Anabella - Rozdział XIX (cz. 3) - De te fabula narratur

Z sercem ściśniętym niepokojem nacisnęła klamkę gabinetu szefa i ostrożnie wsunęła się do środka. Siedział na swoim fotelu nad opróżnioną w dwóch trzecich półlitrówką brandy, z łokciami opartymi na blacie biurka i palcami wczepionymi w mocniej niż zwykle zmierzwione włosy. W pomieszczeniu unosiły się duszne opary alkoholu. Iza pokręciła głową i cichutko zamknąwszy za sobą drzwi, podeszła do biurka. Słysząc delikatny szelest jej kroków, Majk ocknął się i podniósł głowę.

– To ty, elfiku?

Jego głos był cichy i łagodny, nie było w nim ani nutki wściekłości, o której przed chwilą wspominał Antek.

– Ja, szefie – potwierdziła półgłosem. – Antek powiedział, że mam przyjść…

Majk patrzył na nią w milczeniu nieco mętnym wzrokiem.

– Tak – skinął głową po chwili, wyciągając ku niej rękę. – Chodź do mnie. Podejdź tu…

Posłusznie okrążyła biurko i podeszła do jego fotela.

– Bliżej – poprosił.

Buchnęła na nią mocna fala oparów alkoholu. Cofnęła się instynktownie. Majk oderwał łokcie od blatu i opadł w głąb fotela, wspierając głowę na jego oparciu. Rozprostował sobie wygodniej nogi pod biurkiem i przez chwilę przyglądał jej się poważnym wzrokiem.

– Nie bój się – powiedział łagodnie. – Przecież wiesz, że nic ci nie zrobię… Zawołałem cię, bo chciałem cię poprosić, żebyś tu ze mną posiedziała… chociaż trochę. Przysuń sobie jakieś krzesło i usiądź przy mnie, dobrze?… Tak mi źle, elfiku… – dodał szeptem, przymykając oczy. – I tylko ty… ty jedna możesz mnie zrozumieć…

Iza znieruchomiała z sercem ściśniętym nagłym wzruszeniem. W lot pojęła, o co mu chodziło – musiał przeżywać jakieś trudne chwile związane ze swym nieszczęśliwym uczuciem. Może jakiś kryzys, jakiś nawał wspomnień? Pomyślała natychmiast o Michale, o jego milczeniu i tych chwilach, kiedy ogarniała ją rezygnacja, a wraz z nią straszliwa, nieznośna pustka, której znów doświadczała nocami po kilku tygodniach odrodzonej bez sensu nadziei… Wszak i ona znowu cierpiała… Majk miał rację – kto lepiej od niej mógł zrozumieć ten stan ducha?

Nie protestując już, przysunęła sobie jedno ze stojących pod ścianą krzeseł i usiadła w milczeniu tuż przy nim, gotowa towarzyszyć mu tak długo, jak długo będzie tego potrzebował. Ponieważ nadal miał zamknięte oczy, mogła bez przeszkód przyjrzeć mu się z bliska. Jego twarz, okryta niegolonym od kilku dni ciemnoblond zarostem, była szara i jakby wygnieciona, a rozpięta z kilku guzików pod szyją i na piersi flanelowa koszula w czerwono-granatową kratkę, pod którą nie założył podkoszulka, mocno odsłaniała mu tors. Przez głowę przebiegła jej ulotna myśl, że wyglądał w tej odsłonie wyjątkowo niechlujnie i że chętnie zapięłaby mu te guziki, poprawiła wywinięty z jednej strony kołnierzyk, a do tego przejechała grzebieniem po tych jego rozczochranych, wyjątkowo dzisiaj poplątanych włosach…

– Dziękuję – szepnął po chwili Majk, nie zmieniając pozycji.

– Nie ma za co, szefie – odszepnęła.

– Majk – podpowiedział jej na wpół strofującym, na wpół zmęczonym tonem.

– Majk – powtórzyła posłusznie.

Uśmiechnął się lekko, pokiwał aprobująco głową i wciąż nie otwierając oczu, wyciągnął na oślep rękę w poszukiwaniu jej dłoni. Uniesiona duchem swej humanitarnej misji, podała mu ją bez wahania i pozwoliła mu zacisnąć na niej gorącą, wilgotną dłoń, tak samo spoconą jak poprzednim razem w samochodzie. Na twarzy Majka pojawił się wyraz smutnej satysfakcji.

– Mój mały elfiku – wymamrotał po chwili milczenia. – Dobry duszku z krainy złamanych serc… Taka jesteś cichutka, dyskretna… nic nie mówisz, o nic nie pytasz, a i tak wszystko rozumiesz… Tylko ty i trochę też on… ten nasz wredny dziadek. Ne gadam z nim o tym, ale wystarczy mi to, co opowiada o Hani… Wkurzył mnie ostatnio, wiesz? Nawrzeszczałem na niego jak głupi…

– Wiem – pokiwała głową. – Aż się popłakał na samo wspomnienie, kiedy mi to opowiadał.

– Pewnie tak – westchnął Majk, nie zwalniając uścisku dłoni. – Przepraszam cię za to, Iza… Wiem, że nie wolno tak go denerwować… Ale nie wytrzymałem.

– Nic się nie stało – zapewniła go łagodnie. – W pewnym sensie to mu się nawet należało za ten upór. Ja też chwilami mam ochotę na niego nakrzyczeć… Ale przynajmniej jeśli chodzi o leki na serce, to sprawdziłam, że jednak bierze je regularnie, tak jak trzeba. Nie oszukuje. Kilka razy zapomniał, to prawda, ale to nie było celowe.

– To dobrze – pokiwał głową. – Skoro tak mówisz, to na pewno tak jest. Tym lepiej… tym lepiej, Izulka…

Serce mocniej jej zabiło na dźwięk tego zdrobnienia, którym już raz zwrócił się do niej przy Krawczyku, a którego kiedyś… dawno temu… tak często używał Michał.

(c.d.n.)