Anabella – Rozdział XLII (cz. 9) - Powieści dla dziewczyn

– Tu masz świeży ręcznik – oznajmił Majk, wchodząc do pokoju z naręczem równo poskładanych rzeczy. – W łazience na ścianie wisi mój szlafrok, dopiero co prany, możesz go sobie założyć po kąpieli. A tutaj mam dla ciebie nową pościel, prześcielę ci to wyrko, jak pójdziesz się kąpać.

– Dzięki – szepnęła Iza, podnosząc rękę i uciskając sobie palcami skroń.

Siedziała na skraju łóżka, oszołomiona jeszcze zmianą pozycji z leżącej na siedzącą, ale już powoli dochodziła do siebie. Przygaszony z początku obraz wyostrzył się, a głowa pobolewała ją tylko przy gwałtowniejszych ruchach, których w związku z tym starała się unikać. Musiała już jednak wstać po całym dniu leżenia, wykąpać się i umyć sobie włosy, miała bowiem wrażenie, że cała się klei po niemal dobie spędzonej w przepoconym i poplamionym alkoholem ubraniu. Była osiemnasta, za pół godziny Majk miał zamiar jechać do pana Szczepana, a potem na całą noc do firmy, dlatego i jemu zależało, żeby załatwiła planowaną kąpiel teraz, wolał bowiem być pod ręką na wypadek, gdyby zrobiło jej się słabo w łazience.

– Nadal kręci ci się w głowie? – zapytał, zerkając na nią spod oka.

– Nie – odparła cicho. – Tylko muszę uważać, żeby nie robić głupich ruchów, bo wtedy jeszcze trochę boli. Ale już jest dobrze, Majk. Dziękuję ci.

– No to śmigaj do kąpieli, mała – uśmiechnął się, ruchem ręki przeganiając ją z łóżka. – No już, złaź mi stąd, muszę zmienić ci pościel. Pośpisz sobie do rana jak niemowlak i wstaniesz zdrowa jak ryba, tylko przed spaniem musisz zjeść coś lekkiego. Nawet zwykłego suchara z herbatą… albo najlepiej z jakimś ziółkiem. Lubisz miętę?

– Lubię – skinęła ostrożnie głową. – Piję czasami, jest orzeźwiająca i dobrze robi na żołądek.

– No właśnie! – zgodził się wesoło. – Więc na kolację wypijesz trochę mięty, zjesz sucharka i pójdziesz spać, a dopiero jutro dostaniesz porządne śniadanie. No dobra, to teraz leć się kąpać. Aha, czekaj… mam tutaj coś takiego – dodał z zakłopotaniem, sięgając do stosu odłożonej na krzesło pościeli, podnosząc z niego jedną z rzeczy i rozwijając ją.

Była to długa damska koszula nocna w kolorze bladego seledynu, obficie ozdobiona białymi falbanami i kokardkami. Wyglądała staromodnie i przywodziła na myśl nocny strój pensjonarki z początku ubiegłego wieku. Iza mimo woli parsknęła śmiechem.

– Ładne, co? – zaśmiał się Majk, żartobliwie przykładając sobie koszulę do piersi, jakby ją przymierzał.

Iza roześmiała się na to jeszcze bardziej, ale już w następnej chwili złapała się za głowę, którą przeszyło nieprzyjemne ukłucie bólu.

– To koszula mojej babci – wyjaśnił jej. – Leży u mnie w szafie już od dawna, babcia zostawiła sobie tu kilka rzeczy na tak zwany wszelki wypadek. Jest jeszcze jakaś sukienka… nawet nie sprawdzałem dokładnie. W każdym razie nie posiadam na stanie żadnych innych damskich ubrań, mógłbym co najwyżej służyć ci swoimi, bo po kąpieli musisz przecież przebrać się w coś czystego.

– Przebiorę się właśnie w to – zapewniła go Iza, tym razem kontrolnie trzymając sobie rękę na czole, by nieopatrznie nie poruszyć głową. – Wygląda super, babcia ma fajny gust. Dzięki, Majk, to miło z twojej strony…

– No to trzymaj to i biegnij do łazienki – odparł Majk, wręczając jej koszulę i ręcznik. – Nie ma czasu, ja zaraz muszę lecieć, a chcę mieć pewność, że zostawiam cię bezpieczną i grzecznie zapakowaną do łóżka.

Iza posłusznie wzięła rzeczy z jego rąk, ostrożnie podniosła się z łóżka i na nieco chwiejących się nogach, które sprawiały wrażenie, jakby były z waty, ruszyła na poszukiwanie łazienki. Znalazła ją od razu – było to niewielkie pomieszczenie typowe dla architektury bloków mieszkalnych, a choć jego wnętrze, wyłożone zwyczajnymi beżowymi płytkami, nie miało nic wspólnego z designem z ekskluzywnych katalogów, znajdowało się tam wszystko co potrzebne, a do tego było czysto i schludnie. Dziewczyna rozebrała się z brudnych, przepoconych ubrań i z przyjemnością weszła pod prysznic.

Kąpiel przyniosła jej wielką ulgę i orzeźwienie. Przez cały czas pamiętając, by nie poruszać za mocno głową i nie schylać się, gdyż każdy taki ruch natychmiast kończył się ukłuciem w skroni albo w potylicy, umyła sobie włosy męskim szamponem, który znalazła na półeczce obok prysznica. Rozpoznała jego zapach – tak pachniały kiedyś świeżo umyte włosy Majka. Ulotna myśl o tym, że jej własne będą teraz pachnieć tak samo, wywołała w niej rozbawienie, które samo w sobie poprawiło jej humor. Po osuszeniu się ręcznikiem założyła na siebie koszulę nocną babci Majka i nie zdołała powstrzymać parsknięcia śmiechem na widok odbicia swojej postaci w lustrze.

„Ale w sumie to przecież były bardzo fajne stroje!” – pomyślała, narzucając sobie dodatkowo na ramiona szary frotowy szlafrok Majka. – „Te falbanki i kokardki miały w sobie coś uroczego, osobiście nie miałabym nic przeciwko temu, żeby żyć w tamtych czasach. Ups… ależ ja wyglądam!” – skrzywiła się, spoglądając na swą ziemistą twarz i podkrążone oczy. – „Jak widmo z zaświatów… Chociaż i tak po tej kąpieli już mi dużo lepiej. Kurczę, gdybym tylko miała czym rozczesać włosy…”

(c.d.n.)