Anabella - Rozdział XIX (cz. 9) - De te fabula narratur

Jednocześnie, korzystając z tego, że Majk podniósł głowę, zwinnie wsunęła mu pod nią koc, na który opadł zrezygnowany i z trudem otworzył oczy. Mimo że wzrok miał mętny, odmalowało się w nim zdziwienie.

– Dlaczego nie? – zapytał podejrzliwie. – Boisz się? Ejże… mówiłem ci już przecież, że nie robię do ciebie żadnych obleśnych podchodów…

– Wiem – skinęła głową. – To nie o to chodzi.

– A o co?

– O to, że… po prostu nikt nie może kłaść mi głowy na kolanach – odparła wymijająco. – Każdy inny gest tak, nie ma sprawy. Ale ten akurat nie.

– Aha – uśmiechnął się lekko. – Rezerwacja sentymentalna, co? Zgaduję, że od tej reguły jest jeden wyjątek… i że jest nim ten twój… Misio – skrzywił się pobłażliwie.

– Zgadłeś – szepnęła.

– Sentymentalne idiotyzmy – prychnął pogardliwie Majk. – Pfi! Woda z mózgu… śmiech na sali. Trzeba być niezłym frajerem z mentalnością przedszkolaka, żeby przywiązywać wagę do takich rzeczy… No, nie gniewaj się, Izulka – dodał łagodniej, widząc jej urażoną minę. – Przecież ja to mówię głównie o sobie… Bo ja też to mam niestety. Takie głupie sentymentalizmy… I założę się nawet, że moje schizy są jeszcze bardziej chore od twoich.

– Ach… naprawdę? – zainteresowała się natychmiast Iza. – Czyli co na przykład?

– Różne rzeczy – odparł w zamyśleniu. – Ale jedna jest szczególna… dla mnie wyjątkowo ważna…

– Czyli?

– Taniec – szepnął.

– Taniec?

– Aha… Głupie, nie?

– Ale w jakim sensie taniec? – zdziwiła się Iza.

Poprawiła koc, który wysunął mu się spod głowy, on zaś ułożył się wygodniej na wznak i zapatrzył się tępo w sufit.

– W takim, że już nie tańczę – wyjaśnił jej melancholijnym tonem. – Od ponad sześciu lat ani razu nie stanąłem z nikim na parkiecie, chociaż kiedyś tańczyłem bardzo dużo. Najwięcej z nią oczywiście, jak możesz się domyślić… To ona mnie tego nauczyła. Należała do profesjonalnego zespołu i uwielbiała taniec. Nadal uwielbia… Ja też go pokochałem… dzięki niej. A potem… paradoks… to właśnie taniec mi ją odebrał.

– Odebrał… – szepnęła Iza.

– Tak, elfiku. To był mój żywioł, znałem wszystkie możliwe tańce, od walca po disco i rap… Był czas, że obtańcowywałem do upadłego wszystkie dziewczyny na imprezach… Kochały mnie za to – uśmiechnął się leciutko. – Pablo też potrafi wywijać, nie powiem. Nigdy nie zapomnę, jak kiedyś na urodzinach u kumpla odwaliliśmy we dwóch pogo, koleżanki płakały ze śmiechu i chórem błagały o litość. To były takie fajne czasy… – westchnął.

– A teraz każdy taniec za bardzo kojarzy ci się z nią? – domyśliła się Iza.

– Dokładnie tak – skinął głową, nadal wpatrując się mętnie w sufit. – To były jedyne chwile, kiedy mogłem objąć ją i przytulić na dłużej… oczywiście tylko na tyle, na ile pozwalała konwencja tańca. Ale to mi wystarczało… I nigdy tego nie zapomnę.

– Jasne – szepnęła ze wzruszeniem Iza. – A powiedz mi… w jakim sensie taniec ci ją odebrał? Tak przed chwilą powiedziałeś…

– Tak – odparł smutno. – Jej chłopak… obecnie mąż… tak jak ona należał do zespołu tanecznego. Niewątpliwie tańczył dużo lepiej niż ja, chociaż to nie o to chodziło… Po prostu poznała go tą drogą. Gdyby nie jej zamiłowanie do tańca, nie miałaby szans go spotkać, bo to jest cudzoziemiec. Mogli trafić na siebie tylko w takim specyficznym kontekście.

– Cudzoziemiec? – zdumiała się Iza.

– A co w tym dziwnego? – wzruszył lekko ramionami. – Poznali się na wymianie międzynarodowej, ich zespoły realizowały wspólnie jakiś europejski program kulturowy. Mówiłem ci już raz, że zakochała się w nim od pierwszego wejrzenia, on w niej zresztą też… Ogólnie spoko facet, nic do niego nie mam – zaznaczył. – Żadnej nienawiści ani nic takiego… nawet lubię go jako człowieka. Zresztą co on mi winien? Miał po prostu to szczęście, że dostał jej wzajemność… i tyle.

(c.d.n.)