Anabella – Rozdział XLI (cz. 9) - De te fabula narratur

Jednak aby Marta mogła to zrozumieć i rozpocząć uzdrowieńczy proces, potrzebowała przykładu. I to musiał być jej własny przykład – jej, Izy, nikogo innego. Tylko o sobie mogła opowiedzieć w sposób wiarygodny, tylko o sobie zresztą miała prawo mówić… Tamtym razem przemilczała to przed Martą z obawy, by rzecz nie dotarła do Michała. Lecz dziś to nie było już takie ważne… dziś był czas na odkrycie kart! Co prawda nadal wolała zachować w tajemnicy fakt, że chodziło właśnie o niego, ale przecież ta historia nie potrzebowała nazwisk, by pozostać prawdziwą i wymowną. A poza tym niech Marta zrozumie wreszcie, dlaczego Iza nie mogła odwzajemnić rodzącego się uczucia Daniela i dlaczego musiała tak brutalnie go odtrącić! Brutalnie, lecz dla jego dobra… Niech zrozumie to i niech już nigdy więcej nie waży się wyrzucać jej tego, przypominać jej i sprawiać jej tym bólu!

– Mylisz się, Martusiu – odpowiedziała spokojnym, opanowanym tonem. – Nikt lepiej ode mnie nie wie, co to znaczy kochać kogoś i cierpieć z tego powodu. Nikt… albo prawie nikt. Tkwię w tym od piętnastu lat.

Marta znów skamieniała z zaskoczenia.

– Od piętnastu lat? – powtórzyła szeptem. – Jak to? Co ty wygadujesz, Iza?

– Tak – potwierdziła smutno. – Uwierz mi, że doskonale wiem, co to jest rozpacz, i znam wartość nawet krótkich chwil szczęścia. Bo ja nie chciałabym z nich zrezygnować tak łatwo jak ty… i chyba nawet nie umiałabym tego zrobić. Opowiem ci moją historię, przynajmniej w zarysie, bo bez tego nie ruszymy dalej i nie będę mogła ci pomóc. Musisz tylko wybaczyć mi, że nie będę używać imion ani nazwisk… i będę o nim mówić po prostu „on”.

– On – wyszeptała Marta, wpatrując się w nią szeroko otwartymi, zdumionymi oczami.

– Nie chciałam wcześniej o tym rozmawiać – wyjaśniła jej Iza nadal tym samym smutnym tonem. – Zazwyczaj nie chwalę się tym przed nikim, bo po pierwsze nie ma czym się chwalić, a po drugie wcale nie jest mi łatwo o tym mówić. Ale akurat tobie muszę powiedzieć, żebyś przestała wreszcie myśleć, że jestem zimną rybą i nieczułym kawałkiem drewna, który nie ma prawa wypowiadać się na takie tematy, tylko co najwyżej może słuchać. Pewnie powinnam była powiedzieć ci to już wtedy, za pierwszym razem – westchnęła. – Jakoś nie umiałam się przełamać… a już wtedy wiedziałam, a właściwie czułam… że twój związek z Radkiem właśnie tak się skończy.

– Jak to? – Marta popatrzyła na nią ze zgrozą.

– Tak, niestety, Martusiu – pokiwała głową. – To było całkowicie do przewidzenia. Wiedziałam to, bo ja sama to przeżyłam, i to niejeden raz… Wtedy w maju i przed wakacjami, kiedy byliście z Radkiem tacy szczęśliwi, myślałam przez moment, że może się mylę, w głębi serca miałam taką nadzieję. Ale niestety… Poczekaj, wiesz co? – przerwała samej sobie, podnosząc głowę i dając znak kelnerowi, żeby podszedł do ich stolika. – Zamówimy sobie jeszcze coś do picia i porozmawiamy o tym wszystkim po kolei, tak… metodycznie. Dobrze? Opowiem ci najpierw trochę o sobie, a potem pogadamy o Radku. I ufam, że to ci chociaż trochę pomoże. Wygadać się to jedno, a poczuć, że w takiej sytuacji nie jest się samemu, to jednak co innego. Uwierz mi, ja naprawdę wiem, co mówię… No dobrze, ale najpierw coś zamówmy – dodała na widok podchodzącego kelnera. – To co? Czego się jeszcze napijesz?