Anabella – Rozdział XLI (cz. 10) - De te fabula narratur

– Dziękuję ci, Izka – powiedziała wciąż blada jak płótno, ale już dużo spokojniejsza Marta, obejmując ją i przytulając się do niej na pożegnanie. – Jesteś kochana. Już mi trochę lepiej. Nadal boli, wiadomo, ale dzisiaj może przynajmniej zasnę i jakoś pośpię parę godzin. Wybacz, że tak długo cię przetrzymałam, już po dwudziestej trzeciej…

– Dla mnie to nie problem – zapewniła ją z uśmiechem Iza. – O tej porze zwykle jestem dopiero w dwóch trzecich mojej zmiany w pracy, tylko dzisiaj wyjątkowo odrobiłam te godziny wcześniej. W każdym razie posłuchaj, Martusiu. Gdybyś jutro czuła się źle i chciała ze mną pogadać, to nie krępuj się, tylko od razu dzwoń, okej? Postaram się odebrać telefon w każdej sytuacji.

– Nie, Iza – pokręciła głową Marta. – Nie będę zawracać ci głowy, tyle czasu już mi dzisiaj poświęciłaś… Powiem ci tylko tyle, że po tym wszystkim, co powiedziałaś mi o sobie, to ja naprawdę cię podziwiam. Tyle przeszłaś i tyle wytrzymałaś… Aż nie chce się wierzyć, że nie zwariowałaś przy tym albo nie skoczyłaś z jakiegoś mostu. Jesteś bardzo silną kobietą… chciałabym taka być.

Iza pokręciła smutno głową, wspominając wydarzenie z najczarniejszej przeszłości, o którym nie opowiedziała Marcie, a o którym wiedzieli tylko lekarz z radzyńskiego szpitala i Majk. Wydarzenie, które wcale nie świadczyło o jej sile lecz które, wręcz przeciwnie, było aktem tchórzostwa.

– O, zobacz, jedzie mój autobus! – ożywiła się Marta na widok wyjeżdżającego zza rogu ulicy nocnego autobusu. – Dziesięć minut opóźnienia, już myślałam, że w ogóle nie przyjedzie… Będę lecieć. Trzymaj się, Iza, i jeszcze raz bardzo ci dziękuję! Prześpię się z tym i w poniedziałek pogadamy. Co ja bym bez ciebie zrobiła…

Kiedy autobus Marty odjechał, Iza z westchnieniem skierowała się w stronę swojej stancji, dokąd z tego miejsca miała prawie pół kilometra drogi. Ponieważ od rana była na nogach, czuła się już dzisiaj wykończona, zresztą nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. Sześciogodzinna zmiana w Anabelli, wcześniej gotowanie obiadu dla Kacpra i pana Stanisława, telefon od Victora, a na koniec długa i pełna emocji rozmowa z Martą wymęczyły ją na tyle, że obecnie jej jedynym marzeniem było wykąpać się i położyć do łóżka.

„Będę dzisiaj spała jak zabita” – myślała, idąc szybko chodnikiem i starając się nie myśleć o bólu nóg, który nasilał się teraz niemal z każdym krokiem. – „Czuję się, jakbym ręcznie przewaliła tonę węgla… ale to dobrze! To bardzo dobrze, nie będę musiała myśleć…”

Po dotarciu do domu, gdzie gospodarz już spał, a Kacpra jeszcze nie było (jak wywnioskowała z braku jego butów i kurtki w przedpokoju), Iza cichutko wykąpała się i z rozkoszą przebrała w pachnącą świeżym praniem piżamę. Była już prawie północ. Wsunąwszy się pod kołdrę, sięgnęła jeszcze ręką po swój odłożony na krzesło plecak, by wyjąć z niego telefon i nastawić sobie budzik na jakąś rozsądną, niezbyt wczesną, ale i niezbyt późną godzinę.

„Najlepiej na ósmą” – pomyślała, ziewając. – „Zdążę na spokojnie zrobić śniadanie, a potem skoczę na godzinkę do Szczepcia. Zaniosę mu tę zupę…”

Urwała myśl, gdyż po aktywowaniu wyświetlacza na pulpicie dostrzegła informację o trzech nieodebranych smsach. Nie zdziwiło jej, że nie usłyszała, kiedy przychodziły, bowiem przez cały wieczór rozmawiały z Martą w pubie, gdzie panował spory harmider, ewentualnie wiadomości mogły też nadejść w czasie, kiedy była w kąpieli. Pierwszą myślą, jaka przeszła jej przez głowę, było to, że smsy są od Victora, który dzwonił do niej dziś przed południem, a który często po zakończeniu rozmowy dopowiadał jeszcze w ten sposób jakieś szczegóły. Westchnęła i dla świętego spokoju otworzyła skrzynkę. Wszystkie trzy smsy były wysłane z numeru, z którym nigdy jeszcze nie korespondowała, a który w jej książce kontaktów widniał pod nazwą Szef 2, tak bowiem zapisała sobie kiedyś prywatny numer Majka.

Serce Izy natychmiast zabiło mocniej, poderwała się z pozycji leżącej i usiadła na łóżku. Z niepokojem otworzyła pierwszą wiadomość.

Hej, Iza, tu Majk. Chciałem z Tobą porozmawiać, ale nie ma Cię.

Zerknęła na godzinę wysłania smsa. Był napisany przed dwudziestą pierwszą.

„A niech to szlag!” – pomyślała, gorączkowo otwierając drugą wiadomość, tym razem z godziny z dwudziestej pierwszej dwadzieścia pięć.

Dlaczego akurat dzisiaj musiałaś zamienić się na zmiany z Kamą?

„Wybacz, ale ty też przez cały tydzień włóczyłeś się z Kinią, Monią, Becią, Wercią i diabli wiedzą z kim jeszcze!” – odpowiedziała mu w myślach z wyrzutem, czując jednak, że jej serce ogarnia przenikliwy żal na myśl o straconej okazji do rozmowy. – „Ja też na ciebie czekałam, i to przez kilka dni, a ciebie nie było i nie było!”

Z narastającym w duszy smutkiem otworzyła ostatniego smsa, wysłanego kilka minut po dwudziestej drugiej.

Ratuj mnie, elfiku, tak cholernie mi źle…

Iza jak oparzona poderwała się na równe nogi i wyskoczyła z łóżka, aż kołdra zsunęła się i opadła na podłogę. Odłożyła telefon na biurko i bez wahania rzuciła się w stronę szafy. W kilkadziesiąt sekund zrzuciła z siebie piżamę, naciągnęła bieliznę, czarne dżinsy, biały t-shirt i kremowy sweter, czyli to, co jako pierwsze wpadło jej pod rękę. Następnie, zebrawszy z biurka telefon, wyszła z nim cicho do przedpokoju, włożyła go razem z kluczami od mieszkania do kieszeni naprędce narzuconej na ramiona kurtki, wsunęła na nogi półbuty bez obcasów i wypadła na klatkę schodową, bezszelestnie zamykając za sobą drzwi.

Cichym, kocim krokiem, który wyćwiczyła w trakcie ostatnich miesięcy, by podczas nocnych powrotów do domu nie budzić śpiących sąsiadów, sfrunęła po schodach i opuściła kamienicę. Znalazłszy się na pustej ulicy oświetlonej światłem sodowych latarni, bez chwili zastanowienia biegiem ruszyła w stronę Anabelli.