Anabella – Rozdział XL (cz. 5) - De te fabula narratur

Podszedł do niej od strony baru, gdzie widocznie czekał na nią już od jakiegoś czasu, opuściwszy swoje towarzystwo.

– Victor! – uśmiechnęła się Iza. – Widzę, że znudziło ci się siedzenie przy stole? Wyszedłeś na mały spacer czy urządzasz sobie włóczęgę po sali? – zażartowała, ruchem ręki wskazując przestrzeń wokół siebie.

– Przyszedłem szukać mojej Isabelle – odparł z powagą, wpatrując się w nią roziskrzonymi oczami. – Isabelle la cruelle! Obiecywałaś, że niedługo do nas wrócisz, a znowu zniknęłaś na całą godzinę… Wiem, że masz swoje obowiązki, ale tak długo nie wracałaś, że nie wytrzymałem i musiałem cię poszukać. Powiedz, może mógłbym ci w czymś pomóc? Co prawda z twoimi klientami po polsku nie porozmawiam, ale mogę zamienić się w tragarza i nosić za tobą jakieś szklanki, piwo czy przekąski, co tam będzie trzeba…

– Ech, nie! – roześmiała się Iza, rozbawiona tym pomysłem. – Nie wygłupiaj się, Victor, jesteś przecież naszym gościem… Dziękuję ci za chęć pomocy, ale nie mogę cię angażować, byłoby to wbrew naszym zasadom. Poczekaj – rozejrzała się po sali, gdzie siedziało już dużo klientów, lecz ponieważ chwilowo nie dochodzili nowi, sytuacja wydawała się opanowana. – Dziewczyny radzą sobie na razie beze mnie, zajrzę tylko do kuchni sprawdzić, czy wszystko w porządku, i przyjdę na chwilę do was… minutkę, dobrze?

– Będę czekał, ile każesz – zapewnił ją Victor, opierając się nonszalanckim gestem o jeden z filarów przy barze.

– Jeśli nie chcesz wracać do nich, tylko czekać na mnie, to usiądź sobie tutaj – Iza wskazała mu jeden wolnych stolików nieopodal baru. – Zaraz wracam.

Sprawdziwszy sytuację w kuchni, gdzie kucharki zapewniły ją, że naprawiona zmywarka działała bez zarzutu, wróciła na salę, szukając wzrokiem Victora. Stał teraz przy wspomnianym stoliku i rozmawiał z Lodzią, która usiłowała konwersować z nim dość łamaną acz skuteczną francuszczyzną.

– O, jesteś, Izunia! – zawołała po polsku na jej widok. – Właśnie pytałam Victora, czy udało mu się znaleźć Isabelle… Już myśleliśmy, że uschnie nam bez ciebie przy tym stole! – zażartowała, puszczając do niej oko. – No, ale idźcie, nie przeszkadzam wam, ja skoczę sobie na chwilę do łazienki, a potem znowu na pół godzinki zajmę Majkowi gabinet, bo Edi lada moment obudzi się na jedzenie.

– Jasne, Lodziu – uśmiechnęła się Iza, ściskając ją lekko za rękę, po czym zwróciła się po francusku do Victora. – To co, wracamy do nich do stołu?

– A nie lepiej by było, gdybyśmy zostali tutaj? – zaproponował Victor, wskazując na stolik, który mu przydzieliła. – Stąd będziesz mogła na bieżąco wszystkiego doglądać i może nie uciekniesz mi tak szybko… Usiądźmy tutaj, Isabelle.

– No dobrze – zgodziła się pogodnie Iza, uznając, że nie był to wcale głupi pomysł. – Napijesz się jeszcze czegoś?

– Nie, dziękuję – pokręcił głową. – Pękam już od tego jedzenia i picia… Niczego mi nie trzeba, będę karmił się wyłącznie rozmową z Isabelle.

Iza pokręciła głową z dezaprobatą, po czym oboje spojrzeli na siebie i prychnęli śmiechem, zajmując miejsca przy wolnym stoliku.

– Lea jest bardzo piękną młodą mamą – zauważył Victor, odprowadzając wzrokiem elegancką sylwetkę Lodzi, która właśnie znikała w wyjściu na zewnątrz lokalu, gdzie w korytarzu znajdowały się łazienki. – Podziwiam takie dzielne kobiety jak ona… i jak ty, Isabelle. Obie potraficie w tak młodym wieku łączyć tyle obowiązków!

– Ja jestem jednak o dwa lata starsza od Lei – przypomniała mu Iza. – To ją trzeba podziwiać, ja podziwiam ją bardzo… Ma dopiero dwadzieścia lat, a tak wspaniale radzi sobie ze wszystkim, tak dba o swoją rodzinę, urodziła dziecko, a jednocześnie nadal studiuje, rozwija się… nawet uczy się francuskiego! – podkreśliła wesoło.

– I bardzo dobrze jej idzie! – przyznał Victor. – Ale czemu się dziwić? Kiedy ma się taką nauczycielkę jak Isabelle… Sam chciałbym taką mieć.

(c.d.n.)