam cię w Anabelli – zauważyła Julka, zwracając się do Izy. – Chyba od niedawna tam pracujesz?

– Tak, dopiero od stycznia – potwierdziła Iza.

– Właśnie! – podchwyciła Lodzia. – Przecież my tam bywamy regularnie i nigdy na ciebie nie wpadłam. Od stycznia to rzeczywiście niedługo. Ale czekaj… nawet w zeszłą niedzielę byliśmy u Majka na imprezie, to już był koniec stycznia, a też cię tam nie widziałam…

– Bo niedziela to nie moja zmiana – wyjaśniła jej z uśmiechem Iza. – Jestem tam w poniedziałki i środy po południu, a potem w piątki i soboty na noc. I tyle. Pracuję tylko na pół etatu, bo mam przecież studia.

– Ach, no przecież! – zawołała Lodzia. – Oczywiście! Właśnie miałam cię zapytać, jak ty to ze sobą godzisz, ale w sumie pół etatu da się jakoś upchnąć… No i zobacz, jaki zbieg okoliczności! Majk to wieloletni przyjaciel Pabla, są jak bracia, znają się od dzieciństwa.

– Niesłychane – przyznała Iza, przypominając sobie swoje zdumienie sprzed kilku tygodni, kiedy to w szefie Anabelli rozpoznała kierowcę dostawczaka, z którym odprowadzała do domu pana Szczepana. – Właściwie to jeszcze nie do końca wyszłam z szoku, że go tutaj spotkałam…

– Tak się zdarza – uśmiechnęła się Lodzia. – Wiesz, ile ja już miałam w życiu dziwnych zbiegów okoliczności? Niektóre o wiele bardziej niesamowite niż ten, a do tego z konsekwencją na całe życie…

– Tak zwane fatum – mrugnęła do niej Julka.

– Fatum – Lodzia pokiwała głową z rozmarzeniem. – Przeznaczenie, z którym się nie dyskutuje… Ale tu też coś takiego było – dodała, spoglądając na Izę. – Bo ja ciebie od samego początku dziwnie polubiłam… Coś mi mówiło, że muszę znaleźć cię na tej romanistyce, a w sumie to nie było nic straconego, bo pewnie i tak wpadłybyśmy na siebie w Anabelli. Swoją drogą Majk ma nosa do ludzi, to mu trzeba przyznać – dodała z uznaniem. – Skubaniec dobiera sobie samych najfajniejszych!

– I potem nie ma co się dziwić, że knajpa robi furorę – zauważyła Julka. – Pamiętacie, jak poszliśmy tam pierwszy raz? Od razu zwróciliśmy uwagę na to, że mają fajny zespół, to się rzucało w oczy. Zwłaszcza że sam Majk też jest bardzo zaangażowany, lata po sali jak rakieta, ze wszystkimi gada i wszędzie go pełno.

Iza uśmiechnęła się do siebie, uznając, że to bardzo trafny opis szefa.

– Ty, a o co chodziło tym milionerem? – podjęła Julka, spoglądając pytająco na Lodzię. – On tylko tak się wygłupiał czy mówił to na serio?

– Nie mam pojęcia – pokręciła głową Lodzia. – Prosił wczoraj Pabla, żeby przejrzał mu na cito aneks do umowy… Wiesz, Pablo jest prawnikiem – wyjaśniła Izie – i Majk daje mu do sprawdzenia wszystkie swoje ważne papiery. Wyświadczają sobie nawzajem takie przysługi, każdy w swojej branży. I rzeczywiście, jak Majk był u nas z tymi papierami, to też wspomniał o jakimś milionerze, ale nie słyszałam wszystkiego, bo długo byłam w kuchni. Zapytam potem Pabla, to ci powiem, Jula. Ale może Majk tak sobie tylko żartuje, a dzisiaj musiał przecież jakoś usprawiedliwić tę elegancką koszulę! – zaśmiała się.

Iza w pierwszej chwili miała ochotę zapewnić ją, że to nie były żarty, i opowiedzieć jej o Krawczyku, jednak uznała, że nie byłoby w dobrym tonie wtrącać się w nieswoje sprawy. Szef mógłby źle to odebrać, może chciałby osobiście opowiedzieć przyjaciołom o swoim nowym kontrakcie? Poza tym ona sama wolała nie pamiętać o wpadce z kawą i tiramisu, z którą Krawczyk będzie się jej kojarzył chyba już do końca życia… Przemilczała zatem ten wątek.