Anabella - Rozdział XII (cz. 4) - De te fabula narratur

Wyszły we dwie i po chwili wróciły, niosąc naręcza różnego rozmiaru pudełek z czekoladkami, które Lodzia po namyśle ułożyła na parapecie, odsuwając nieco na bok dwie doniczki z kwiatami. Ponieważ towarzystwo, podzielone w naturalny sposób na grono jej przyjaciół z liceum i na paczkę polonistów, do której dołączył teraz także Daniel, pogrążyło się w dyskusjach w swoich grupkach, Lodzia podeszła do chwilowo osamotnionej Izy i usiadła obok niej na brzegu kanapy.

– Dziękuję, że przyszłaś, Iza – powiedziała przyciszonym głosem, ściskając serdecznie jej dłoń. – Wiem, że nikogo tu nie znasz, oni zresztą też jeszcze nie zgrali się między sobą, ale to się powoli nadrobi. W końcu to są sami ludzie, których lubię – uśmiechnęła się.

– Ślicznie tu macie – zauważyła Iza, rozglądając się po pokoju. – Bardzo gustownie. Poza tym już dawno nie widziałam mieszkania urządzonego na niebiesko, zwykle jest w beżach, ewentualnie na biało… i jeszcze te niezapominajki!

– To moje ulubione kwiaty – wyjaśniła jej Lodzia. – Od wiosny będę sama hodować je na balkonie, a na razie Pablo sprowadza mi czasami taki bukiet… wiesz, tak od okazji do okazji. Co prawda on tych okazji zawsze znajdzie całe mnóstwo – pokręciła głową, a jej oczach zapaliło się światełko czułości. – Te kwiatki na przykład dostałam na pamiątkę studniówki, na której byliśmy razem dokładnie rok temu. A wystrój na niebiesko to też był jego pomysł…

– I nawet niebieską sukienkę dzisiaj założyłaś – zwróciła uwagę Iza. – Wszystko pasuje idealnie. To pewnie też prezent od Pabla?

– Też – przyznała Lodzia. – On uwielbia kupować mi ciuchy, a już zwłaszcza w tym kolorze. Ma do niego ogromny sentyment, aż kumple się z niego śmieją. Jest taki kochany… – szepnęła. – Rozpieszcza mnie jak księżniczkę.

– I widać, że bardzo się cieszy z powiększenia rodziny – uśmiechnęła się Iza. – Chociaż dla ciebie to będzie trochę kłopot, prawda? Jesteś dopiero na pierwszym roku…

– Dam sobie radę – zapewniła ją spokojnie Lodzia. – Na pierwszy semestr drugiego roku wezmę sobie indywidualny tok studiów, a potem już normalnie wrócę na zajęcia. Mam rodzinę, która chętnie mi pomoże. Wszyscy na moim roku też się dziwią, że tak szybko pakuję się w pieluchy – dodała z uśmiechem, czułym gestem kładąc dłoń na swoim idealnie płaskim brzuchu. – Też myślałam, że przez jakiś czas spokojnie sobie postudiuję, wybawię się w studenckim gronie i tak dalej. Ale robię to dla niego – zaznaczyła, a jej oczy rozbłysły znów jak dwie gwiazdy. – Bardzo mnie prosił, żeby chociaż jedno było szybko… Ma już swoje lata, więc chce nadrobić dystans względem kolegów, prawie wszyscy z nich już dawno temu pozakładali rodziny. No i po prostu czuje taką potrzebę, a ja… nie umiałabym mu niczego odmówić.

Iza patrzyła oczarowana na jej prześliczną twarz – rzeczywiście zdawał się bić od niej jakiś niesamowity, wewnętrzny blask, o którym wspomniał w autobusie Daniel.

„Ona kocha go tak mocno jak ja Misia” – pomyślała z zafascynowaniem. – „I jest taka szczęśliwa jak ja wtedy… albo i bardziej. Boże drogi, oby zawsze już tak było! Oby nigdy nie musiała obudzić się z tego snu tak boleśnie jak ja…”

– Powiedz mi coś, Iza – zagadnęła po chwili ciszy Lodzia, zmieniając temat. – Studiujesz francuski, prawda?

Iza skinęła głową twierdząco.

– Pytam, bo sama też mam zamiar trochę pouczyć się tego języka – ciągnęła Lodzia. – Wiesz, tak tylko komunikatywnie… żeby rozumieć, co inni mówią, i samej od biedy sklecić jakieś zdanie. Bo widzisz – dodała wyjaśniająco. – Moja szwagierka wyszła za mąż za Belga i mieszka za granicą, ostatnio byliśmy u nich na Sylwestra i powiem ci, że bardzo mi brakowało tej kompetencji. Jej mąż co prawda nieźle mówi po polsku, ich mała córeczka też, ale byli też inni ludzie, ich przyjaciele i rodzina, a oni już po polsku ani w ząb… Pablo radzi sobie jakoś, bo kiedyś siostra poduczyła go trochę francuskiego, jak Jean-Pierre przyjeżdżał do niej do Polski, ale ja to nic, kompletne zero, nigdy nie miałam do czynienia z tym językiem… Więc muszę zacząć się uczyć, bo pewnie jeszcze nieraz tam do nich pojedziemy. I tak sobie pomyślałam, że może ty znalazłabyś dla mnie z godzinkę tygodniowo na jakieś korki… – spojrzała na nią pytająco.

– Ach… czemu nie? – zgodziła się Iza, mile zdziwiona tą prośbą. – Co prawda na pierwszym roku nie myślałam jeszcze o udzielaniu korepetycji, ale… nie ma sprawy.

– Ja nie wymagam jakiegoś mega wysokiego poziomu – zapewniła ją szybko Lodzia. – Na razie wystarczyłoby mi ogarnąć podstawy, trochę słówek, zwrotów, gramatyki… no i wymowę. Oczywiście zapłacę ci, ile trzeba – podkreśliła. – Żadnych przysług za darmochę.

– Spokojnie, godzinka tygodniowo to przecież nic takiego – pokręciła głową Iza. – Bardzo chętnie pouczę cię, Lodziu, wręcz pochlebiłaś mi tą prośbą… To będzie dla mnie czysta przyjemność.

(c.d.n.)