Anabella – Rozdział XL (cz. 13) - De te fabula narratur

– Iza, ja jadę z nimi – oznajmił Majk, kiedy goście z przyjęcia chrzcielnego zbierali się już do wyjścia. – Zabieramy Victora, a ciebie poproszę o kontrolę sytuacji aż do zamknięcia lokalu, okej? Antek ci pomoże.

– Jasne, szefie – skinęła głową Iza. – Wszystkiego dopilnujemy.

– Ja już dzisiaj nie wrócę – dodał Majk, sprawdzając w kieszeni marynarki, czy na pewno ma przy sobie kluczyki od samochodu i dokumenty. – Muszę zająć się gośćmi aż do późnego wieczora, za to jutro jestem na posterunku od samego rana. Zabiorę się za załatwianie nowej zmywarki i skontaktuję się z Karoliną, trzeba będzie wyjaśnić ten dzisiejszy incydent… Poradzicie sobie teraz, prawda?

– Bez pudła – zapewniła go uspokajającym tonem Iza.

– Dziękuję, elfiku – uśmiechnął się do niej, ujmując jej dłoń i ściskając przez chwilę w obu swoich. – Na ciebie zawsze można liczyć. Jutro za to masz wolne, zostaw tylko dziewczynom grafik na wierzchu, żeby wiedziały, co i jak.

– Dobrze, dziękuję! – ucieszyła się Iza, bowiem perspektywa wolnego dnia pozwalała jej pomyśleć o spokojnych przygotowaniach do nowego roku akademickiego, który rozpoczynał się we wtorek. – W takim razie jutro biorę na siebie odwiedziny u Szczepcia. Już poprosiłam dziewczyny, żeby zapakowały mi słoik dzisiejszego rosołu, zaniosę mu to i odgrzeję, on przepada za rosołem.

– Bardzo dobry pomysł – przyznał Majk. – Weź mu też jakieś owoce, ostatnio zeżarł dwie całe mandarynki, a bananem też nie gardzi. Ale sama to wszystko wiesz. No, lecę, trzymajcie się, w razie alarmu jestem pod telefonem!

– Tak jest – skinęła głową Iza i już miała odejść na zaplecze, kiedy nagle coś sobie przypomniała. – Majk? – dodała ciszej.

Zatrzymał się i zerknął na nią czujnie.

– Hmm?

– Powiedz mi… wszystko z tobą w porządku po dzisiejszym? – zapytała ostrożnie. – W takim sensie, czy… czy nie będziesz jutro potrzebował jakiejś pilnej rozmowy w trybie terapii albo coś… Bo nie chciałabym brać wolnego dnia, gdyby to miało…

– Nie, Izulka – przerwał jej łagodnie Majk. – Dziękuję ci za troskę, ale tym akurat się nie martw i nie miej żadnych skrupułów. Wszystko ze mną okej, stary frajer Majk czuje się super, jak rzadko kiedy. A w razie gdyby coś się zmieniło, chociaż nie sądzę… to przecież zawsze mogę wysłać ci alarmowego smsa, prawda? – mrugnął do niej.

– No tak – przyznała uspokojona Iza. – Wprawdzie jeszcze nigdy nic mi nie wysłałeś… ani ja tobie… ale fakt, że zawsze jest taka możliwość. W takim razie ze spokojnym sumieniem biorę jutro wolne i do zobaczenia we wtorek. Udanej reszty wieczoru, szefie.

– Dzięki, Iza – odparł wesoło. – Na razie!

W momencie, kiedy odwrócił się, by udać się do swoich gości, do Izy podbiegł Victor.

– Isabelle, ja już muszę iść – oznajmił jej z żalem. – I wiem, że ty z kolei musisz zostać, dlatego przychodzę się pożegnać.

– Jasne, Vic – uśmiechnęła się Iza, wyciągając do niego obie dłonie, które on natychmiast chwycił w swoje. – Życzę ci spokojnej nocy, a jutro szczęśliwej podróży. Zadzwoń wieczorem, jak już dojedziesz do domu, dobrze?

– Zadzwonię – obiecał skwapliwie. – Dam znać, jak tylko wylądujemy w Liège. I tak się cieszę, Isabelle… Anne powiedziała mi, że obiecałaś przyjechać do nas na Sylwestra!

– Tak – przyznała z uśmiechem Iza. – To na razie tylko taki luźny plan, ale… owszem, wstępnie jej to obiecałam.

– Jestem szczęśliwy! – szepnął zachwycony Victor. – Czyli widzimy się już za trzy miesiące! To tyle co nic, marne dwanaście tygodni. Bagatela! I tak będę dzwonił, muszę przecież przy tej okazji intensywnie uczyć się polskiego… A teraz chodź do mnie – dodał, pociągając ją za ręce ku sobie. – Chodź i daj mi się przytulić. Muszę przytulić na pożegnanie moją cudowną Isabelle…