Anabella – Rozdział XL (cz. 8) - De te fabula narratur

– Victor, uciekaj mi stąd! – zwróciła się po francusku do Victora Ania, żartobliwym gestem przeganiając go z krzesła. – Ale już! Słyszałeś? Idź sobie na jakąś samotną włóczęgę albo pogadaj z kimś innym, w każdym razie nie plącz mi się tutaj, bo z twoją Isabelle rozmawiam teraz ja!

Chrzciny małego Edzia dobiegały końca, towarzystwo ze starszego pokolenia pożegnało się już i pojechało do domu, w związku z czym uroczysta atmosfera przyjęcia znacząco się rozluźniła. Przy stołach została tylko paczka przyjaciół Pabla i Lodzi, którzy chcieli posiedzieć jeszcze trochę dłużej w swoim towarzystwie, a nawet poczekać na początek dyskoteki, by zatańczyć przy kilku ulubionych utworach. Zamówili je właśnie u Majka, który zobowiązał się dopilnować puszczenia ich na samym początku dyskoteki i poszedł uzgodnić to z Antkiem. Poinformowany dyskretnie przez Izę na temat incydentu, jaki wydarzył się z udziałem Karoliny tuż przed rozpoczęciem przyjęcia, przysiadł się do zaszytego znów za konsolą, markotnego chłopaka i rozmawiali tam we dwóch już od ponad kwadransa.

Ponieważ nieustannie czyhający na Izę Victor ściągnął ją do stołu na pogawędkę, miała ona okazję porozmawiać także kilka minut z Niną, Julką oraz z jej chłopakiem, którzy podobnie jak cała reszta niecierpliwie czekali na początek dyskoteki. Jednak większość czasu spędzała, żartując z Victorem za pomocą stopniowo powstającego na ich potrzeby pidginu francusko-polskiego. Dyskusję tę przerwała im Ania, która przez całe przyjęcie rozmawiała głównie z Majkiem i kilkoma wspólnymi przyjaciółmi niewidzianymi już od pół roku, lecz teraz zażądała możliwości wymiany kilku słów na osobności z Izą.

– No dobrze! – zaśmiał się Victor, posłusznie podnosząc się z krzesła. – W takim razie idę popatrzeć na małego Édouarda i poćwiczyć w terenie mój znakomity polski!

Wszyscy troje roześmiali się, po czym Ania zajęła krzesło Victora i uśmiechnęła się promiennie do Izy.

– Isabelle czyli Iza, moja prawie imienniczka – powiedziała wesoło, przyglądając się nieco onieśmielonej jej obecnością dziewczynie. – Tyle już się o tobie nasłuchałam, że muszę koniecznie poznać cię bliżej!

– Miło mi – odparła grzecznie Iza, odwzajemniając jej uśmiech.

– Miałam na to wielką ochotę już w kwietniu – zapewniła ją ciepło Ania. – Ale ciągle nie było czasu ani możliwości, ten nieznośny Victor za każdym razem zagarnia cię na wyłączność i nikomu nie daje do ciebie dostępu! – zaśmiała się. – Nawet teraz musiałam przegonić go siłą, żeby móc z tobą chwilkę porozmawiać. Widzę, że uczysz go polskiego?

– Tak, prosił mnie o to – wyjaśniła Iza. – Ja bardzo dużo uczę się przy nim, więc skoro chce, to chętnie mu się odwdzięczę. Chociaż na razie to są tylko takie żarty…

– W żartach nauka idzie najlepiej – uśmiechnęła się Ania. – Jean-Pierre też tak zaczynał. Ja z kolei w podobny sposób uczyłam się francuskiego, bo na początku nie rozumiałam ani słowa, porozumiewaliśmy się głównie na migi! – roześmiała się znowu. – A ty naprawdę świetnie mówisz po francusku – dodała, poważniejąc. – Chłopaki są pełni uznania, Jean-Pierre podkreśla to za każdym razem, kiedy o tobie mowa, a Victor aż pęka z dumy! Ja też chylę przez tobą czoła, bo mówisz znakomicie, a przecież dopiero skończyłaś pierwszy rok studiów.

– Dziękuję – spuściła skromnie oczy Iza, mile połechtana tym komplementem.

Bliska obecność tej pięknej, rasowej kobiety będącej obiektem płomiennego uczucia Majka, o którym wiedziała w szczegółach i które znała niejako „od kuchni”, onieśmielała ją, lecz jednocześnie fascynowała, budziła w niej naturalne zaintrygowanie. Jednocześnie życzliwość, jaką okazywała jej Ania, obok poczucia bycia zaszczyconą względami tak wyjątkowej osoby, wywoływała w Izie szczerą sympatię dla niej, taką samą, jaką odczuwała również wobec jej męża.

– Dużo o tobie słyszałam – ciągnęła Ania, przyglądając jej się z uśmiechem. – Pomijam Victora, bo on w tej kwestii nie jest obiektywny, ale zdanie innych jest takie samo jak jego. Lea jest tobą zachwycona, Paweł też bardzo cię ceni, a peanów, jakie na twój temat wyśpiewuje Majk, to już chyba nawet nie powtórzę!

– Peanów? – szepnęła zmieszana Iza.

– A jak inaczej nazwać tę pieśń pochwalną, którą dzisiaj wygłosił mi na twój temat? – zaśmiała się Ania. – Zapytałam go o ciebie i gadaliśmy chyba z godzinę, najpierw sami, a potem z Leą… Więc bardzo dużo już się o tobie dowiedziałam – mrugnęła do niej wesoło. – Wiem, jak poznałyście się z Leą, wiem, że niezależnie od tego zatrudniłaś się u Majka, a obecnie jesteś jego prawą ręką w firmie… Wiem też, że opiekujecie się z Majkiem na zmianę jakimś dziadkiem, któremu on utopił buta w kanale, a za to oberwał zdrowo laską po plecach… Ależ to są historie, a niech was! – roześmiała się. – Uwielbiam, jak Majk gada takie rzeczy, on tak super umie opowiadać! Zawsze uśmieję się do łez i potem przez dwa dni przepona mnie boli… Tak czy inaczej, cieszę się, że jesteś z nami, Iza – dodała, ujmując nagle jej dłonie w obie swoje i ściskając je serdecznie. – Przyjaciele moich przyjaciół są moimi przyjaciółmi, a o tobie słyszałam już od nich tyle dobrych rzeczy, że koniecznie muszę nawiązać z tobą bliższy kontakt. Zgadzasz się na to, prawda?

– Nie wiem, co powiedzieć – pokręciła głową zawstydzona tymi słowami Iza. – Bardzo mi miło, naprawdę…

(c.d.n.)