Anabella - Rozdział XIV ( cz. 10) - De te fabula narratur

– Okej, przytrzymaj mu tylko głowę – powiedział do Izy Chudy, który, pochylony nad leżącym bezwładnie na fotelu Majkiem, szykował się właśnie do dźwignięcia go w górę. – A ty, Antek, otworzysz nam drzwi i pomożesz mi załadować go do auta… No… uwaga… raz! Bierzemy go!

– Odwal się, Chudy – warknął niemrawo Majk, wyrywając mu się niespodziewanie z uścisku i siadając o własnych siłach na fotelu. – Pogrzało cię? Nic mi nie jest, trochę tylko mnie przyćmiło… Prawie nic nie wypiłem.

– Spoko, szefie – odparł stoicko Chudy, puszczając do rozbawionego Antka porozumiewawcze oko. – Przecież wiem… Ale i tak odwieziemy szefa do domu, już późno się robi. Sam szef wstanie czy pomóc trochę?

– Sam wstanę, frajerze – oznajmił dumnie Majk, gramoląc się w fotelu. – Jestem trzeźwy jak świnia, rękę mam jak, kurde… chirurg…

Przy ostatnim słowie podniósł się do pionu, jednak natychmiast złapał się za głowę i zatoczył się na biurko, potrącając stojącą przy fotelu pustą butelkę po brandy, która z hukiem potoczyła się po podłodze w kąt. Iza cichutko podążyła za nią, podniosła ją i odstawiła na bezpieczne miejsce za szafką na klasery, podczas gdy Chudy silnym ramieniem podtrzymał lecącego już na podłogę Majka, postawił go z powrotem na nogi i na wpół bezwolnego poprowadził w stronę wyjścia.

– Dobra, szefie, jedziemy do domu – powiedział stanowczo, sięgając na jedno ze stojących pod ścianą krzeseł po leżącą tam jego skórzaną kurtkę. – Da szef kluczyki od opla i robimy desant do łóżka, czas trochę się przespać.

– Nic mi nie jest, frajerze – zaprotestował niewyraźnie Majk, pozwalając jednak założyć sobie kurtkę i poprowadzić się bez oporu w stronę drzwi. – To tylko parę szklaneczek… Pestka. Kluczyki mam w którejś kieszeni, wymacaj sobie, w której…

– Iza, co on się tak nawalił? – zapytał półgłosem Antek, kiedy oboje szli za Chudym i Majkiem w stronę kuchni, gdzie znajdowało się tylne wyjście z podziemia prowadzące na podwórze kamienicy. – Widziałem go niecałą godzinę temu, trochę sobie pociągał, ale z umiarem i wyglądał normalnie… Nie mów, że w pół godziny wyżłopał całą tę nową brandy, którą mu przyniosłem?

– Niestety – potwierdziła smutno Iza, patrząc od tyłu ze ściśniętym sercem na chybotliwy, nieskoordynowany chód Majka. – Wypił wszystko, do ostatniej kropelki. Próbowałam mu to zabrać, ale nie pozwolił… Pił szklankę po szklance, gadał całkiem normalnie i nagle tak go zgasiło. Prawie że z minuty na minutę.

– On tak właśnie ma – pokiwał głową Antek. – Łeb ma twardy, ale jak przegnie, to go rozwala w pięć minut. To nie pierwszy raz… Co prawda rzadko mu się to zdarza, ale zdarza się niestety… Słuchaj, Iza, pojechałabyś z nimi? – poprosił. – Wiem, że jesteś już po godzinach, ale ja nie mogę, ktoś musi za niego ogarnąć teren, mamy jeszcze ponad dwie godziny do zamknięcia lokalu… Chudy będzie prowadził, ale musi być z nim ktoś jeszcze i pilnować szefa w drodze, nie wiadomo, co mu odwali. Pojedziesz?

– Pojadę – zgodziła się natychmiast. – Nie ma sprawy, byle Chudy potem odstawił mnie tutaj z powrotem. Nie wiem, czy z innego punktu miasta będę umiała sama trafić do domu po nocy…

– Nie, no jasne, że cię odstawi, musi tu przecież wrócić. Tylko szefa trzeba zapakować do wyra… jak już zaśnie, to będzie kimał jak dziecko. Moglibyśmy położyć go na kozetce w gabinecie, ale widać, że zaraz go ostro rozbierze, lepiej, jak już będzie w domu, pośpi sobie spokojnie do rana… Ciekawe, co mu dzisiaj odbiło, że aż tak zakirał? Nie było powodu… Dobra, nieważne, leć się ubrać, Iza, i przyjdź przez kuchnię na górę. My z Chudym w międzyczasie zapakujemy go i czekamy na ciebie przy samochodzie.

– Okej – skinęła głową i bez zastanowienia pobiegła do szatni kelnerek.

„Zwariował, żeby aż tak się urąbać…” – myślała z niepokojem, zakładając szybko buty i płaszcz. – „Najgorsze, że to trochę moja wina, skoro musiał spruć się brandy, żeby porozmawiać ze mną o tych podobieństwach… W sumie dotąd zachowywałam się tak, że faktycznie nie dało się ze mną gadać… ale skąd miałam wiedzieć, że to dla niego takie ważne? Jutro i tak nie będzie nic pamiętał, tego się trzymajmy, ja zresztą jestem w pracy dopiero w piątek, więc sprawa ucichnie i rozmyje się do tego czasu. A jednak tak mi go szkoda… taki fajny facet! I taką ma w życiu beznadzieję, takie żałosne bagno… zupełnie jak ja.”

Westchnęła, wyciągnęła z kieszeni czapkę i szalik i zakładając je w locie, pobiegła do kuchni, gdzie młoda kucharka Eliza wydawała właśnie Gosi i Klaudii jakieś spóźnione zamówienia. Wszystkie trzy zerknęły z zaciekawieniem na wychodzącą pośpiesznie tylnym wyjściem Izę i wymieniły zdezorientowane spojrzenia.

(c.d.n.)