Anabella – Rozdział XLII (cz. 10)

Kiedy wróciła do pokoju, który, jak rozumiała, był sypialnią Majka, łóżko było już prześcielone, a on sam ustawiał na niewielkim stoliku pod oknem talerzyk z sucharami i kubek z dymiącą miętą, której przyjemny zapach roznosił się po całym pomieszczeniu.

– Już? – ucieszył się na jej widok. – Super, to teraz siadaj tutaj i będziesz jeść kolację.

Iza posłusznie podeszła do stolika i usiadła na fotelu, który jej wskazał, szczelnie owijając się szlafrokiem, gdyż w sypialni było dość chłodno, zwłaszcza w porównaniu do zaparowanej łazienki. Majk podszedł do okna i zamknął uchylony lufcik.

– No, wystarczy już tego wietrzenia – oznajmił, zaciągając z powrotem zasłonę. – I tak jest ciepło jak na październik, ale wieczorny chłodek jest zdradliwy, a ty w dodatku masz mokre włosy.

– Właśnie – podchwyciła Iza, zgarniając sobie obiema dłońmi mokre, poplątane kosmyki. – Nie miałam czym ich rozczesać… Nie masz przypadkiem jakiegoś grzebienia albo szczotki do włosów?

– Grzebienie są w łazience, w szufladzie po prawej stronie nad lustrem – wyjaśnił jej spokojnie, a widząc, że chce się zerwać z fotela, powstrzymał ją ruchem ręki. – Poczekaj, ja ci przyniosę… ty siedź i pij miętę. Możesz namoczyć sobie w niej sucharka. Są bardzo dobre, kosztowałem… jak chcesz, to mogę przynieść ci do tego trochę masła.

– Nie, dzięki – pokręciła głową, sięgając posłusznie po kubek z dymiącą miętą. – Zjem na sucho, i tak nie mam apetytu, ale wiem, że muszę. A do masła mnie nie ciągnie – wzdrygnęła się lekko. – I tak nie wiem, czy zjem całego sucharka…

– Zjesz – zapewnił ją stanowczo Majk. – Już ja cię dopilnuję. Poczekaj, skoczę tylko do łazienki po ten grzebień.

Po jego wyjściu Iza z rozkoszą zanurzyła usta w pachnącym naparze mięty. Zapach tego zioła, które parzyła sobie dość rzadko, sprawił jej dziś ogromną przyjemność i wprawił ją w znakomity nastrój. Siedząc w miękkim fotelu, wykąpana, otulona w ciepły szlafrok, z kubkiem gorącej mięty w dłoniach, czuła się tak dobrze i tak komfortowo, jak już dawno jej się nie zdarzało. Co prawda gdzieś w tyle głowy majaczyły jej widma Michała i pięknej Sylwii, a także zrozpaczonej, zalanej łzami twarzy Marty, jednak nie robiły one już na niej takiego wrażenia jak wczoraj, były jakby przymglone i odsunięte w tło. Teraz liczyło się przede wszystkim to niezwykłe uczucie ciepła i spokoju, którym delektowała się podobnie jak smakiem i zapachem mięty, a także radość z poprawy samopoczucia, które jeszcze kilka godzin wcześniej było tak koszmarne.

„Człowiek, którego nie boli głowa, nie jest w stanie zrozumieć, jaki jest szczęśliwy” – pomyślała, sącząc z rozkoszą pachnący napar. – „Rozumie to dopiero ktoś, kogo mocno boli, a potem przestaje. Cudowne uczucie, jakbym narodziła się na nowo!”

– Masz tutaj grzebień, elfiku – Majk podszedł i podał jej grzebień z szerokimi zębami. – Do długich włosów taki rzadszy chyba będzie najlepszy, dobrze obstawiam?

– Znakomicie, bardzo ci dziękuję – uśmiechnęła się z wdzięcznością Iza.

Odstawiła kubek z miętą na stolik i przejąwszy grzebień z jego ręki, przystąpiła do rozczesywania mokrych włosów. Majk usiadł na sąsiednim fotelu i z leciutkim uśmiechem na ustach przyglądał się spod oka, jak przechyla głowę i wdzięcznymi ruchami przesuwa grzebieniem po włosach, podtrzymując je ręką, by zachować płynność rozczesywania ich od nasady aż po same końcówki. W jego oczach pojawił się delikatny, ledwie uchwytny promyczek światła, który powoli zdawał się narastać… i nagle zgasł.

Ocknął się i stanowczym gestem podsunął jej talerzyk z sucharami.

– Dobra, a teraz wmiataj mi piorunem te sucharki! – rozkazał jej wesoło. – Przynajmniej jednego musisz zjeść przy mnie, nie podaruję ci!

Iza odłożyła grzebień na podłokietnik fotela i sięgnęła po sucharek.

– Powiedz Szczepciowi, że będę u niego we wtorek, dobrze? – poprosiła, nadgryzając kawałek i przełykając go z trudem, gdyż w gardle ciągle czuła nieprzyjemną suchość. – Obiecałam mu, że będę dzisiaj rano, i boję się, że przez cały dzień martwi się, dlaczego nie przyszłam…

– Jasne – skinął głową Majk. – Niczym się nie martw, Izulka, ogarnę go i wszystko mu wytłumaczę. Sprawdzę też, czy bierze leki, wcisnę mu to leczo i tak dalej. Będzie pod każdym względem dopieszczony, daję ci na to słowo.

– Tylko nie mów mu, że upiłam się brandy – zastrzegła Iza, maczając sucharek w mięcie i bez entuzjazmu odgryzając kolejny kęs. – Nie chciałabym się tym chwalić… Już i tak w pracy zrobiłam niezłą oborę – westchnęła, posępniejąc. – Wstyd mi będzie spojrzeć w oczy Chudemu… i Antkowi, i dziewczynom…

– Przestań – przerwał jej łagodnie Majk. – Nie musisz się niczego wstydzić, wszyscy w firmie wiedzą, kto nałogowo pije brandy, więc całe odium i tak spadnie na mnie. I dobrze. Zasłużyłem sobie na to. A tobie do końca życia będę wdzięczny za to, co dla mnie zrobiłaś. I to mnie powinno być wstyd. Pięknie ci się odwdzięczyłem za to, że przybiegłaś mnie ratować…

(c.d.n.)