Anabella - Rozdział XLIII (cz. 2) - De te fabula narratur

– Może w czymś ci pomogę? – zaproponowała Iza, podchodząc do niego i łakomym wzrokiem śledząc, jak miesza na patelni podsmażony z przyprawami bekon i ścinające się jajka.

– Nie trzeba, to już ostatni sztych – odparł spokojnie. – Ale jeśli chcesz pomóc, to przygotuj chleb i masło, herbata już się parzy.

– Dobrze – ucieszyła się Iza, rozglądając się po blacie. – Aha, tu masz masło. To ja zaraz…

– Ale chwila! Ty mi tu chodzisz na bosaka?! – przerwał jej surowo Majk, wskazując na jej bose stopy, w które rzeczywiście było jej już trochę zimno od terakotowych płytek. – Chcesz się przeziębić? Zakładaj jakieś skarpety, ale już!

– Nie mam skarpet – rozłożyła bezradnie ręce Iza.

– Piorunem po skarpety! – rzucił rozkazująco.

Wyłączył gaz pod dosmażającą się jajecznicą, odwrócił się do niej i bez ostrzeżenia chwycił ją na ręce, aż zamiotła bosymi stopami po lodówce. Wystraszona tym nagłym gestem i niekontrolowaną utratą równowagi Iza zachłysnęła się powietrzem i chwyciła go kurczowo za szyję.

– Zwariowałeś?! – zawołała z wyrzutem. – Puszczaj!

Majk ze śmiechem wyniósł ją z kuchni do przedpokoju, obijając się o ściany w wąskim przejściu, gdyż w pierwszej chwili próbowała wierzgać nogami na znak protestu. Jednak już w następnym momencie poddała się, rozbrojona jego zaraźliwym śmiechem, i sama roześmiała się, teraz już obydwoma ramionami obłapiając go za szyję. Dopiero kiedy wniósł ją do sypialni, gdzie na podłodze leżał miękki, włochaty dywanik, postawił ją na nogach i żartobliwie pogroził jej palcem.

– Ja ci dam biegać na bosaka po zimnych płytkach!

Schylił się do jednej z szuflad w dole szafy i wyciągnął stamtąd męskie frotowe skarpety w kolorze czarnym, które wręczył jej stanowczym gestem.

– Zakładaj mi to szybko! – nakazał jej nieznoszącym sprzeciwu tonem. – A potem przyjdź do kuchni, pomożesz mi przenieść talerze i szkło.

– Tak jest, szefie – pokiwała głową.

Majk znów pogroził jej palcem i pobiegł z powrotem do kuchni. Iza usiadła w fotelu, by założyć skarpetki, które co prawda były na nią o kilka numerów za duże, ale za to miękkie i bardzo ciepłe. Przez głowę przebiegła jej myśl, że oto znajduje się w skrajnie głupiej sytuacji; wyobraziła sobie miny kolegów z zespołu Anabelli, gdyby zobaczyli ją teraz, w sypialni szefa, w koszuli jego babci i z jego skarpetami na nogach. Znowu prychnęła śmiechem na tę wizję, ta jednak po raz kolejny nie zmieszała jej ani trochę, a tylko rozbawiła. W jakiś niewytłumaczalny lecz naturalny sposób fakt, że wypiła za Majka brandy, przypłacając to zdrowiem, sprawił, że nie tylko czuła się u niego w domu jak u siebie, ale i on sam stał się jej jeszcze bliższy niż wcześniej, jak gdyby zawarli braterstwo krwi.

„Nie tylko szef, terapeuta i dobry przyjaciel, ale prawie brat” – pomyślała, wychodząc z sypialni. – „Mój starszy brat… taki dobry i kochany, taki opiekuńczy… a przy tym zawsze gotowy do żartów i psikusów! Nigdy nie miałam brata i teraz dopiero widzę, jak fajnie jest go mieć!”

Wróciła do kuchni, skąd Majk wynosił właśnie na drewnianej podstawce patelnię z apetycznie pachnącą jajecznicą, w drugiej ręce trzymając talerzyki, dwa kubki i sztućce.

– Weź chleb i masło, elfiku – polecił jej, ruchem głowy wskazując na blat. – A jak dasz radę, to też dzbanek z herbatą.

– Jasne!

Iza skwapliwie rzuciła się do wykonania polecenia, przełykając ślinę, która wciąż napływała jej do ust na myśl o zbliżającym się śniadaniu. Majk położył dymiącą patelnię na środku stołu w salonie, w którym Iza znalazła się dziś po raz pierwszy, po czym oboje zwinnie poustawiali resztę naczyń i rozłożyli sztućce. Znajdująca się obok stołu kanapa była pusta, jednak na sąsiadującym z nią fotelu leżała niedbale złożona pościel, w której Majk zapewne spał tutaj w nocy.

(c.d.n.)