Anabella - Rozdział XLIII (cz. 10) - De te fabula narratur

– Co ja się namęczyłem, żeby to odkręcić! – podjął z westchnieniem. – Ile to mi nerwów zżarło… Od tamtej pory już nie robię takich głupot, trzymam przy nich gębę na kłódkę i skupiam się na… zabawie – skrzywił się lekko. – Tylko tobie mogę zwierzyć się bez obaw, porozmawiać jak z człowiekiem, przytulić się… Tylko ty dajesz mi taki komfort i spokój, Izulka. I powiem ci jeszcze coś. Szkoda mi cię cholernie z tym twoim Miśkiem. Wiem, co czujesz, wiem, jak to przeżywasz, widziałem wtedy aż za dobrze… nie życzyłbym takich uczuć najgorszemu wrogowi. A z drugiej strony, skoro tak już musiało być, to przynajmniej taki z tego plus, że na siebie wpadliśmy. Bo ta nasza terapia, z której na początku tak się nabijałem, to jest najlepsze, co mogło mi się przytrafić. I tobie chyba też… prawda, elfiku?

– O tak – pokiwała skwapliwie głową Iza, nie przestając gładzić go po włosach. – Dzięki temu dzisiaj jestem w zupełnie innym miejscu, niż byłam w lipcu. Gdyby nie nasza terapia, to nie wiem, jak bym przeżyła tę obecną rewelację o zaręczynach. A tak… jakoś daję radę. Nie mogę powiedzieć, że pogodziłam się z tym, bo nigdy się nie pogodzę, i pewnie jeszcze niejeden kryzys przede mną, ale dzięki temu, co mi wtedy powiedziałeś, mogę z tym względnie normalnie żyć. A wiesz, co dzisiaj sobie pomyślałam? – dodała weselszym tonem.

– Mmm? – mruknął Majk.

– Że jesteś dla mnie jak brat… jak starszy brat.

Natychmiast otworzył oczy, a twarz ścięła mu się i spoważniała.

– No co? – zdziwiła się Iza. – Naprawdę tak pomyślałam… Czemu masz taką minę?

– Czemu? – uśmiechnął się drwiąco. – Bo już kiedyś słyszałem ten tekst… o bracie.

– Ups – szepnęła zmieszana, domyślając się natychmiast, o co mu chodziło. – Wybacz. Nie pomyślałam o tym… Ona tak na ciebie mówiła?

– Aha – westchnął, znów przymykając oczy. – Często mówiła, że ma dwóch starszych braci. Pabla i mnie. Czekałem na dzień, kiedy zmieni mi ten status… i nie doczekałem się.

– Przepraszam, Majk.

– Nic nie szkodzi – uśmiechnął się lekko. – Rozgrzeszam cię, elfiku. A za pokutę będziesz mnie tak głaskać po włosach jeszcze przez najbliższe pół godziny!

Iza roześmiała się.

– Nie ma sprawy! – zgodziła się wesoło. – To żadna pokuta, masz takie fajne włosy… Mogę głaskać cię dzisiaj, ile tylko chcesz, za taką super jajecznicę jestem twoją dłużniczką!

– Gdybyś została u mnie do jutra, rano zrobiłbym ci drugą taką samą – zapewnił ją, otwierając jedno oko i zerkając nim na nią znacząco.

– Nie kuś! – zaśmiała się. – Nie ma mowy, nie tym razem, Majk. Muszę wracać dzisiaj.

– Okej – westchnął, zamykając z powrotem oko i poprawiając sobie głowę na jej kolanach. – W takim razie muszę korzystać teraz, póki tu jesteś. Gdyby nie ten bałwan Rogalski, miałbym jeszcze więcej czasu. Tak mi dobrze, elfiku… – dodał ciszej. – Godzinami mógłbym tak leżeć na twoich kolanach z gębą w falbankach babci… I spać mi się chce. Od tygodnia nie mogłem nadrobić snu, budziłem się co chwila, serce mi waliło… a teraz tak mi fajnie, że odjechałbym w krainę snów jak mały Edi…

Serce Izy zalała fala współczucia na myśl o tym, co przeżywał przez miniony tydzień. Tak dobrze znała każdy niuans tych potwornych, nieprzespanych nocy!

– No to śpij – odparła, sięgając na stojący obok kanapy fotel i zwlekając z niego leżącą na wierzchu lekką kołdrę. – Przykryję cię i możesz trochę pospać. Obudzę cię o dwunastej, żebyś zdążył do Rogalskiego.

Okryła go kołdrą, którą sam z zadowoleniem ułożył na sobie, owijając się w nią jak w kokon i moszcząc się do snu na jej kolanach.

– To jest genialny pomysł, elfiku – szepnął z błogością. – Byle tobie nie było zimno i niewygodnie.

– Jest mi cieplutko i bardzo wygodnie – zapewniła go Iza. – A ty, biedaku, rzeczywiście powinieneś odrobinę kimnąć, cała dniówka przed tobą aż do trzeciej w nocy… Poczekaj, wyciszę jeszcze twój telefon – przypomniała sobie, sięgając po jego aparat leżący na rogu stołu. – Niech sobie dzwoni kto chce, ale na wyciszonym.

– Tylko nie kasuj mi twojego zdjęcia – zaniepokoił się Majk, otwierając oczy.

– Ciii, leż i śpij – uśmiechnęła się Iza, zamykając mu oczy delikatnym ruchem opuszków palców. – Śpij, Michasiu… Niczego ci nie wykasuję, no co ty? Nie mam zwyczaju grzebać komuś w telefonie. Wyciszę tylko dzwonek.

– Okej – szepnął, a jego twarz znów przybrała błogi wyraz.

Iza wyciszyła do zera dzwonek w telefonie i położyła go w zasięgu ręki, żeby mieć go pod kontrolą wzrokową, gdyby ktoś dzwonił, po czym poprawiła troskliwie kołdrę, otulając nią Majka aż pod brodę, i delikatnie odgarnęła mu włosy z czoła.

– Śpij, Michasiu – powtórzyła łagodnym szeptem, niczym matka usypiająca swoje małe dziecko. – Śpij i niczym się nie martw…

(c.d.n.)