Anabella - Rozdział XII (cz. 3) - De te fabula narratur

W urządzonym również na niebiesko pokoju dziennym bawiło się już całkiem spore towarzystwo porozsiadane wszędzie, gdzie tylko dało się usiąść – na krzesłach, kanapie, a nawet na podłodze przykrytej grubym błękitno-białym dywanem. Iza natychmiast rozpoznała Bartka i rudowłosą Ninę, która pod nieobecność Lodzi podjęła się prezentacji przybyszy.

– Lodzia znalazła cię tak naprawdę dzięki mnie – oznajmiła z satysfakcją Izie. – Bo to ja zapytałam cię wtedy, z jakiego jesteś kierunku… Słuchajcie, mamy jeszcze do kompletu romanistkę! – dodała, zwracając się do reszty towarzystwa. – Też pierwszy rok!

– Cześć – kiwnął głową Bartek.

– Czyli co tam się u was studiuje? – zdziwił się jeden z chłopaków.

– Francuski – wyjaśniła lakonicznie Iza.

– Aaa, francuski! – studenci przyjrzeli jej się z zaciekawieniem. – Fajnie…

– No to teraz na was kolej – podjęła Nina. – Ja, Daniel, Bartek i Ala jesteśmy z polonistyki…

– Tak, pamiętam was – odparła Iza, przyglądając się po kolei przedstawianym jej studentom.

– To jest Marek, chłopak Ali – powiedziała Nina, wskazując na jednego z chłopaków, który kiwnął głową i uśmiechnął się do Izy.

– A resztę to już ja przedstawię – wtrąciła ładna, śniada brunetka o czarnych oczach, wyciągając rękę najpierw do Daniela, a potem do Izy. – Miło mi, Iza, słyszałam o tobie… Ja jestem Julka, chodziłyśmy razem z Lodzią do liceum. I dziewczyny też – dodała, wskazując na dwie koleżanki siedzące obok w towarzystwie kolejnych chłopaków. – Monia jest na politologii, Magda na dziennikarstwie, a ja na psychologii… Porozjeżdżałyśmy się po maturze w różnych kierunkach – zaśmiała się. – A teraz chłopaki. Najpierw mój, czyli Szymek – uśmiechnęła się do siedzącego na podłodze u jej stóp sympatycznego szatyna. – Jest na prawie, czyli w tej samej branży co nasz dzisiejszy gospodarz…

– Tylko że Pablo broni ludzi, a Szymek szkoli się na prokuratora-oskarżyciela – zauważyła Monika. – Sprzeczność interesów, jak by na to nie spojrzeć.

– Ktoś przecież musi osadzać za kratkami tych wszystkich bandziorów – zauważył spokojnie Szymek, na co dziewczyny wybuchły wesołym śmiechem.

Iza uśmiechnęła się z grzeczności, rozumiejąc, że to był żart, choć nie miała pojęcia, na czym polegał.

– To jest Jacek, chłopak Moni – mówiła dalej Julka, wskazując na innego chłopaka siedzącego obok Szymka. – Też politolog, tylko już na trzecim roku. A to chłopak Magdy, Misiek. Jest na na polibudzie i studiuje informatykę.

– Cześć! – rzucił Misiek, podając rękę Danielowi i uśmiechając się do Izy, której na dźwięk jego imienia mocniej zabiło serce.

„Misiek” – pomyślała melancholijnie. – „Czyli kolejny Michał… no cóż, to przecież bardzo popularne imię…”

– Miło mi – skinęła mu głową.

Do pokoju weszła Lodzia, ostrożnie niosąc porcelanową miseczkę z sałatką owocową Izy. Julka i Nina natychmiast rzuciły się do pomocy, robiąc jej miejsce na mocno już zastawionym, niewielkim stole, na którym centralne miejsce zajmował ogromny, świetnie pasujący do wystroju wnętrza bukiet niezapominajek.

„Niezapominajki w zimie?” – pomyślała Iza, dopiero teraz uświadamiając sobie, jak niezwykły był to widok o tej porze roku. – „Ach… on przecież tak ją właśnie nazwał! Niezapominajką…”

Znów, jak wtedy na uczelni, gdy obserwowała przytuloną na ławce parę, przed oczami pojawiła jej się wzruszona twarz Roberta wyprowadzającego z kościoła Amelię w białym welonie. A potem w uszach zabrzmiały jej ciche słowa pana Szczepana. Tacy byliśmy szczęśliwi!…

– To moja bomba witaminowa – oznajmiła wesoło Lodzia. – Dostałam ją od Izy. Zaraz oficjalnie zaczniemy imprezę, tylko musimy poczekać na Pabla i jego legendarną sałatkę! – zaśmiała się, a reszta jej zawtórowała. – Dopiero niedawno wrócił z pracy, więc jeszcze chwilę mu to zajmie, a ja nie mogę mu pomóc, bo potem będzie mi zarzucał, że odebrałam mu zasługi i należną chwałę! – wszyscy znów wybuchli śmiechem. – Dlatego musimy uzbroić się w cierpliwość. A na razie chodź, Jula, pomożesz mi przynieść jeszcze te wszystkie czekoladki, które mi podarowaliście. Zostawiłam je w przedpokoju, ale weźmiemy je tutaj i zjecie sobie potem na deser…

(c.d.n.)