Anabella – Rozdział XLI (cz. 2) - De te fabula narratur

– Melciu, bardzo się cieszę! – zawołała Iza, siadając z telefonem na łóżku. – Moje wielkie gratulacje! Czyli udało się ruszyć od października! A już mówiłaś, że nie zdążycie… Widzisz? I powiedz, jak wam idzie?

– Bardzo dobrze – zapewniła ją Amelia. – Na razie w ofercie mamy jeszcze spore luki, ale powoli się dostosowujemy. Zosia i Agnieszka pomagają nam wspaniale, jestem z nich bardzo zadowolona. Zwłaszcza Agnieszka tak się zaangażowała, że bez przerwy muszę ją moderować. W jej stanie nie powinna się przemęczać, a zachowuje się tak, jakby zupełnie o tym zapominała. Ciagle muszę jej powtarzać, że przecież dobro dziecka jest najważniejsze…

Iza ze smutkiem przypomniała sobie sierpniową rozmowę z Agnieszką i jej żarliwe, straszne słowa: Ja go nienawidzę…

– Korytkowo już wie? – zapytała cicho.

– A co myślisz! – prychnęła Amelia. – Plotki na ten temat aż huczą. W sobotę prawie dwie godziny rozmawiałam z Dorotką, wypiłyśmy sobie kawkę i opowiedziała mi w szczegółach, co jest teraz na topie u korytkowskich plotkarek. Oczywiście sprawa Agnieszki nie schodzi im z języków. Trochę już widać po niej tę ciążę, ktoś to przyuważył, zapytał Kmiecikową, a ona odpowiedziała, że tak… no bo niby co miała powiedzieć, jak to ukryć? Ale spokojnie, Iza, ochronimy Agnieszkę, nie damy zrobić jej krzywdy – dodała stanowczo. – Niech tylko usłyszę, że ktoś jej dokucza, to osobiście się tym zajmę! Gadać za plecami to sobie mogą, na to nic nie poradzimy, ale niech któraś z tych bab spróbuje powiedzieć coś do niej osobiście… Będzie miała do czynienia ze mną!

– Ależ ty się zrobiłaś bojowa, Melciu – uśmiechnęła się Iza.

– Zawsze taka byłam! – zapewniła ją energicznie Amelia. – Tylko że dopiero teraz nabieram rozmachu. Tak czy inaczej sklep po rozbudowie działa, uzupełniamy powoli towar, dziewczyny sprzedają, a ja ograniczyłam się już właściwie tylko do nadzoru i prowadzenia dokumentacji. To jest niewyobrażalne, ile się tego zrobiło!

– Czyli macie już dwie pracownice, a w firmie łącznie cztery osoby – podsumowała Iza. – Ekipa rośnie jak na drożdżach!

– Rośnie – zgodziła się Amelia. – I niewykluczone, że to nie koniec. Robert zastanawia się nad zatrudnieniem jakiegoś chłopaka do pomocy przy pracach fizycznych i dostawach, bo teraz będziemy mieć tego coraz więcej, a wszystko trzeba przecież dowieźć, rozładować… Ma nawet jednego na oku, to młodszy brat jego kolegi z tamtego dawnego warsztatu w Małowoli. Zgadali się przy jakiejś okazji i chłopak jest bardzo zainteresowany pracą u nas. Prawo jazdy posiada, motywację ma i ogólnie wydaje się w porządku. Tak przynajmniej mówi Robcio, a ja w tych kwestiach ufam mu w stu procentach.

– Chłopak z Małowoli? – zastanowiła się Iza. – Znam go może?

– Nie mam pojęcia – odparła Amelia. – On się nazywa… czekaj. Na imię ma Piotrek, ale na nazwisko… jakoś chyba… Siwak?… Siwek?

– Siwiec? – szepnęła Iza, blednąc.

– O, dokładnie! – podchwyciła zdziwiona Amelia. – Piotrek Siwiec. Znasz go?

– Znam – potwierdziła cicho Iza. – Tak tylko powierzchownie, ale wiem, który to jest.

Przed oczami stanęła jej twarz Piotrka z czasów małowolskich zabaw, na które jeździli razem z Michałem. A potem słowa Moniki na jego temat, tego dnia, kiedy oznajmiła jej, że Michał związał się z Agnieszką. Nie wypieraj się, wszyscy wiemy, że spotykasz się po cichu z tym czarnym Piotrkiem Siwcem z Małowoli… już rok temu podobno mieliście się ku sobie i tylko czekałaś, aż Michał wyjedzie na studia… To była bzdura, głupota, w którą nikt by nie uwierzył, a na pewno nie Michał. On wszak doskonale wiedział, że Piotrek tylko w żartach adorował czasem Izę, kiedy był po alkoholu. Nikt nigdy nie brał tego na poważnie, a jednak potem stało się to podstawą plotek, które tak ją zdruzgotały…

„Pech jakiś czy co?” – przebiegło jej przez głowę. – „Najpierw Aga, a teraz ten… u Meli! To nie może być przypadek! Przeszłość depcze mi po piętach i śmieje mi się w twarz…”

(c.d.n.)