Anabella - Rozdział XIV (cz. 7) - De te fabula narratur

Z jego obecnych gestów i mimiki Iza łatwo mogła wywnioskować, że brandy mocno już uderzyła mu do głowy, mimo że z wierzchu trzymał się całkiem nieźle. Przez długą chwilę w gabinecie panowało milczenie.

– No dobra – podjął poufnym tonem Majk, podnosząc znów głowę i mierząc ją ponad biurkiem niezbyt przytomnym wzrokiem. – Powiedz mi to do końca, skoro już przy tym jesteśmy… Obiecuję, że nie będę tego w żaden sposób wykorzystywał, pytam tylko z ciekawości. To jest ten facet, którego ci czasami przypominam, prawda?

Iza zbladła. W pierwszej chwili miała ochotę udać, że nie wie, o co chodzi, jednak już w następnym momencie wydało jej się to głupie i dziecinne. Majk zbyt dobrze prześwietlił ją w tym względzie, by mogła nie poczuć głębokiego uznania dla jego przenikliwości, to zaś – w jakiś na wpół instynktowny sposób – nakazywało jej odpowiedzieć mu szczerością na szczerość. Poza tym stan coraz wyraźniejszego upojenia alkoholowego, w jakim się znajdował, paradoksalnie dodawał jej odwagi, pomyślała bowiem, że jutro on i tak prawdopodobnie nie będzie już nic z tego pamiętał…

– Tak – odparła cichutko. – Właśnie on.

– Znam go?

Pokręciła głową przecząco.

– Okej – Majk przejechał sobie dłonią po czole i oparł policzek na dłoni, podpierając się nadal łokciem o blat biurka. – Tak podejrzewałem, bo pewnie bym skojarzył… Powiesz mi, w czym ci go przypominam? Oczywiście nie musisz – zastrzegł, widząc jej posmutniałą minę. – Po prostu to mnie zastanawia… a nawet fascynuje. To coś z wyglądu?

Iza, która w rozmowie na temat Michała obok cierpienia odnajdywała zawsze rodzaj przewrotnej przyjemności, uznała, że nie ma powodu, by unikać odpowiedzi.

– Odrobinę – przyznała z namysłem. – Właściwie to jest tylko jedna rzecz. Szef ma taki gest odgarniania włosów…

Majk drgnął lekko, ale po chwili uśmiechnął się, wyprostował na fotelu i ostentacyjnie przejechał dłonią po swojej czuprynie.

– Ten? – zapytał na wpół z zaciekawieniem, na wpół z przekorą.

– Tak, właśnie ten – pokiwała głową. – I to jest chyba tylko to. Bo włosy szef ma inne… i z koloru, i w ogóle… ale jednak w tym jest coś podobnego, co ciągle mi się kojarzy… z nim – ostatnie słowo wypowiedziała niemal szeptem.

Majk nie spuszczał z niej badawczego spojrzenia, choć wpływ wypitego alkoholu coraz wyraźniej manifestował się w jego wyglądzie i zachowaniu. Głowa leciała mu coraz mocniej na bok, oczy przesłoniła mu lekka mgiełka, a rysy twarzy zdawały się stopniowo rozluźniać, tracąc powoli swój standardowy, na wpół zawadiacki wyraz.

– Rozumiem, że nie jesteście razem? – w jego głosie zabrzmiało lekkie napięcie.

– Nie – pokręciła głową. – Byliśmy kiedyś… ale krótko. Bardzo krótko.

– Żyje? – zapytał tym samym, podszytym napięciem głosem.

– Tak – uśmiechnęła się smutno. – Żyje i ma się dobrze. Tylko że… już nie chce ze mną być.

Majk pokiwał powolutku głową, wciąż obserwując jej posmutniałą, a jednocześnie głęboko wzruszoną twarz.

– Masz jeszcze jakąś nadzieję? – szepnął.

– Niewielką – odszepnęła. – Ale mam. Wierzę, że wszystko jeszcze może się zdarzyć.

Znów na długą chwilę zapadła cisza. Czując, że Majk przypatruje się jej z mocno wytężoną uwagą, Iza podniosła na niego wzrok i uśmiechnęła się delikatnie, on zaś natychmiast odwzajemnił jej uśmiech. Zauważyła, że jego oczy coraz bardziej mętniały, a ruchy stawały się coraz wolniejsze i jakby przerysowane, co świadczyło o postępującym odurzeniu alkoholem.

„Jutro na bank nic z tego nie będzie pamiętał” – pomyślała z rodzajem ulgi, choć na dnie duszy nie przestawał dręczyć jej naturalny, ludzki niepokój o jego zdrowie. – „Ma rację, że o takich rzeczach można gadać tylko po pijaku… a przynajmniej jedna ze stron musi być pijana. Tak czy owak mogę mu dzisiaj powiedzieć wszystko i zapytać go o wszystko, a jutro i tak śladu po tym nie będzie…”

(c.d.n.)