Anabella - Rozdział XII (cz. 9) - De te fabula narratur

W tym momencie rozległ się dzwonek do drzwi. Pablo odstawił swoją szklankę na stół, podniósł się z krzesła i wyszedł do przedpokoju.

– Ktoś jeszcze na imprezę? – zdziwiła się Julka. – Tak późno?

– Nie, to tylko Majk na chwilę po papiery – wyjaśniła jej Lodzia. – Pablo miał mu zaopiniować jakiś aneks do umowy.

Iza znieruchomiała, patrząc na nią szeroko otwartymi oczami.

„Majk?” – powtórzyła w myśli. – „Niemożliwe! To tylko jakaś zbieżność imion…”

– O nie, stary! – rozległ się tymczasem w progu śmiech Pabla. – Nie wyjdziesz stąd, dopóki nie skosztujesz mojej wiekopomnej sałatki! Lea twierdzi, że udała mi się znakomicie, masz dzisiaj jedyną okazję przekonać się na własne kubki smakowe. Ściągaj tę katanę i właź na chwilę, pięć minut cię nie zbawi!

– A jaką mam gwarancję, że wyjdę z tego żywy? – zaśmiał się w odpowiedzi przybysz. – Chcesz mnie wykończyć, frajerze?

Bezgranicznie zdumiona Iza nie miała już wątpliwości. Zbyt dobrze znała ten głos i ten śmiech… Jeszcze sekunda i do pokoju wszedł Pablo w towarzystwie szefa Anabelli ubranego w czarne dżinsy i białą koszulę rozpiętą pod szyją.

– Ooo, cześć, Majk! – zawołało natychmiast kilka głosów, a Szymek, Jacek i Misiek podnieśli się na chwilę ze swoich miejsc, by podać przybyłemu rękę.

– Cześć, młodzieży! – rzucił wesoło Majk, ściskając dłonie chłopakom. – Widzę, że impreza na całego, ledwo się mieścicie w lokalu! Jak tam zabawa u ciężarnej królowej i jej starego pantofla?

Towarzystwo, łącznie z Pablem i Lodzią, wybuchło gromkim śmiechem.

– Majk, ale coś ty się tak dzisiaj odwalił? – zdziwiła się Julka. – Ty przecież nigdy nie chodzisz w takich eleganckich koszulach…

– Jadę z dokumentacją do klienta milionera – wyjaśnił jej z powagą Majk, na co wszyscy znów wybuchli śmiechem, uznając to za żart. – Muszę wyglądać jak elegancki kretyn, żeby ten sztywniak, jego portier, nie wziął mnie za przybłędę… Hej, chwila! – zdumiał się, dostrzegłszy siedzącą w milczeniu obok Julki Izę. – A co tu robi moja kelnerka?!

Wszyscy zamilkli jak na komendę i popatrzyli na niego w zdezorientowaniu. Mocno zmieszana Iza skinęła mu lekko głową, nie mając pojęcia, jak powinna się zachować.

– Kelnerka? – powtórzyła zaskoczona Lodzia, zerkając na Izę. – Iza, ty pracujesz u niego?

– Tak – szepnęła Iza. – Ale nie miałam pojęcia…

– No, no! – pokiwał głową Pablo. – Masz nosa, frajerze!

– Toż przecież moja kelnerka, jak w pysk strzelił! – zaśmiał się Majk, ochłonąwszy w kilka sekund z pierwszego zaskoczenia. – Kurde, świat jest mały, serio… Cześć, młoda! – dodał beztrosko, podchodząc bliżej i wyciągając do Izy rękę, którą uścisnęła z zakłopotaniem. – Nie wiedziałem, że kumplujecie się z Lodzią!

– To moja koleżanka z romanistyki – wyjaśniła mu ciągle zaskoczona Lodzia. – Ta, która pomogła mi w łazience, jak zemdlałam…

Majk spojrzał z uwagą najpierw na nią, a potem na siedzącą nadal nieruchomo Izę.

– Ona? – pokręcił głową. – No, powiem ci, gwiazdeczko, żeście mnie nieźle dzisiaj zaskoczyli! Ale życie składa się z milionów niespodzianek i głupich przypadków, więc nic mnie już tak naprawdę nie zdziwi – dodał filozoficznie. – Dobra, panie bandzior, dawaj tę twoją sałatkę! – zwrócił się wesoło do Pabla. – Nie mam dzisiaj czasu, żeby z wami dłużej posiedzieć, muszę jechać z papierami, a potem wracam do roboty, ale skosztuję tego arcydzieła i zaopiniuję, żebyś mi potem nie wmawiał, że straciłem okazję życia!

Lodzia szybko podniosła się z krzesła, sięgnęła po czysty talerzyk i nałożyła porcję sałatki Pabla, którą z uśmiechem podała Majkowi wraz z widelcem.

– Bo straciłbyś – zapewnił go stanowczym tonem Pablo. – Zaraz przekonasz się, na co mnie stać. Jeszcze trochę i będziesz mnie błagał, żebym wziął u ciebie etat w kuchni!

Majk prychnął śmiechem i popatrzył na niego z politowaniem, biorąc talerzyk z rąk Lodzi, po czym rozejrzał się za jakimś wolnym miejscem.

(c.d.n.)