Anabella – Rozdział XLIII (cz. 13) - Powieści dla dziewczyn

– Aha, Iza, jeszcze jedna rzecz – przypomniał sobie Majk, dokańczając ziemniaki z bigosem, które przywiózł z Anabelli po spotkaniu z Rogalskim i które odgrzali sobie z Izą na obiad. – Znowu wypadło mi ze łba. Miałem pogadać z tobą o Szczepku.

– A właśnie, Szczepcio! – podchwyciła żywo Iza. – Co tam u niego? Zjadł coś wczoraj?

– Zjadł wszystko, co mu zawiozłem – zapewnił ją Majk. – W ogóle teraz jest w całkiem niezłej formie, nie ma porównania do tego, co było w lecie. Leciał nam przecież przez ręce, musiałem zakładać mu gacie i nosić go do wanny czy do łóżka. A teraz całkiem dziarski z niego dziadek.

– Fakt – zgodziła się Iza, dolewając mu do szklanki soku jabłkowego. – Ale przytyć, to nie przytył, ani o kilogram. Mam wrażenie, że nawet jeszcze bardziej schudł. I chyba wzrok mu siada, jak myślisz? Tak jakby coraz słabiej widział… Nawet zdjęć nie chce już oglądać, nie mówiąc o telewizji.

– Co zrobić, starość nie radość – rozłożył ręce Majk, sięgając po sok i upijając porządnego łyka. – Ale jeszcze nie jest z nim najgorzej. Wczoraj kazał mi się zaprowadzić do kościoła, wiesz?

– Serio? – zdumiała się Iza. – I zrobiłeś to? Przecież to dla niego ogromny wysiłek!

– Zrobiłem – skinął głową. – Zaprowadziłem go do tego najbliższego, tego, co tam ma pod nosem… sama kiedyś poszłaś tam się modlić, pamiętasz?

– Tak, do Świętego Pawła – odparła Iza, patrząc na niego z niepokojem. – Niby dwa kroki, ale to i tak dla niego forsowne wyjście… Zostawiłeś go tam samego?

– No co ty? – Majk spojrzał na nią niemal z oburzeniem. – On już nie jest samodzielny, jak miałem go zostawić? Posiedziałem z nim na mszy, zaprowadziłem go do komunii, bo bardzo chciał… no a potem wróciliśmy na chatę. Przez to w firmie byłem dopiero przed dwudziestą, Antek już mało jajka nie zniósł, bo mieli jakiś problem i czekali na mnie. Patałachy! – prychnął. – Widzisz, jak to wygląda, kiedy nie ma Basi albo ciebie. Muszę być ja, bo inaczej wszystko bierze w łeb, nie ma kto podejmować najgłupszych decyzji.

– Antek czasami podejmuje – zauważyła Iza, ogarnięta ulgą, że wyjście z domu pana Szczepana zakończyło się szczęśliwie.

– No dobra, powiedzmy – przyznał Majk. – Ale boi się o każdą pierdołę, wydzwania, o wszystko pyta… Sam wczoraj mi powiedział, że woli, jak ty jesteś, bo wtedy jest najbezpieczniej dla wszystkich.

– Bez przesady – uśmiechnęła się Iza. – Ja przecież nie jestem nieomylna.

– To nieważne – odwzajemnił jej uśmiech, sięgając po serwetkę, by wytrzeć sobie usta po jedzeniu. – Nawet jak pomylisz się w jakiejś decyzji, wszyscy wiedzą, że na ciebie szef i tak się nie pogniewa. I mają rację – mrugnął do niej wesoło. – Iza decyduje, a wszyscy są kryci, nie? Cwana zgraja, jak by na to nie spojrzeć.

Iza parsknęła śmiechem, dopiła swój sok i podniosła się, by pozbierać naczynia. Majk zerwał się również i oboje zabrali się za sprzątanie stołu po zakończonym obiedzie.

– Ale nie dokończyłem ci jeszcze o Szczepku – podjął, kiedy odnieśli naczynia do kuchni.

– No, co jeszcze? – zaciekawiła się Iza, wkładając do zlewu szklanki po soku i sięgając po płyn do naczyń, aby je pozmywać.

– Prosił, żebym zawiózł go na cmentarz przed Wszystkimi Świętymi – wyjaśnił jej Majk. – Chce odwiedzić grób Hani… Zostaw, Iza, co ty wyprawiasz? – przerwał sobie, wyjmując jej z rąk płyn do naczyń i stanowczym gestem odstawiając go na bok. – Załadujemy to wszystko do zmywarki, od śniadania nazbierało się tych gratów już wystarczająco.

– Aha, okej – zgodziła się. – Nie wiedziałam, że masz zmywarkę.

– A co to za kuchnia bez zmywarki? – wzruszył ramionami, otwierając drzwi umieszczonej pod blatem zmywarki i wkładając tam brudne talerze. – W dzisiejszych czasach to podstawowe wyposażenie przeciętnego gospodarstwa. Podaj mi te szklanki, wpakujemy to hurtowo… dzięki. No więc wracając do Szczepka – podjął. – Chce odwiedzić swoją Hanię, już ponad pół roku tam nie był. Wcześniej brał taryfę i jechał do niej co jakiś czas, ale teraz musi mieć asystę, bo w każdej chwili grozi mu zasłabnięcie.

– No jasne – przyznała Iza, podając mu kolejne naczynia, które on umieszczał we wnętrzu zmywarki. – Nie ma mowy, żeby sam włóczył się po cmentarzu. A gdzie ona leży?

– Na Unickiej. To tutaj obok, niedaleko mnie. Pojadę z nim przed samymi świętami, już umówiliśmy się na przedostatniego października. Chcesz jechać z nami?

– Bardzo chętnie! – ucieszyła się Iza. – Dopiero trzydziestego pierwszego wybieram się do domu, więc pewnie, że z wami pojadę! Jeszcze nigdy nie widziałam grobu Hani. Kiedyś Szczepcio obiecywał, że mnie tam zabierze, ale zaraz potem mu się pogorszyło i już nie mogło być o tym mowy. Ojej… jak się cieszę!

(c.d.n.)