Anabella - Rozdział XIV (cz. 2) - De te fabula narratur

Środowe popołudnie ostatniego tygodnia lutego płynęło leniwie. Z racji dopiero co zakończonych ferii zimowych, które czasowo przetrzebiły studencką klientelę, na sali klubo-restauracji Anabella było niewielu gości, mimo że zbliżała się już osiemnasta.

– Następne mają być łazienki – mówiła do Izy Ola, gdy obie po obsłużeniu nielicznych klientów przystanęły w gotowości na dyżurnym miejscu kelnerek przy barze, skąd można było mieć na oku całą salę. – Najpierw ma być remontowana damska, a potem męska, ma to robić ta sama ekipa, co pracowała w kuchni, ale do końca marca są zawaleni, więc do nas przyjdą dopiero w kwietniu, pewnie już po świętach.

– Czyli znowu będzie przerwa na parę dni? – domyśliła się Iza. – Gdyby to było tuż po świętach, to nawet wyszłoby logicznie, bo zaraz potem będzie przecież weekend majowy…

– Nie, tym razem szef nie planuje przerwy – pokręciła głową Ola. – Z kuchnią to było konieczne, ale przy łazienkach już nie. Facet z ekipy remontowej obiecał mu, że dadzą radę tak poprowadzić robotę, żeby robić je po kolei, i kiedy jedna będzie w remoncie, to drugą podzielą czasowo na damską i męską, więc wszystko może działać normalnie. Chociaż wiadomo, że będzie trochę ciaśniej! – zaśmiała się. – Ale mają zrobić to szybko, w jakieś dwa tygodnie maksymalnie. Na koniec kwietnia musi już być gotowe, bo w połowie maja ma być u nas wielki koktajl tych milionerów od Krawczyka.

– Aha – mruknęła niechętnie Iza, której na dźwięk tego nazwiska jak zawsze przed oczami stanęła pamiętna scena z tiramisu. – A my będziemy mieć wtedy jakieś specjalne zadania? Szef mówił wam coś wczoraj na ten temat?

– Nie, no co ty, przecież to będzie dopiero za trzy miesiące – Ola spojrzała na nią jak na ufoludka. – Jeszcze zdążymy pogadać o zadaniach… O, szef już jest – zauważyła, wskazując dyskretnym ruchem głowy w stronę wejścia na salę.

Rzeczywiście do Anabelli wszedł właśnie Majk i energicznym krokiem zmierzał w ich stronę, ściągając z siebie w locie czapkę, całą mokrą od roztapiającego się śniegu, a następnie również skórzaną kurtkę zimową. Obie kelnerki ukłoniły mu się rutynowo.

– Cześć, dziewczyny! – rzucił wesoło. – Antek już jest?

– Jest na zapleczu – skinęła głową Ola. – Jakieś pół godziny temu wrócili z Chudym z dostawą, powinien być w kuchni albo u Basi.

– Okej – odparł luźno, kierując się w stronę wejścia na zaplecze.

Iza zawahała się. Już ponad tydzień zbierała się na odwagę, by porozmawiać z nim o nienależnej premii, jednak ciągle nie było okazji… A właściwie okazje były, jednak samo zachowanie szefa, który wydawał się ostentacyjnie ją ignorować, nie zachęcało jej do tej skądinąd trudnej rozmowy.

„Ale mimo wszystko muszę to jakoś załatwić!” – pomyślała z ciężkim sercem, zerkając za jego sylwetką znikającą w drzwiach zaplecza. – „Im szybciej, tym lepiej, bo jeśli dalej będę zwlekać, to potem to będzie strasznie głupio wyglądało… Już w tamten poniedziałek powinnam była z nim o tym pogadać, a w weekend na pewno. Jak by na to nie spojrzeć, dzisiaj to już jest właściwie ostatni dzwonek!”

– Olciu? – zagadnęła niepewnie koleżankę. – Dałabyś sobie przez pięć minut radę sama? Chciałam tylko o coś zapytać szefa…

– Jasne – uśmiechnęła się Ola. – Nie ma dużo klientów… o, tam jacyś przyszli, poczekaj – dodała, obserwując wchodzącą na salę hałaśliwą grupkę studentów. – Ale to studenci, wezmą pewnie tylko piwo… Leć, Iza, nie ma problemu, ja ich zaraz ogarnę.

– Dzięki, zaraz wracam i ci pomogę – zapewniła ją Iza, czując rosnące napięcie wobec podjętej właśnie decyzji. – Jakby przyszli następni, to zostaw ich już dla mnie.

Pośpiesznym krokiem podążyła na zaplecze za Majkiem, którego donośny, wesoły głos dobiegał teraz z kuchni – z odgłosów wynikało, że rozmawia z kucharkami i z Antkiem. Ten ostatni chwilę potem wypadł na korytarz, skinął do niej ręką i pobiegł na salę, zaś tuż za nim wyszedł również szef, z którym Iza znalazła się w ten sposób oko w oko. Zatrzymała się w nadziei, że może sam nawiąże jakąś rozmowę, z której będzie mogła uczynić punkt wyjścia do załatwienia swojej sprawy, on jednak tylko uśmiechnął się do niej i bez słowa ruszył w stronę swojego gabinetu, wywijając nonszalancko trzymaną w ręku kurtką. Iza niepewnie ruszyła za nim.

– Szefie?… – zatrzymała go nieśmiało.

– Hmm? – odwrócił się i spojrzał na nią pytająco.

– Mogłabym zamienić z szefem dwa słowa?

Przez jego twarz przebiegł jakby cień niepokoju, który jednak zniknął natychmiast pod jego zwyczajną, beztroską miną.

– No, słucham – odparł żartobliwym tonem. – Co znowu nabroiłaś?

– Nic – uśmiechnęła się. – Tym razem to szef trochę nabroił.

– Ja? – zdumiał się szczerze Majk.

– Chodzi mi o… o tę premię – wyjaśniła szybko Iza. – Chciałam powiedzieć, że to było bardzo miłe, ale ja nie zasłużyłam na taką gratyfikację. Rozumiem zresztą, że to był tylko żart… W każdym razie chciałam szefa poprosić, żeby odliczyć mi to w przyszłym miesiącu od pensji, bo ja… nie mogę przyjąć niezasłużenie takich pieniędzy.

(c.d.n.)