Anabella – Rozdział XLI (cz. 8) - De te fabula narratur

Iza powoli pokiwała głową, zapatrując się w przeciwległą ścianę wyłożoną białą rustykalną cegłą.

– Czyli jeszcze nie jest tak źle – stwierdziła w zamyśleniu.

– Jak to nie jest źle? – Marta patrzyła na nią jak na ufoludka. – Co ty gadasz, Iza? W jakim sensie nie jest źle?

– W takim, że ty go nie kochasz aż tak mocno… ani nigdy tak naprawdę nie kochałaś – wyjaśniła spokojnie Iza, przenosząc na nią wzrok. – Jeszcze nie zdążyłaś wpaść w to zbyt głęboko. I dzięki temu dasz radę szybko się pozbierać.

Marta aż podskoczyła z oburzenia.

– Ja go nie kocham?! – wybuchła, wyszarpując swoje dłonie z dłoni Izy. – Nie kocham go i nie kochałam?! A skąd ty to niby wiesz?! Jak ty w ogóle możesz tak do mnie mówić, Iza? – podniosła głos tak mocno, że siedzący dwa stoliki dalej ludzie spojrzeli na nią z zaniepokojeniem. – Skąd ty możesz wiedzieć, co we mnie jest, co ja czuję?!

– Uspokój się, Martusiu – moderowała ją łagodnie Iza. – Nie krzycz tak…

– Właśnie, że będę krzyczeć! – rozsierdziła się Marta, w geście oburzenia zrywając się z krzesła. – Nie masz prawa tak do mnie mówić! Nie ty!

– Usiądź! – poleciła jej surowo Iza.

Marta natychmiast posłusznie opadła na krzesło, oparła ramiona na stole, ukryła w nich głowę i rozpłynęła się we łzach.

– Nie masz prawa… nie masz prawa… – łkała bezradnie, a ramiona trzęsły jej się od rozpaczliwego szlochu. – Ja go kocham… bardzo go kocham… Jak możesz, Iza?… Jak ty tak możesz?…

Iza znów przechyliła się przez stolik i w milczeniu gładziła ją po rozsypanych na ramionach i blacie włosach. Wreszcie, po prawie kwadransie płaczu, opanowawszy swój niekontrolowany wybuch emocji, Marta podniosła na nią zaczerwienione, skąpane we łzach oczy.

– Dlaczego powiedziałaś mi coś takiego, Iza? – zapytała już spokojniej, ale z głębokim wyrzutem w głosie. – Jak możesz mówić mi prosto w twarz, że nie kocham Radka? Akurat ty, taka zimna w tych sprawach, taka okrutna, bez serca… Myślisz, że jestem ślepa i że nie zauważyłam tego, co zrobiłaś z Danielem? On przecież kocha się w tobie jak wariat, poszedłby za tobą w ogień, a ty… no sama powiedz, co zrobiłaś? Odtrąciłaś go i podeptałaś! Nie wiesz, co to jest prawdziwe uczucie, nie masz o tym pojęcia! Ale oceniać moje uczucia, to bardzo proszę! Co ty możesz o tym wiedzieć…

Iza siedziała nieruchomo, z zaciśniętymi zębami i mocno bijącym sercem. Cios, jakim było wspomnienie Daniela, był bardzo celny, musiała to przyznać. Zabolało… Jednak teraz nie mogła myśleć o sobie, nadrzędnym celem było postawić na nogi Martę. Wiedziała, że sprawa nie była tak beznadziejna jak w przypadku jej samej czy Majka, i to była dla niej kluczowa informacja. Co prawda może niepotrzebnie rzuciła to Marcie tak bezpośrednio w twarz, dziś chyba było jeszcze za wcześnie na taki szok… ale tak czy inaczej powiedziała jej przecież tylko prawdę! Marta nie kochała Radka tak mocno jak ona, Iza, kochała Michała albo jak Majk kochał Anię… podobnie jak Agnieszka nigdy nie kochała w taki sposób tego całego Rafała, skoro była w stanie tak szybko znienawidzić zarówno jego, jak i jego dziecko. I wbrew pozorom była to dobra wiadomość, bo dawała Marcie nadzieję, jakiej ani ona, ani Majk nie mogli mieć już nigdy. Nadzieję na pełne wyleczenie.

(c.d.n.)