Anabella – Rozdział XLIII (cz. 15)

Po przebraniu się w sukienkę babci, która była na nią tylko odrobinę za duża, dziewczyna umyła zęby, spakowała swoje niedosuszone rzeczy i z grzebieniem w ręce wyszła z łazienki, z niepokojem zerkając na wiszący w przedpokoju zegar. Było już kilka minut po szesnastej. W tym samym momencie z sypialni wypadł Majk przebrany w czarną koszulę i jasne dżinsy, miał bowiem spotkanie z Krawczykiem, a na takie okazje zwykle ubierał się nieco bardziej elegancko. Dopinając dwa ostatnie guziki w koszuli, roześmiał się na widok Izy, która, ubrana w fioletowo-złotą, staromodną sukienkę i siateczkowe rajstopy, w biegu kończyła rozczesywać włosy.

– Bardzo śmieszne – wzruszyła ramionami, lecz po chwili sama parsknęła śmiechem. – No co? Źle wyglądam?

– Wyglądasz bosko – zapewnił ją rozbawiony Majk, sięgając do kieszeni po telefon, by zrobić jej zdjęcie. – Poczekaj, nie ruszaj się!… O, fajna fotka wyszła… Jak babcia będzie mi dokuczać, pokażę jej na poprawę humoru! Mojego oczywiście!

– A ty byś się lepiej trochę uczesał, szefie – pokiwała głową Iza, podchodząc do niego z grzebieniem i wspinając się na palce, by przejechać nim po jego poplątanej czuprynie. – Nachyl się trochę do mnie, no! O tak… Rozczeszemy ci tę sierść, żebyś jakoś wyglądał na spotkaniu z panem psycholem.

– Auć! – zaśmiał się Majk, kiedy grzebień zaciął się na bardziej splątanym paśmie włosów. – Chcesz mnie oskalpować, nieczuła kobieto?!

– Dobra, lecimy – zarządziła Iza, odkładając grzebień i schylając się, by założyć swoje buty, równo ustawione na szafce. – Wezmę tę koszulę nocną do domu, upiorę razem z sukienką i jutro wieczorem ci przyniosę, okej?

– Nie ma mowy – zaprotestował natychmiast Majk, odbierając jej seledynową koszulę i zamaszystym gestem wrzucając ją na chybił trafił w głąb sypialni. – Ja sam się tym zajmę. Oddasz mi potem tylko tę sukienkę, bo babcia może mnie kiedyś rozliczyć ze stanu garderoby. Wolę nie ryzykować urwania łba i nie tylko! – roześmiał się. – Ale co do reszty… jesteś przecież moim gościem – dodał, naciągając na siebie skórzaną kurtkę i zerkając na nią spod oka. – Co prawda przymusowym, bo nie zapytałem cię o zdanie, ale dla mnie bardzo miłym.

– Dziękuję ci, Majk – uśmiechnęła się Iza. – Podjąłeś mnie po królewsku.

Ona również sięgnęła po swoją kurtkę i założyła ją na sukienkę. Kurtka miała krój sportowy i wraz z butami na płaskich obcasach, które wzięła w sobotę, by szybciej i wygodniej dobiec do Anabelli, pasowała znakomicie do dżinsów, natomiast zdecydowanie gryzła się stylem ze staromodną sukienką w jaskrawej, kwiecistej kolorystyce. Zerknąwszy w zawieszone w przedpokoju lustro, parsknęła śmiechem na widok tego pod każdym względem niedobranego stroju, lecz w tym momencie umilkła zaskoczona, gdyż Majk podszedł do niej i objął ją od tyłu ramionami, przytulając policzek do jej skroni. Jego odbicie w lustrze uśmiechało się do niej, a jego rozczochrana ciemnoblond grzywa opadała mu na czoło i zlewała się w jedno z jej ciemnymi, równo uczesanymi włosami.

– Żałuję, że musisz już jechać do siebie, Iza – powiedział, patrząc w jej oczy w lustrzanym odbiciu. – Ale bardzo ci dziękuję za to, że tu byłaś. Powtórzymy to jeszcze kiedyś, prawda?

– Masz na myśli to, że mam znowu upić się brandy? – zapytała z przekąsem.

– O nie, na to już nigdy ci nie pozwolę – zapewnił ją stanowczo. – Miałem na myśli twoje odwiedziny u mnie. Obiecaj, że jeszcze kiedyś wpadniesz tu na dłużej, elfiku.

– Jeśli trafi się jakaś racjonalna okazja, to czemu nie? – odparła oględnie. – Bardzo mi się u ciebie podobało, super się wyspałam, a ta dzisiejsza przepyszna jajecznica chyba będzie mi się śnić do końca życia! Zwłaszcza jak będę mocno głodna… Ale jedźmy już, szefie – dodała z niepokojem, podnosząc głowę, by spojrzeć nad wiszący nad lustrem zegar. – Zobacz, już prawie piętnaście po. Spóźnisz się.

– Jedziemy – westchnął Majk, puszczając ją i sięgając po leżące na szafce klucze od mieszkania. – Jedziemy już… niestety.