Anabella – Rozdział XLII (cz. 11) - Powieści dla dziewczyn

Przechylił się w jej stronę i nakrył dłonią jej lewą dłoń spoczywającą na stole przy kubku z miętą. Iza uśmiechnęła się leciutko i pokręciła głową.

– Taka przecież była umowa – zauważyła, pozwalając mu gładzić opuszkami palców wierzch swej dłoni. – Wymagał tego regulamin terapii.

– Tak, ale regulamin nie wymagał, żebyś słuchała głupich pomysłów idioty i piła za niego brandy – zauważył z przekąsem. – A ja, kretyn, tak zabrnąłem w te swoje tępe refleksje, że nawet nie zorientowałem się, kiedy to wypiłaś. Wykiwałaś mnie, mała spryciaro – uśmiechnął się, wyciągając również drugą rękę i ujmując jej dłoń w obie swoje. – No i co poradzić? Taki jest mój elfik. Zawsze cichutki, dyskretny… i zawsze gotowy pomóc, nawet kosztem samej siebie. A stary frajer Majk znów pali się ze wstydu.

– Niepotrzebnie – zapewniła go z uśmiechem Iza. – Wczoraj oboje zawaliliśmy sprawę. A skoro każde z nas ma coś na sumieniu, to chyba jesteśmy kwita, prawda?

– Nie – pokręcił głową. – Moje winy są cięższe i to ja znowu jestem twoim dłużnikiem. Ale porozmawiamy o tym już jutro, Izula – dodał, ściskając mocniej jej dłoń w swoich, a chwilę potem puszczając ją, by podnieść się z fotela. – Muszę lecieć, a ty dokończ tego sucharka i połóż się do wyra, bo widzę, że jeszcze słabo się czujesz.

– To prawda – przyznała Iza, którą znów zaczęła ogarniać słabość, a w potylicy pulsowały jej igiełki nawracającego bólu. – Ale nie zjem już więcej, Majk… nie mam apetytu.

Odłożyła zjedzonego do połowy sucharka na brzeg talerzyka i spojrzała na niego prosząco. Patrzył przez chwilę z góry w jej wzniesione ku niemu oczy, po czym uśmiechnął się i pokiwał głową, odgarniając sobie opadającą na czoło grzywę.

– Okej – zgodził się wspaniałomyślnie. – Zaliczam ci na dzisiaj tę połówkę suchara. Jutro odzyskasz apetyt i wszystko nadrobisz, już moja w tym głowa. A teraz połóż się i spróbuj zasnąć, elfiku. Ja lecę w trasę. Wrócę nad ranem.

– Zajęłam ci łóżko – uświadomiła sobie nagle z niepokojem Iza.

– Spokojnie, tak ma być – zapewnił ją beztrosko. – Ja pośpię na kanapie w salonie, pościeliłem już tam sobie i jest całkiem wygodnie. No, na razie – dodał, schylając się nad nią i delikatnie przesuwając dłonią po jej policzku. – Śmigaj w kimkę, Izulka, jesteś blada jak duch, a ja jutro rano chcę zamiast tego widma widzieć tutaj zdrową i wesołą buzię. Tak się umawiamy, okej?

– Okej, szefie – uśmiechnęła się Iza. – Dopiję jeszcze tylko tę miętę i idę spać. Dziękuję… Biegnij już i pozdrów ode mnie Szczepcia. I nie mów mu…

– Nie bój się, nic mu nie powiem – zapewnił ją Majk, kierując się w stronę drzwi. – Dobrej nocy, śpij spokojnie!

Iza przymknęła oczy i oparła się o zagłówek fotela. Znów trochę kręciło jej się w głowie, zapewne z powodu wysiłku, który podjęła przy kąpieli i który dopiero teraz dawał o sobie znać. Jej mięśnie coraz mocniej opanowywała słabość połączona z nużącym drżeniem, które wskazywało na przeciążenie układu nerwowego. Słyszała krzątaninę Majka w przedpokoju, a potem cichy trzask zamykających się drzwi i chrobot klucza w zamku. W mieszkaniu zapadła cisza.

Dziewczyna z westchnieniem sięgnęła po kubek z miętą i upiła kilka łyków. Następnie powoli wstała z fotela, trzymając się za głowę, która przy tym manewrze znów zaczęła niebezpiecznie pulsować, zrzuciła z siebie szlafrok, odkładając go na oparcie stojącego przy łóżku krzesła, zgasiła światło, po czym, ustawiwszy w zasięgu ręki pozostawioną przez Majka butelkę niegazowanej wody mineralnej, z przyjemnością wsunęła się pod pachnącą świeżością kołdrę. Dopiero wtedy zauważyła, że jedna z zasłon była lekko odsunięta i wpuszczała rozproszone światło nocnej iluminacji miasta, co oznaczało, że rano przez tę szparę mogło wpadać słońce i razić ją w oczy. Nie miała już jednak ani siły, ani motywacji, żeby wstać i poprawić zasłonę. Nim zdążyła zebrać myśli i naprowadzić je na jakikolwiek wątek, zasnęła kamiennym snem.

Spała tak mocno, że kiedy osiem godzin później w zamku znów zachrobotał klucz, nie słyszała zupełnie nic. Nie widziała też wsuwającej się ostrożnie do pokoju sylwetki Majka, który na palcach zbliżył się do jej łóżka i zatrzymał się zafascynowany widokiem, jaki roztoczył się przed jego oczami. Przez uchyloną zasłonę do sypialni wpadał ukośną smugą promień księżyca, który nieziemskim blaskiem oświetlał twarz śpiącej dziewczyny. Spała jak dziecko, z włosami rozsypanymi na poduszce, z jedną ręką odrzuconą za głowę i lekko rozchylonymi ustami, a na jej obliczu malował się głęboki spokój, podkreślony i spotęgowany padającym nań lunarnym światłem. Kokardki i falbanki staromodnej koszuli nocnej, w którą była ubrana, sprawiały, że wyglądała jak mała dziewczynka, słodka i urocza w swej niewinności, pogrążona w kolorowych dziecięcych snach.

Majk przez kilka chwil wpatrywał się w ten obrazek z lekkim uśmiechem na ustach, po czym pochylił się nad śpiącą i ostrożnie zgarnął w jedno miejsce jej rozrzucone, poplątane włosy. Na tle świecącego ukosem księżycowego promienia odznaczyła się jego sylwetka z opadającą mu na czoło bujną grzywą. W oczach zapaliło mu się łagodne światełko… choć może było to tylko odbicie blasku księżyca?… Nie wiadomo. Przez jakiś czas tkwił nieruchomo w tej pozycji, powolutku gładząc ją po włosach tuż przy skroni. Wreszcie, jeszcze mocniej pochyliwszy się nad uśpioną dziewczyną, przelotnie i z najwyższą ostrożnością musnął ustami jej czoło, a następnie wyprostował się i wycofał z sypialni, bezszelestnie przymykając za sobą drzwi.