Anabella - Rozdział XIX (cz. 11) - De te fabula narratur

– Zawołam Antka – szepnęła, zbierając się, by wstać z podłogi.

– Poczekaj – zatrzymał ją natychmiast Majk. – Po co mi Antek? Jestem trzeźwy jak szkło… Zresztą mogę spać tutaj, to żaden problem.

– Przeziębisz się, podłoga jest zimna – zauważyła.

– Nic mi nie będzie.

– To połóż się chociaż na tym łóżku – ruchem głowy wskazała na kozetkę. – Zdejmiemy stąd tylko te obrusy, koc już masz… Moment, zaraz to ogarnę.

Zerwała się z podłogi i przełożyła na stojące obok krzesło stertę obrusów, pod którymi z zadowoleniem odkryła niewielką poduszkę typu jasiek. Ułożywszy ją w odpowiednim miejscu na kozetce, schyliła się znów do Majka i ujęła go za ramię, usiłując pomóc mu podnieść się z podłogi.

– Wstawaj! – rzuciła rozkazująco. – Położysz się tutaj… słyszysz?

– Ech, daj spokój, Iza – mruknął z niechęcią Majk. – Tu mi jest dobrze…

– Nie wygłupiaj się, nie będziesz leżał na podłodze!

– Szefie? – rozległ się niepewny głos u drzwi.

Do gabinetu ostrożnie wetknął głowę Antek. Na widok Majka leżącego bezwładnie na podłodze wytrzeszczył w zdumieniu oczy, a następnie przeniósł pytające spojrzenie na Izę, która wyprostowała się i dała mu znak, żeby wszedł.

– Dobrze, że jesteś, Antek – powiedziała z ulgą. – Chodź tu i pomóż mi, trzeba jakoś położyć go na tym łóżku.

– Aż tak się nawalił? – pokręcił głową Antek, podchodząc posłusznie i pochylając się nad Majkiem. – Szefie?

– Spadaj, Antek! – warknął Majk. – Miałeś tu nie przyłazić, chyba jasno to mówiłem, nie?

– Tak, ale przyszedł Krawczyk… i chce gadać z szefem.

– Krawczyk we własnej osobie? – zaniepokoiła się Iza. – Jak to? O tej porze? Przecież już dawno po północy…

– Niestety. Mówi, że ma coś pilnego i czeka na sali… Szefie?

Majk zaklął pod nosem i podniósł się do pozycji siedzącej, a następnie, z trudem się gramoląc, spróbował wstać, jednak złapawszy się obiema rękami za głowę, ze stłumionym jękiem opadł z powrotem na podłogę i znieruchomiał oparty ramieniem o brzeg kozetki. Iza i Antek wymienili znaczące, poważne spojrzenia.

– Nie ma szans – stwierdziła ponuro Iza. – Skuł się totalnie, i tak zabrałam mu resztę tej brandy… Słuchaj, Antek, biegnij po Chudego, zajmiecie się nim we dwóch, a ja pójdę do Basi i powiem jej, jaka jest sytuacja, niech pogada dyplomatycznie z Krawczykiem… Okej? Nie możemy przecież pokazać mu go w takim stanie…

– Rzygać mi się chce… – mruknął Majk.

– O proszę, jeszcze lepiej – pokiwała głową Iza, przyglądając mu się z niepokojem. – Tylko tego nam brakowało do pełni szczęścia.

– Dobra, masz rację, lecę po Chudego – podchwycił szybko Antek. – A ty pogadaj z Basią, trzeba jakoś spławić tamtego… Szefie, niech szef jeszcze nie rzyga, okej? Minutkę szef wytrzyma, zaraz to załatwimy…