Anabella – Rozdział XLII (cz. 7) - De te fabula narratur

Pierwsze przebłyski świadomości sprawiły, że w uszy wrócił jej nużący, choć już mniej intensywny szum. Zaraz potem dołączyła do niego informacja o rozsadzającym czaszkę bólu głowy, a następnie poczucie nieznośnej suchości w ustach i gardle. Jakież to było nieprzyjemne! Kolejne zmysły powoli wracały do gry… Przez jej powieki przeniknęło lekkie, rozproszone światło, ale nie było mowy o tym, by otworzyć oczy. Nie, jeszcze nie teraz. Gdyby je otworzyła, chyba eksplodowałaby jej głowa! Najlepiej w ogóle się nie ruszać, leżeć w tej pozycji, w której leży…

Teraz wrócił zmysł dotyku. Iza czuła, że leży na wznak w miękkiej pościeli, z lekko przechyloną głową, a jej policzek opiera się na poduszce. Nie mogła jednak ustalić, gdzie się znajdowała. Czy to był jej pokój na stancji u pana Stanisława? A może raczej leżała w swoim łóżku w Korytkowie? Gdyby choć odrobinę uchyliła powiekę, mogłaby to sprawdzić. Ale nie, nie… lepiej nie. Tak było dobrze, informacja o tym, gdzie była, nie miała większego znaczenia, była drugorzędna. Najważniejsze było to, by nie pozwolić, aby zwiększył się ten potworny ból głowy! Tyle że w ustach miała tak sucho, gdybyż mogła choć na chwilę zamoczyć je w wodzie… Chociaż nie! To wymagałoby podniesienia głowy… nie, tylko nie to!

W kolejnych minutach stopniowo zaczęła wracać jej pamięć, co również było bardzo nieprzyjemne, bo obciążało jej i tak mocno obolałą głowę. Półmrok gabinetu szefa w Anabelli… wirujące biurko, krzesła, regał… szklanka i butelka brandy…

„Upiłam się” – pomyślała z trudem, na wpół zdumiona, na wpół zrezygnowana. – „Wypiłam brandy za szefa i rozwaliło mnie… Ciekawe, co z nim? Szklanka się stłukła, więc może nie dokończył już tej resztki… Jakież to było obrzydliwe… i jak boli ta głowa! O Boże drogi… Może na drugim boku będzie lepiej?…”

Poruszyła się, odkręcając głowę w drugą stronę, i natychmiast jęknęła z bólu. Miała wrażenie, że ostry sztylet przeszył na wskroś jej czaszkę, aż zaszumiało jej w uszach. W głębi pomieszczenia, w którym leżała, natychmiast rozległ się szmer i odgłos przyciszonych, zbliżających się kroków. Na czole poczuła delikatny dotyk ciepłej dłoni.

– Elficzku…

„Szef?” – błysnęło jej w głowie.

Myśl ta zdumiała ją tak mocno, że odruchowo rozwarła powieki i znów jęknęła z bólu, który omal nie rozsadził jej czaszki. Nad sobą, w półmroku nieznanego pokoju, którego okna zaciemnione były szczelnie zasuniętymi zasłonami, zobaczyła twarz Majka i jego stalowoszare oczy, wpatrzone w nią z uwagą i troską. Była to jednak tylko krótka stop-klatka, gdyż powieki znów jej opadły, a z piersi wydobyło się jękliwe westchnienie, którym instynktownie próbowała sobie pomóc w opanowaniu świdrującego bólu głowy.

– Leż, Izulka – usłyszała jego uspokajający szept. – Nie ruszaj się, tylko postaraj się powolutku rozbudzić. Boli cię główka? No, powiedz mi, skarbie… boli?

Z trudem i prawie nieznacznie, by nie intensyfikować bólu, skinęła twierdząco głową, nie otwierając oczu. Poczuła, że jej dłoń, która spoczywała na kołdrze, sama z siebie zaczyna drżeć, zacisnęła ją więc w pięść, lecz zaraz znowu rozluźniła, ogarnięta wielką słabością, która powoli rozlała się po całym jej ciele.

– Boli, wiem, że boli – szeptał dalej Majk, ostrożnie gładząc ją po czole, z którego odgarnął długie kosmyki włosów. – Ale dobrze, że już się obudziłaś… Zaraz przyniosę lód i zrobię ci kompres, to ci trochę pomoże. Jest ci jeszcze niedobrze?

Iza skupiła swą ciężko pracującą uwagę na ostatnim pytaniu, a w szczególności na słowie jeszcze. Czy było jej niedobrze? Chyba nie… po prostu mocno bolała ją głowa. Ale czy słowo jeszcze znaczyło, że?… Znów otworzyła oczy i spojrzała na niego nieco przytomniej, za to z niepokojem.

– Wymiotowałam? – wyszeptała, ledwie artykułując sylaby spierzchniętymi wargami.

– Jak wodospad Niagara! – uśmiechnął się Majk, poprawiając jej poduszkę. – Albo jak wulkan Etna w szczytowej fazie erupcji… No, nie martw się, elfiku – dodał uspokajająco, widząc jej zdruzgotaną minę. – Sesja rzygania to dla mnie żaden problem, ogarniam takie rzeczy jednym palcem. Zresztą Chudy mi pomógł… Ważne, żebyś poczuła się lepiej. A teraz podniesiesz na sekundę głowę, a ja dam ci łyka wody. Wysuszyło cię na wiór.

Mówiąc to, sięgnął na stojącą tuż przy łóżku nocną szafkę i wziął stamtąd przygotowaną widocznie już wcześniej szklankę wody. Pochylił się z nią nad łóżkiem Izy, aż czupryna opadła mu na czoło, podłożył rękę pod poduszkę i wraz z nią ostrożnie dźwignął do góry jej głowę.

– No już, podnosimy łepek – zaanonsował wesoło, przystawiając brzeg szklanki do jej ust. – I pijemy… raz, dwa, trzy! Musimy natychmiast wdrożyć nawadnianie małego elfika, zanim wyschnie nam na pieprz!

(c.d.n.)