Anabella - Rozdział XIV (cz. 8) - De te fabula narratur

– A szef? – zapytała odważnie, nie mogąc oprzeć się pokusie dowiedzenia się przy tej okazji czegoś na jego temat. – Przecież ja też szefowi kogoś przypominam… jakąś kobietę. I też kiedyś mówił coś szef, że z włosów…

– Tak – przyznał melancholijnie Majk. – Powiedziałaś mi tyle o sobie, to ja też ci powiem. Przypominasz mi kogoś, to fakt… kogoś bardzo dla mnie ważnego. Myślę o tym już od nie wiem kiedy i za cholerę nie mogę dociec, z czego to wynika. Bo na pewno nie z wyglądu… z włosów owszem, trochę, ale w sumie niewiele. Zwłaszcza że ty masz jaśniejsze…

– Może też z jakiegoś gestu? – poddała nieśmiało.

– Może – spojrzał na nią z zastanowieniem. – Niewykluczone. Dojdę do tego powoli… Tak czy inaczej od dawna chciałem z tobą o tym pogadać. Właśnie po to dzisiaj się upiłem, bo na trzeźwo pewnie nie dałbym rady… Darowałbym to sobie może zupełnie, gdyby nie ten numer z twoją obecnością u Lodzi i Pabla. Tego już jest za wiele, elfiku – pokręcił głową. – Jak dodać do tego naszego dziadka, któremu przypominasz Hanię… nie mówiąc już o tym, że do niej naprawdę jesteś bardzo podobna… Ech! szaleństwo… Powiedz mi… po tym, co sobie przed chwilą wyznaliśmy, chyba mogę z tobą rozmawiać otwarcie?

Jego głos również zmętniał i przygasł podobnie jak wzrok, stał się lekko bełkotliwy. Iza cieszyła się w duchu, że będąc zajęty rozmową, przynajmniej na tych kilka chwil wydawał się zapomnieć o stojącej wciąż przed nim niedopitej brandy.

– Jasne, szefie – skinęła głową.

– Majk – sprostował z naciskiem, po czym przechylił się przez biurko, kładąc się całym ciałem na blacie, i sięgnął po jej dłoń, którą ujął w swą gorącą i mocno spoconą rękę. – Proszę cię, Iza… Kiedy rozmawiamy o takich rzeczach, mów mi po imieniu… Słyszysz? Proszę. Bardzo mi na tym zależy.

Coś w tonie jego głosu poruszyło ją do głębi i sprawiło, że tym razem nie miała serca zaprotestować. Pokiwała głową akceptująco.

– W porządku.

– W porządku, Majk – podpowiedział jej nalegająco.

– W porządku, Majk – powtórzyła szeptem.

– Grzeczna dziewczynka – uśmiechnął się z satysfakcją, puścił jej dłoń, wycofał się i znów rozsiadł się w swoim fotelu. – Widzisz? Jak chcesz, to potrafisz…

Iza obserwowała, jak jego głowa, skołowana gwałtownymi zmianami pozycji, opada co chwila bezwładnie na oparcie fotela, on zaś wkłada coraz większy wysiłek w to, by utrzymać ją w pionie.

„I tak jutro nic nie będziesz z tego pamiętał, przyjacielu” – pomyślała z lekkim politowaniem. – „Jesteś nawalony jak stodoła…”

– To kim jest w końcu ta kobieta, którą ci przypominam? – zagadnęła od niechcenia.

– A jak myślisz? – westchnął, znów ku jej wielkiemu niezadowoleniu sięgając po szklankę z brandy i wychylając z niej do dna porządnego łyka.

– Myślę, że to ktoś analogiczny do mojego… Misia – powiedziała cicho.

Majk powolnym, nieskoordynowanym ruchem wlał sobie do szklanki resztę brandy, która wypełniła naczynie aż po same brzegi, po czym zakręcił pustą butelkę i odstawił ją na podłogę obok swojego fotela.

– Jak on ma na imię? – zapytał zdziwiony. – Michał?

– Tak – odparła smutno. – Michał.

– Coraz lepiej – pokiwał głową Majk, schylając się nad swoją szklanką i zsiorbując z wierzchu nadmiar płynu. – Sorry, że tak świńsko chleję, coś mi się za ostro polało… ale sytuacja już opanowana. Michał, powiadasz. Te imiona to jakieś kolejne wariactwo…

Zamilkł na chwilę i zamyślił się, kiwając melancholijnie głową.

– Okej, a wracając do tematu – podjął znienacka, przechylając się znów przez blat w stronę Izy. – Pytałaś, kogo mi przypominasz. Powiem ci to, co się będę krył… zresztą sama już się domyśliłaś. Kobieta, z którą mi się kojarzysz, chociaż za cholerę nie rozumiem, skąd to się bierze… ta kobieta… to jedyna kobieta, na której mi w życiu zależało… jedyna, którą kiedykolwiek kochałem. Jedyna, rozumiesz? – dodał z naciskiem. – Drugiej takiej już w moim życiu nie będzie… nigdy.

– Rozumiem – pokiwała głową, przyglądając się z zafascynowaniem niezwykłemu wyrazowi wzruszenia, jakim w ciągu zaledwie kilku sekund oblekła się jego przytępiona od alkoholu twarz. – Dokładnie tak sobie pomyślałam… szef sam to zresztą zasugerował.

– Majk – przypomniał jej z nutą zniecierpliwienia w głosie.

– Majk – powtórzyła z przepraszającym uśmiechem. – Wybacz… to przyzwyczajenie.

(c.d.n.)