Anabella - Rozdział XIX (cz. 10) - De te fabula narratur

– I to dlatego już nie tańczysz – pokiwała głową Iza.

– Właśnie dlatego. Ponad sześć lat temu… no, już prawie siedem… zatańczyliśmy razem ostatniego walca. Ostatniego dla mnie oczywiście. Była już wtedy w oficjalnym związku z tamtym, wiedziałem, że nie mam z nim szans. I przysiągłem sobie wtedy, że w takim razie to będzie ostatni taniec w moim życiu. Pożegnalny taniec z jedyną kobietą, jaką kiedykolwiek kochałem… Frajerstwo i głupota, co, elfiku? – uśmiechnął się smutno. – Ha! Wiem o tym doskonale. Ale jednak od tamtej pory nie złamałem tej przysięgi.

Znowu przymknął oczy i znieruchomiał, na długą chwilę zapanowała cisza. Pozornie wyglądał, jakby spał, jednak napięte rysy jego twarzy wskazywały, że czuwa, a w jego głowie kotłują się myśli i wspomnienia.

– Ale… może jeszcze kiedyś ją złamiesz? – wyszeptała w końcu przeniknięta do głębi współczuciem Iza, nachylając się nad nim, by ostrożnie zapiąć mu guziki rozchełstanej na piersi koszuli. – Może jeszcze kiedyś z kimś zatańczysz…

– Nie, Izulka – pokręcił głową, bez protestu pozwalając jej zapiąć sobie koszulę i poprawić kołnierzyk. – To jest właśnie ten mój głupi sentymentalizm. Taki sam zresztą jak ten twój schiz z głową na kolanach. Gdybym jeszcze kiedyś z kimś zatańczył, zwłaszcza walca… miałbym poczucie, że bezpowrotnie coś straciłem. Kretyn ze mnie, wiem…

– A ze mnie kretynka – dodała Iza, wygładzając ostatnim ruchem dłoni fałdę na jego równiutko zapiętej teraz koszuli.

– Taka sama jak ja – uśmiechnął się lekko, uchylając na chwilę przymknięte powieki. – I właśnie dlatego tylko z tobą mogę o tym gadać… No, ale dobra, wystarczy już moich smętów na dziś – skrzywił się z niesmakiem. – Teraz dla równowagi powiedz mi coś o sobie i o tym twoim facecie. Mówiłaś, że było jakieś trudne zdarzenie, po którym musiałaś zacząć udawać, że już o nim nie myślisz… Opowiesz mi o tym? Co się wtedy stało?

Przed oczami Izy, jak na zawołanie, roztoczył się półmrok jej pokoju z Korytkowie. Poczucie satysfakcji, że już wkrótce przestanie cierpieć… A potem silny ból brzucha, mdłości i zimny pot na czole. Strach i przeszywająca jak sztylet myśl o bólu, jaki wkrótce sprawi siostrze… Nadludzki wysiłek włożony w to, by doczołgać się do łazienki i zwymiotować. Przerażony głos Amelii… Izunia, co się stało? Kochana, maleńka, odezwij się… I surowy głos lekarza. Chcieliśmy zobaczyć, jak jest po drugiej stronie Styksu, tak? Jej serce na nowo zalał gorący wstyd i poczucie winy.

– Nie… nie chcę o tym mówić – odpowiedziała cicho. – Może kiedyś… ale nie teraz. To dla mnie za trudne.

– Okej, jasna sprawa – zgodził się natychmiast Majk, a na jego twarzy pojawił się wyraz zmieszania. – Wybacz, elfiku, nie chciałem być wścibski…

– Nie jesteś – zapewniła go łagodnie. – Po prostu to jest dla mnie za ciężkie, żebym mogła z kimkolwiek o tym rozmawiać. Przynajmniej na razie.

– Wybacz – powtórzył z powagą. – Taki już jestem, czasami kompletnie nie mam wyczucia. Już zresztą nieraz miałem przez to kłopoty. Ech… kretyn ze mnie i tyle. Idiota, frajer i potłuczony półgłówek.

– Wcale nie – zaprotestowała Iza, w uspokajającym geście wyciągając rękę, by pogładzić go po głowie. – Wręcz przeciwnie, bardzo fajny z ciebie facet, Majk.

W odruchu sympatii, tym razem nie bojąc się już tego poufałego gestu, wsunęła dłoń w jego włosy i odgarnęła mu je z czoła. Ich miękka faktura skojarzyła jej się z futrem kota, którego w dzieciństwie miały z Amelią w Korytkowie… Obie uwielbiały go głaskać, on zaś łasił się przy tym i mruczał na znak, że i jemu sprawia to przyjemność. To mgliste wspomnienie z beztroskiej przeszłości, w tak niespodziewany sposób wywołane z otchłani niepamięci, splotło się w jej umyśle ze sceną, która zaledwie kilka minut temu odżyła w jej głowie… z korytkowską łąką i bezgranicznym szczęściem, jakie czuła, gładząc włosy leżącego z głową na jej kolanach Michała.

Uśmiechnęła się czule do tej wizji poprzez czas i przestrzeń… Znów zobaczyła przed sobą jego fosforyzująco błękitne oczy… Wpatrywała się w nie jak dawniej, zanurzając z rozkoszą dłonie w gęstych kosmykach jego blond czupryny… Na jej serce spłynęła fala spokoju i słodyczy, jakie naznaczały tamte niezapomniane letnie dni. Ach… i oto znów te same oczy, wpatrzone w nią dokładnie tak samo w czasie tańca z Danielem na półmrocznej sali… To było przecież tak niedawno, zaledwie kilka tygodni temu!

Lecz oto wspomnienie zaczęło blednąć… Błękitny kolor oczu Michała stopniowo przygasł i powoli przeistoczył się w stalowoszarą barwę oczu Majka, który, leżąc bez ruchu na podłodze i pozwalając gładzić się po włosach, przypatrywał jej się w milczeniu spod półprzymkniętych powiek na wpół z zaciekawieniem, na wpół z podejrzliwością. Iza ocknęła się, wycofała dłoń i ze zmieszaniem odwróciła wzrok.

„Cholera, przez moment pomylił mi się z Misiem” – pomyślała niezadowolona. – „Ja mam już chyba jakieś rozdwojenie jaźni…”

(c.d.n.)