Anabella - Rozdział XIV (cz. 6) - De te fabula narratur

– Niegrzeczna dziewczynka – rzucił wesoło, z powrotem rozsiadając się w fotelu. – Nie zachowuj się jak pies ogrodnika. Nie chciałaś pomóc mi pić, więc muszę obalić to sam, chyba już ci to wyjaśniłem, co?

– Szefie, naprawdę… – westchnęła z dezaprobatą.

– Nie chcesz, żebym pił brandy? – zapytał znów tym samym, przekornym tonem, upijając kolejnego łyka ze szklanki.

– Nie chcę – odparła stanowczo. – Już za dużo szef wypił na dzisiaj.

– Jeśli nie chcesz, żebym pił – podjął wesoło Majk, opierając oba łokcie na biurku – to jest na to tylko jeden sposób. Musisz sama wypić to za mnie – wskazał oczami na stojącą obok niego butelkę. – Im więcej ty wypijesz, tym mniej zostanie dla mnie. No, elfiku! Rzucam ci wyzwanie. Albo ty, albo ja. To co? Nalać ci?

Pokręciła głową z niechęcią.

– Nie, to nie – rozłożył ręce, przyglądając jej się z rozbawieniem. – Sama widzisz. Innej opcji nie ma, więc skoro nie chcesz pić, nie wtrącaj się również w moje picie. Pierwszy raz widzisz mnie w takim stanie, co? – zaśmiał się na widok jej coraz mocniej zaniepokojonej miny. – Boisz się, z czym mogę ci zaraz wyskoczyć? No, spokojnie, nic się nie bój, panuję nad sobą – dodał, nieco poważniejąc. – Ale musiałem trochę wypić, żeby w końcu z tobą pogadać… o tym wszystkim.

Podparł się łokciem o biurko i schyliwszy głowę prawie na blat, wsunął rozcapierzone palce w swoją bujną czuprynę. Zapach brandy, który delikatnie roznosił się po całym gabinecie, przybrał teraz na sile, przynajmniej tak zdawało się siedzącej nieruchomo naprzeciw niego Izie.

– O tym wszystkim? – powtórzyła zdezorientowana.

– No tak – pokiwał głową wciąż wspartą na dłoni. – O tym wszystkim… Głupie to jest jak nieszczęście, ale ja muszę to rozwiązać. Im szybciej, tym lepiej. Posłuchaj, Iza – dodał, podnosząc głowę i patrząc jej prosto w oczy przez biurko. – Od razu to powiem i będę szczery, bo nie chcę nieporozumień. Parę razy, wbrew panującym tu zasadom, prosiłem cię o przejście ze mną na „ty”. Wiemy, że to tak naprawdę była prośba Lodzi, ale… wiadomo, że moja też. Więc mogłaś sobie pomyśleć to i owo, zinterpretować to w niewłaściwy sposób. A ja muszę to wyjaśnić, żeby nie było żadnych niedomówień i kretyńskich sytuacji. Dlatego mówię wprost… jeśli boisz się, że z mojej strony to są jakieś głupie podchody i że chcę od ciebie czegoś, czego… nie powinienem chcieć, że tak powiem dyplomatycznie – uśmiechnął się lekko, jakby rozbawiony własnym sformułowaniem. – Jeśli tego się boisz, to… nie bój się. Nic z tych rzeczy, słowo daję.

– Nawet bym o tym nie pomyślała – pokręciła głową mocno zmieszana Iza. – Ani przez chwilę… nigdy w życiu, szefie.

– Majk – poprawił ją z naciskiem. – Nadal nalegam, żebyś mówiła mi po imieniu, kiedy jesteśmy sami oraz w towarzystwie pozazawodowym. Zgoda?

Iza spuściła głowę, nie odpowiadając.

– Uparte z ciebie stworzenie – pokręcił głową Majk, pociągając kolejnego łyka ze szklanki. – Ale przełamiemy to powoli… Wybacz mi to, co powiedziałem przed chwilą, wiem, że to cię zawstydza, i wcale nie jestem z tego dumny, ale muszę mieć czystą sytuację. Bez cienia podejrzeń z twojej strony, że próbuję wykorzystać swoją pozycję czy coś w tym stylu.

– W porządku – odparła cicho. – Chociaż naprawdę ani przez chwilę tak nie pomyślałam.

– To dobrze. Cieszę się, że się rozumiemy. I może nawet lepiej, że przez ten opór zmusiłaś mnie do tego, żebym to wyjaśnił… Sam będę się swobodniej czuł. Mam też nadzieję… żeby sprawa była jasna do końca… że z twojej strony również nie ma nic, co by… – zawahał się i urwał, lustrując ją uważnym spojrzeniem.

Iza, w której umyśle dopiero teraz wyklarował się jasny obraz powodów, dla których Majk zachowywał się ostatnio tak dziwnie, uśmiechnęła się leciutko, nadal nie podnosząc na niego oczu.

– O to niech się szef nie martwi – odparła z nutką pobłażania. – Z mojej strony nie ma takiego niebezpieczeństwa… i nigdy nie będzie. Słyszałam od dziewczyn, że różnie to bywa w Anabelli, ale zapewniam, że mnie to nie dotyczy. Mówiąc wprost – dodała odważnie, uznając, że rzeczywiście lepiej będzie raz a dobrze rozwiać tego typu wątpliwości – nic takiego nie wchodzi w grę, bo moje serce już od dawna jest zajęte. Całkowicie i na zawsze.

Majk pokiwał powoli głową, nie odrywając oczu od jej twarzy.

– Tak podejrzewałem – powiedział po chwili ciszej, a w jego głosie zabrzmiał ton ulgi. – Czułem to w twoim zachowaniu, ale jednak nie byłem do końca pewien… Tylko proszę, nie zrozum mnie źle, Iza. Nie chciałbym wyjść na jakiegoś megalomana, który myśli sobie nie wiadomo co. Po prostu w przeszłości miałem już niestety takie doświadczenia… przykre doświadczenia… i czułbym się fatalnie, gdyby coś takiego nas poróżniło. Akurat nas.

– To nas nie poróżni – zapewniła go równie cicho Iza, podnosząc wreszcie głowę i patrząc mu spokojnym wzrokiem prosto w twarz. – Wszystko inne może tak, ale to na pewno nie.

– Bogu dzięki – szepnął, znów opierając się łokciami o blat.

(c.d.n.)