Anabella - Rozdział XL (cz. 4) - De te fabula narratur

– Ro-zu-mie-my się? – wyskandował nalegająco Krawczyk, a w jego oczach pojawił się złowieszczy błysk, który przeraził ją do głębi.

„Świr” – błysnęło jej w głowie. – „Wariat, psychopata! Lepiej z nim nie zadzierać…”

– Tak, oczywiście – odparła chłodnym, obojętnym tonem. – Nie zamierzam rozmawiać z moim szefem o propozycjach, które składa mi pan regularnie od pół roku. Jego to nie interesuje, a ja… nie uważam wcale, żebym miała się czym chwalić. Czy życzy pan sobie czegoś jeszcze? – dodała, używając swej standardowej kelnerskiej formułki i wykonując przy tym gest sugerujący, że chętnie wstałaby już od stolika i opuściła jego towarzystwo.

Krawczyk pokręcił powoli głową.

– Nie, już nic – odparł w zamyśleniu. – Dziękuję, pani Izo… Chociaż zaraz, jeszcze jedno! – dodał, zatrzymując ją w połowie wstawania z krzesła. – Pamięta pani, na raucie podałem pani taki jeden drobiazg z prośbą o przekazanie go… pani Leokadii – głos zadrżał mu lekko przy tym imieniu. – Mam nadzieję, że była pani tak uprzejma i…

– A tak, przekazałam jej prezent z gratulacjami od pana – weszła mu szybko w słowo Iza. – Kazała panu podziękować. Proszę wybaczyć, zupełnie wypadło mi to z głowy…

– Kazała podziękować… – powtórzył powoli Krawczyk, znów nerwowym gestem sięgając po swego e-papierosa i zaciągając się dymem.

– Tak, było jej bardzo miło – zapewniła go Iza, zastanawiając się, czy nie przesadza odrobinę z tym ostatnim twierdzeniem, biorąc pod uwagę jawnie niechętną reakcję Lodzi na jego prezent. – Ona zresztą jest tu dzisiaj, mają u nas przyjęcie z okazji chrzcin synka – dodała, wskazując na stoliki za drewnianymi parawanami, zdziwiona, że Krawczyk udaje, jakoby o tym nie wiedział.

– Ach, tak, tak! – machnął ręką, wypuszczając ustami wielkie kłęby aromatycznego dymu. – Mniejsza o to, pani Izo, tak tylko mi się przypomniało… Dziękuję pani.

– Nie ma za co – ukłoniła się z chłodną uprzejmością Iza, z ulgą podnosząc się z krzesła. – Oczywiście gdyby życzył pan sobie czegoś z menu albo chciał rozmawiać z szefem…

– A nie, w żadnym wypadku! – przerwał jej gwałtownie. – Proszę pod żadnym pozorem nie niepokoić pana Michała, nie mam dzisiaj do niego żadnych interesów, przyszedłem do państwa tylko napić się wody… Zaraz zresztą kończę i będę uciekał. Do widzenia, pani Izo.

– Do widzenia panu.

Wypowiedziawszy te słowa, Iza odwróciła się i odeszła w stronę zaplecza, z trudem tłumiąc głośne westchnienie ulgi. Po rozmowie z Krawczykiem nogi miała jak z waty, a na sercu czuła ciężar o wartości stutonowego głazu. Pomijając nieskoordynowane, niepokojące zachowanie milionera, szóstym zmysłem wyczuwała w jego słowach i całej postaci jakieś nieokreślone zło. Co prawda nie rozumiała go, jednak czuła, że powinna jak najszybciej oddalić się z jego zasięgu. Stanowcza odmowa, jaką dała Krawczykowi w odpowiedzi na kolejną propozycję finansową, z jednej strony napełniała ją ulgą i rodzajem satysfakcji, z drugiej jednak nie wystarczała jej już do tego, by w pełni odzyskać spokój ducha.

„Próbował mnie przekupić” – myślała intensywnie, zmierzając na zaplecze. – „Chciał mi płacić grubą kasę za jakieś podejrzane przysługi… o nie, nigdy, nie ma mowy, brr! Nawet nie chcę wiedzieć, o co mu chodziło. Tak czy inaczej on jest naprawdę zdrowo szurnięty! Przyszedł do nas w niedzielę, żeby napić się wody… sam… Zaszył się w najciemniejszym kącie i nie życzy sobie, żeby szef wiedział o jego obecności… każe mi trzymać gębę na kłódkę… a do tego jeszcze pyta o Lodzię i rżnie głupa, że nie jej zauważył. Przecież widać ją z tamtego miejsca jak na dłoni! Ale zaraz, jak tak pomyśleć… on chyba naprawdę coś do niej ma. Sama mówiła, że przystawiał się na koktajlu, jakieś świństwa jej wygadywał… A z drugiej strony on ma taki głupi styl bycia, że…”

– Isabelle! – głos Victora przerwał jej te mętne rozważania.

(c.d.n.)