Anabella – Rozdział XL (cz. 7) - De te fabula narratur

– Lodziu… powiesz mi, czego od ciebie chciał ten psychol Krawczyk? – zapytała ostrożnie Iza. – Widziałam, że zagadywał do ciebie, jak wracałaś z łazienki…

Siedziały we dwie na kozetce w gabinecie Majka, przyglądając się śpiącemu po jedzeniu Edziowi. Iza zajrzała tam po wyjściu Pabla, który jako gospodarz imprezy musiał wrócić do stołu, i została na dobre, jak zwykle urzeczona słodkimi minkami niemowlęcia. Lodzia skrzywiła sie lekko.

– Na szczęście nie zdążył niczego ode mnie chcieć – odparła, wpatrując się z czułością w twarz śpiącego synka. – Czepił się tylko tych swoich zakichanych czekoladek. Podziękowałam mu za nie, bo skoro już miałam takiego pecha, że na niego wpadłam, to wypadało do tego nawiązać… a on zaczął mnie wypytywać, czy mi smakowały, czy dobrze trafił w mój gust, co o tym myślę… Dziwne to trochę było, ale nie chciałam drążyć tematu, bo tak mówiąc między nami, to ja na śmierć zapomniałam o tych jego czekoladkach. Odłożyłam je do szafki i leżą tam sobie nierozpakowane, więc de facto nie mogę wypowiedzieć się o ich smaku… Na szczęście Edi zbudził się na jedzenie i wybawił mnie z kłopotu – uśmiechnęła się, gładząc delikatnie opuszkami palców maleńką piąstkę uśpionego dziecka. – Moje słoneczko…

– Aha, czyli tylko o tych czekoladkach z tobą gadał? – odetchnęła z ulgą Iza.

– Tak – skinęła głową Lodzia. – Pablo też o to pytał, bo widział, że tamten mnie zaczepił, a on jest na takie rzeczy bardzo wyczulony…

– Czyli Pablo wie, że Krawczyk podał ci przeze mnie te czekoladki? – upewniła się Iza.

– Oczywiście – odparła Lodzia. – Nie chciałam tego przed nim ukrywać, bo niby z jakiego powodu? On zresztą nie widział w tym nic złego, dopiero dzisiaj nie spodobało mu się, że Krawczyk znowu mnie zahaczył. Ale tam nic nie było, wpadliśmy na siebie przypadkowo… a ja już nawet nie chcę się tym denerwować i zastanawiać się nad tym człowiekiem. Owszem, dziwny jest, zachowuje się jak potłuczony, rzuca jakimś aluzjami, których nawet nie rozumiem, ale postanowiłam, że nie będę się tym przejmować, ani w ogóle o tym myśleć. Szkoda mi na to nerwów i czasu.

– Słusznie – przyznała uspokojona już zupełnie Iza. – Mówiłam ci, że to wariat. Ja też uważam, że najlepiej nie zawracać sobie nim głowy i jak najmniej z nim gadać, zwłaszcza w fazie ataku… Ja już nawet powoli zaczynam rozpoznawać, kiedy on ma napad – dodała, wzdrygając sie na wspomnienie szaleńczego wzroku Krawczyka. – Wtedy najlepiej w ogóle się nie odzywać i w miarę możliwości zejść mu z drogi.

– Racja – zgodziła się Lodzia. – Ale ja już nie chcę o nim gadać, Iza… To co? Wracamy do nich? Odłożę juniorka do wózka, będzie sobie smacznie spał, a wy chyba planujecie podać nam w tym czasie jakiś deser?

– Zgadłaś! – uśmiechnęła się Iza. – Zaraz na stół wjeżdżają słodkości, zaglądałam przed chwilą do kuchni, dziewczyny już zaczęły przygotowywać pyszne lody z owocami.

– No to idziemy! – zadecydowała stanowczo Lodzia, ostrożnie podnosząc się z kozetki z dzieckiem w ramionach. – Ale ty też musisz teraz trochę posiedzieć z nami przy stole – zastrzegła. – Majk obiecał mi, że po deserze sam pójdzie na kontrolę stanu firmy, a ciebie przynajmniej na godzinkę zwolni z obowiązków. I wyegzekwuję to… Zresztą Victor nie usiedzi dłużej bez swojej Isabelle! – zaśmiała się cicho, puszczając do niej oko. – Nie możesz go tak zostawić, przecież on tu przyjechał tylko i wyłącznie dla ciebie!