Anabella - Rozdział XII (cz. 6) - De te fabula narratur

Rozmowa potoczyła się żywo, towarzystwo z liceum Lodzi, które lepiej znało Pabla, wdało się z nim w pogawędkę przerywaną wybuchami śmiechu, natomiast poloniści zajęli się dokuczaniem Bartkowi, który, jak się okazało, miał na tę imprezę przyjechać samochodem, ale dzień wcześniej zadrasnął na nim lakier i ojciec na dwa tygodnie zabronił mu korzystania z auta. Iza uznała, że to najwyraźniej ta okoliczność była przyczyną jego kiepskiego humoru, i w poczuciu solidarności starała się nie śmiać z docinków sypiących się pod jego adresem.

– Ale tych słodyczy nazbierałaś dzisiaj tyle, Lodziu, że masz zapas na pół roku – zauważyła Monika, spoglądając na piętrzące się na parapecie pudełka z czekoladkami.

– A właśnie! – podchwyciła Lodzia, zrywając się z krzesła. – Może chcecie się poczęstować? Otworzylibyśmy chociaż ze dwa pudełka…

Towarzystwo, które przejadło się już sałatkami i ciastem, zgodnie zaprotestowało przeciwko tej propozycji.

– No i wszystkie czekoladki będę musiał zjeść ja – westchnął dramatycznie Pablo. – Trudno, poświęcę się, kochanie, wiesz, że zawsze możesz liczyć na swojego rycerza… Ona nie je teraz nic słodkiego – wyjaśnił zebranym. – Odrzuca ją od cukru na kilometr, ze słodkich rzeczy je tylko owoce.

– Dlatego świetnie trafiłaś z tą sałatką – mrugnęła Lodzia do Izy.

Obie wymieniły porozumiewawcze uśmiechy.

– A niech to, czyli nasze prezenty są do bani! – zawołała skonfundowana Magda. – Lodziu, czemu nic nie powiedziałaś? Widzisz, Misiek, a mówiłam ci, że lepiej było wziąć dla niej te bakalie w puszce! Miałaby przynajmniej do ciasta…

– Ale czekajcie! – przerwała jej w natchnieniu Monika. – Skoro odrzuca ją od słodyczy, to by znaczyło, że na sto procent będzie chłopak!

– Też tak myślę – przyznała Lodzia, zerkając przekornie na Pabla, który pokiwał na to sceptycznie głową, dojadając ze smakiem dokładkę swojej sałatki.

– Wszystkie nasze koleżanki tak twierdzą, powołując się na jakieś prymitywne mądrości ludowe – skrzywił się lekko. – A to są zwykłe zabobony.

– Czyli wolałbyś dziewczynkę? – zagadnęła podstępnie Nina.

Pablo uśmiechnął się tylko lekko, nalewając sobie wody do szklanki.

– To dziwne – zauważyła Magda. – Faceci zwykle upierają się na syna…

– Mój zakapiorek nie upiera się na żadną opcję – oznajmiła jej Lodzia, stając za krzesłem Pabla, schylając się nad nim i oplatając mu od tyłu szyję ramionami. – Owszem, z różnych względów wolałby dziewczynkę, ale jest kochany i nie wydziwia, zwłaszcza że ja sama czuję, że to będzie chłopak.

– I to jest jedyny argument, który mnie przekonuje – zaznaczył Pablo, ujmując jedną z jej dłoni i przyciskając ją do ust. – Kobieca intuicja. Z tym się nie dyskutuje, zapamiętajcie to, panowie. Chociaż i tak jeszcze się okaże… A kto to mi jeszcze dokucza o tej porze? – pokręcił głową, gdyż właśnie rozdzwonił się leżący na półce telefon.

Lodzia, która była bliżej, sięgnęła po niego, zerknęła na wyświetlacz i podała mu aparat z wymownym uśmiechem.

– Sczytałeś mu te papiery? – zapytała cicho.

Pokiwał głową twierdząco, wstał z krzesła i podniósłszy w przepraszającym geście dłoń pod adresem patrzącego na niego towarzystwa, wyszedł do przedpokoju, odbierając po drodze połączenie.

– Zaraz wróci – wyjaśniła zdawkowo Lodzia, zajmując zwolnione przez niego krzesło. – Chcecie się jeszcze czegoś napić?… Nina, Ala? Bartek?

– Ja napiję się trochę soku – skinął głową Bartek, wstając ze swojego miejsca i podchodząc do niej ze swoją szklanką. – Daj, sam sobie naleję.

– Żaden problem – uśmiechnęła się, sięgając po dzbanek z sokiem. – Podstaw mi tu tylko szklankę i trzymaj…

Reszta towarzystwa wróciła do rozmowy, jednak Iza przyglądała się nadal schylonemu nad Lodzią Bartkowi, zaalarmowana czymś nieuchwytnym lecz intuicyjnie wyczuwalnym w zachowaniu chłopaka. Czy było to lekkie drżenie jego dłoni, którą trzymał szklankę? A może jego wzrok, którego, niczym w transie, nie odrywał teraz od delikatnego półprofilu Lodzi? Przypomniała sobie nagle słowa Daniela z autobusu i poczuła delikatny ścisk serca.

„Może to wcale nie przez to auto dzisiaj jest taki nie w humorze?” – przebiegło jej przez głowę. – „Niby tylko przy niej stoi, a wszystko i tak widać… Cóż, tak to jest. W cieniu szczęścia jednych rozgrywają się dramaty innych. Nic dziwnego, taka śliczna dziewczyna! Ale jednak nie powinien w to brnąć. Jak to powiedział ten kolega psycholog pana Szczepcia? Miłość nieodwzajemniona podlega terapii… Hmm, może i prawda. Zwłaszcza w takim świeżym przypadku to by miało sens…”

(c.d.n.)