Anabella – Rozdział XLII (cz. 6) - De te fabula narratur

– Boże drogi, czyś ty zwariowała, dziewczyno? – z jakiejś odległej, nierealnej przestrzeni dobiegał do niej rozmyty głos Majka. – Ileś ty tego wypiła! Pół butelki obciągnęłaś… dziecko, czyś ty na głowę upadła?!

Czuła, jak unosi ją z krzesła, otula ramionami… przed kilka chwil miała wrażenie, że razem lecą gdzieś w przestrzeń, w nieskończony kosmos, gdzie wszystko wiruje jak na wielkiej galaktycznej karuzeli…

– Ja pierdzielę, Iza – dudniło jej w głowie. – Boże, zlituj się… O, ja kretyn! Bezmózgi frajer! Co ja narobiłem… Iza, Izulka… elfiku… Antek!!!… Antek, do cholery!!!

Znów szum w uszach, przed oczami męczący kołowrót kształtów i barw… Dlaczego ten świat musi się tak kręcić? Ziemia krąży wokół słońca… ale czy musi to robić aż tak szybko? Ta karuzela jest nieznośna…

– Szefie, co jej jest? – to jakiś znajomy dźwięk, brzmi chyba jak głos Antka. – Iza? O, kurde… Przecież ona jest kompletnie pijana!

– Stul gębę i wołaj Chudego! Ma mi się tu meldować za pół minuty! Będzie prowadził, ja sam nie siądę za kółko po dwóch szklankach brandy.

– Tak jest, szefie, już lecę.

Ciemno, robi się coraz ciemniej… kto wyłączył światło? Iza chce o to zapytać, ale nie daje rady otworzyć ust… nie czuje ich, podobnie jak końcówek palców. Czuje za to kojący uścisk ramion, ich ciepło i przyjemny zapach wody kolońskiej, który miesza się z okropnym, ostrym zapachem alkoholu.

– Iza – szemrze przy jej twarzy cichy, błagalny szept. – Izulka… Wybacz mi. Wybacz staremu kretynowi, nieodpowiedzialnemu idiocie… Ależ dałaś mi nauczkę! Tak się załatwia tępych frajerów, przez nokaut, jednym chwytem! Wygrałaś, elfiku, rozwaliłaś mnie na łopatki… I jak ja teraz spojrzę ci w oczy?…

Gdyby dało się oddzielić jeden zapach od drugiego! Nie myśleć o tym ohydnym zapachu na wpół strawionej brandy, a skupić się tylko na tym drugim, przyjemnym, cudownym… To ten sam, który czuła w łazience u Lodzi, kiedy zapierała koszulę szefa… ten, który przypomniał jej o Michale i który tak ją wtedy rozpalił…

– Tak… – szepcze cichutko Iza.

Czuje, jak miękka dłoń ostrożnie gładzi ją po włosach.

– Wyciągnę cię z tego, maleńka. I przysięgam… przysięgam ci na wszystkie świętości, że to się już nigdy więcej nie powtórzy. Dzisiaj ostatni raz w życiu dotknąłem tego świństwa… nie ruszę go już nigdy, jak Pablo whisky… Żadnego mocnego alkoholu, przysięgam ci to, Iza. Przysięgam na mój pusty łeb i na moje nędzne życie. Wybacz mi, moja mała dobra duszyczko…

Głos coraz bardziej się oddala, staje się coraz mniej wyraźny, chwilami przygasa zupełnie… Jeden głos? A może jest ich kilka?

– Oblała się brandy, całe spodnie ma mokre…

– Zostaw, nieważne. Chodź no tutaj, pomóż mi, musimy jakoś założyć jej tę kurtkę…

Iza czuje przytępionymi zmysłami, jak ktoś narzuca jej na ramiona ubranie i ostrożnie wkłada jej rękę w rękaw. Chce pomóc przy tej operacji, ale nie może podnieść ręki… opada jej ona bezwładnie, podobnie jak głowa…

– Dobra, Chudy, bierz kluczyki od opla i idź przodem… Nie, zostaw! Zjeżdżaj z tymi łapami, co ci powiedziałem?! Ja sam będę ją niósł…

Świat wiruje, wiruje, wiruje… Jakie nieprzyjemne jest to wrażenie, że leci do tyłu na głowę, gdzieś w dół, w jakąś czeluść bez dna! Czy stamtąd już nie ma powrotu? A może tak wygląda lot do piekła? Do tego strasznego piekła, o którym dawno temu opowiadała jej babcia… Ale nie… piekło to przecież paniczny strach, a ona się nie boi… Chroni ją przed tym uścisk tych ciepłych ramion i ten przyjemny, kojący zapach, który daje jej poczucie bezpieczeństwa…

– Nie bój się, już wytrzeźwiałem, mam umysł jak szkło. Otworzysz mi drzwi, okej?

Rozpaloną twarz Izy owiewa chłodne powietrze, które na krótką chwilę wyostrza jej zmysły i redukuje ten dudniący, okropny szum w uszach.

– Czekaj, sadzamy ją z tyłu… ostrożnie! Ja siadam z nią, ty jedziesz.

Wyostrzenie zmysłów jednak nie jest przyjemne. Trzask samochodowych drzwi sprawia jej niemal fizyczny ból… ach! głowa chyba zaraz jej pęknie… Ale teraz znów to przyjemne ciepło i cichy, kojący szept…

– Oprzyj się o mnie, elfiku… połóż tutaj główkę…

Szum w uszach znowu narasta, a potem oddala się powoli. Ciemność gęstnieje, ogarnia ją jak czarny woal… Zostaje tylko ciepło obejmującego ją ramienia i delikatny dotyk dłoni, która gładzi ją po włosach i policzku. Ale i to powoli umyka, rozmywa się, odchodzi w ciemność… Teraz nie ma już nic. Pustka i noc.