Anabella – Rozdział XLI (cz. 5) - De te fabula narratur

„Muszę pomóc Martusi” – myślała, metodycznie skupiając się na tym wątku. – „Ona lada moment dowie się o wszystkim i wtedy trzeba będzie uruchomić tryb terapii. To naprawdę pomaga! Tak… tylko czy ja sama nie potrzebuję pomocy?”

Westchnęła i przyśpieszyła kroku. Myśl o własnej potrzebie rozmowy w trybie terapii tłukła jej się teraz po głowie i coraz trudniej było jej ją odgonić. A mogła o tym rozmawiać tylko z jedną osobą na świecie.

„Jeśli będzie Majk, to chyba go o to poproszę” – pomyślała z wahaniem. – „Obiecałam, że powiem mu, kiedy będę tego potrzebować, a dziś… dziś chyba jest ten dzień. Może wystarczy wygadać się, wyrzucić to z siebie, jak wtedy, i od razu będzie mi lepiej? Oby tylko był w pracy, oby znowu nie poszedł w tango z jakąś Kinią, Monią czy Wercią… Dzisiaj jest potrzebny mnie! Tak, poproszę go o godzinkę rozmowy, niech mnie otrzeźwi, niech powie coś, czego będę się mogła trzymać przez kolejnych parę dni…”

Z tym postanowieniem w duszy zeszła do Anabelli, gdzie stoliki były już w dwóch trzecich zajęte i ciągle napływali nowi goście.

– Jak tam, wszystko w porządku? – zagadnęła przechodzącą z tacą Klaudię.

– Aha, galera płynie do przodu – uśmiechnęła się Klaudia. – Dobrze, że już jesteś, Iza, bo szef znowu pojechał na amory, a ktoś musi przejąć dowództwo na okręcie. Powiedział, żeby przekazać ci ster, jak przyjdziesz, bo jego już dzisiaj nie będzie.

– Okej – szepnęła Iza, starając się ukryć głębokie rozczarowanie, jakie sprawiła jej ta informacja.

– Karolina była, wiesz? – ciągnęła Klaudia, zniżając głos. – Szef gadał z nią chyba godzinę albo dłużej. Dzisiaj już poszła do domu, ale podobno jutro ma przyjść. Szef zostawił ci na biurku jakąś notkę na ten temat, masz uwzględnić to w grafiku.

– Jasne – skinęła głową Iza. – Czyli Karolcia jednak wraca do nas?

– Na to wygląda – przyznała wesoło Klaudia. – Ja też się cieszę. No, ale lecę, Iza, mam jakieś nowe tłumy na B dwa i cztery!

Iza z westchnieniem ruszyła w stronę zaplecza, witając się po drodze z Wiktorią i wychodzącą z kuchni Olą. Na biurku w gabinecie szefa, obok stosu faktur i rachunków, który od wczoraj jeszcze bardziej się powiększył, leżała złożona na pół kartka z odręcznym napisem Iza. Choć były to tylko trzy litery, łatwo było poznać pochyłe, niedbałe pismo Majka. Iza rozłożyła kartkę z wiadomością.

Iza, Karolina wraca do gry, będzie jutro od szesnastej, uwzględnij ją w grafiku na cały tydzień. Zostawiam faktury, jutro będzie facet od Krawczyka po zestawienie usług z rozliczeniem kasy za pierwszą połowę roku. Zacząłem je robić, ale dzisiaj już nie zdążę dokończyć, zrób to za mnie, ok? Plik jest w laptopie na pulpicie, papiery obok. Z góry dzięki. Majk.

Odłożyła kartkę na biurko i sięgnęła po laptopa, uznając, że rozliczenie dla Krawczyka było teraz rzeczą zdecydowanie najpilniejszą. Odnalazłszy na pulpicie wspomniany plik, w którym rozliczenie było wykonane mniej więcej do połowy, uporządkowała przygotowane przez szefa papiery, odszukała w nich przerwany wątek zestawienia i zabrała się do pracy. Jednak uczucie rozczarowania związane z nieobecnością Majka, z którym akurat dziś tak bardzo potrzebowała porozmawiać, nie chciało ustąpić i leżało jej na sercu dodatkowym ciężarem.

Od chrzcin Edzia prawie nie widziała się z szefem, choć dziś był już piątek. Kilka razy minęła się z nim tylko w przelocie, gdyż w ostatnich dniach działał w firmie od otwarcia do późnego popołudnia, załatwiając wszystko, co było do załatwienia, natomiast wieczorem wychodził w towarzystwie jednej ze swoich dziewczyn od „niezobowiązujących czułości” i znikał do końca dnia. Choć ten styl działania był u niego standardem i praktykował go regularnie, chyba jeszcze nigdy nie zdarzyło się, by spotykał się z tymi dziewczynami codziennie i to za każdym razem z inną. Iza miała niejasne wrażenie, że to nie było do końca normalne, jednak nie wnikała w to, uznając, że to przecież nie jej sprawa. Dziś jednak nieobecność Majka sprawiła jej osobistą przykrość.

Dzwonek telefonu, który wzięła ze sobą i położyła na biurku, przerwał jej pracę. Zerknęła na wyświetlacz i serce mocniej jej zabiło. Dzwoniła Marta. Ponieważ rozstały się po zajęciach zaledwie kilka godzin wcześniej, mogło chodzić tylko o jedno… Iza pokiwała smętnie głową, sięgnęła po aparat i odebrała połączenie.