Anabella – Rozdział XLII (cz. 1) - De te fabula narratur

Zdyszana Iza zbiegła w dół po schodach prowadzących do Anabelli i w drzwiach wpadła na Toma, który ze stoickim spokojem wyprowadzał na zewnątrz jakiegoś awanturującego się młodego mężczyznę, mocno trzymając go pod ramię.

– Puszczaj, do cholery! – denerwował się delikwent, próbując kopnąć ochroniarza.

Tom jednak nie pozwalał mu na to, wykręcając mu ramię przy każdym agresywniejszym ruchu. Iza wymieniła z nim krótkie, porozumiewawcze spojrzenia, czym prędzej usunęła im się z drogi i skierowała się w stronę baru. Obsługująca klientów Wiktoria spojrzała na nią z zaskoczeniem.

– Iza! – zawołała, rutynowym gestem nalewając piwo do kufla i podając klientowi, a następnie inkasując należność i wydając resztę. – Przecież miało cię już tutaj nie być! Co ty…

– Gdzie szef? – przerwała jej gorączkowo Iza.

Wiktoria zerknęła na nią z zaciekawieniem.

– U siebie – odparła, po czym, pochyliwszy się mocniej w jej stronę, dodała szeptem: – I niestety wziął brandy. A już tak dawno tego nie robił!

– Boże… tylko nie to! – wyszeptała ze zgrozą Iza.

Nie bacząc na nic, rzuciła się w stronę wejścia na zaplecze. Przebiegła korytarz, omal nie zderzyła się z ostrożnie niosącą pełną tacę Kamilą, która na jej widok zatrzymała się zdumiona, i wyhamowała dopiero pod drzwiami gabinetu szefa. Cichutko, ze ściśniętym sercem nacisnęła klamkę.

Gabinet jak zwykle oświetlało jedynie mdłe światło lampki, obok której na biurku stała napoczęta i wypita w około jednej czwartej butelka brandy.

„Otworzył ją już!” – pomyślała Iza z żalem tak głębokim, że zahaczającym niemal o rozpacz. – „Nie zdążyłam!”

– Szefie…

Majk, który siedział w niedbałej pozycji na swoim fotelu, na jej cichy szept podniósł głowę, a jego obojętna, jakby otępiała twarz przybrała wyraz lekkiego zdziwienia. Jednak już po chwili z powrotem apatycznie oparł się o zagłówek fotela.

– Iza – uśmiechnął się nieznacznie. – Jesteś…

– Jestem! – przytaknęła szybko, energicznym gestem zamykając za sobą drzwi. Rzuciła swoją kurtkę na krzesło i podeszła do niego. – Przepraszam cię, dopiero przed chwilą znalazłam twoje smsy, byłam na mieście z koleżanką z roku. Przybiegłam tak szybko, jak tylko mogłam… Co ci jest? – dodała łagodnie, przykucając przy jego fotelu i kładąc mu dłoń na przedramieniu. – Dlaczego ci źle? Znowu pijesz brandy…

– Dopiero dwie szklaneczki – sprostował spokojnie, podnosząc się nieco w fotelu, by sięgnąć po butelkę, z której nalał do opróżnionej szklanki kolejną porcję bursztynowego płynu. – Ta będzie trzecia. No co? – uśmiechnął się do niej zawadiackim, dziwnie nienaturalnym uśmiechem. – Czekałem na ciebie, okrutny nocny elfie. Dałem sobie czas do północy, postanowiłem, że jeśli do tej pory nie przyjdziesz, punkt dwunasta otwieram brandy i piję ją do dna. I tak było. Teraz jest piętnaście… nie, czekaj, szesnaście po. Jeszcze nie zdążyłem dużo wypić, ale dwie szklanki poszły jak w piach! – zaśmiał się lekko.

Zdruzgotana faktem, że spóźniła się tak niewiele, Iza wyprostowała się i stanąwszy nad nim, sięgnęła po butelkę, którą własnie odstawił na biurko. Majk natychmiast poderwał się, zwinnym gestem chwycił ją pierwszy i pokręcił głową.

– Nic z tego, mała! – oznajmił wesoło, grożąc jej żartobliwie palcem. – Łapki przy sobie! Za późno… Skoro już zacząłem, to przepadło, nie oddam ci mojego nektaru, wypiję go dzisiaj do dna!

(c.d.n.)