Anabella - Rozdział XLIV (cz. 1) - De te fabula narratur

Słabe październikowe słońce oświetlało dziedziniec uczelni, na który Iza z Martą wyszły właśnie w drodze do domu. Marta miała szarą, bladą jak widmo twarz, a jej podkrążone i zaczerwienione oczy wskazywały na nieprzespane noce spędzone na płaczu. Nie skarżyła się jednak, a wręcz przez cały dzień zapewniała Izę, że stara się stosować do jej rad i nie tonąć w rozpaczy, lecz walczyć o przynajmniej względne trzymanie się na powierzchni.

– Ja już nawet nie mam siły płakać, Iza – powiedziała złamanym, ale opanowanym głosem, kiedy obie powoli zmierzały w stronę prowadzącego na ulicę przejścia między budynkami. – Co wieczór mam wrażenie, że łzy już mi się skończyły, a potem budzę się i znowu ryczę jak głupia. Ale rano zawsze jest trochę lepiej… więc może i masz rację, że powoli to opanuję i że to tylko kwestia czasu. Bo nawet tak na zdrowy rozum, gdybym miała w ten sposób żyć przez ileś tam tygodni czy miesięcy, to prędzej czy później bym się wykończyła.

– Dokładnie tak – przyznała Iza. – Nie możesz do tego dopuścić, Martusiu. Nie ukrywam, że to będzie jeszcze długo bolało… raz słabiej, raz mocniej… ale od samego początku musisz walczyć z tym, żeby nie wpaść w czarną dziurę. Z tego potem jest tak trudno wyjść… i takie złe myśli człowieka nachodzą… – westchnęła. – Ja wiem, że łatwo jest mówić, bo…

– Iza! – znajomy głos za ich plecami przerwał jej wypowiedź.

– Lodzia! – zdumiała się na widok dziarsko podbiegającej do niej, szeroko uśmiechniętej dziewczyny. – Ty tutaj?!

– Jak widzisz! – zaśmiała się Lodzia, ściskając ją serdecznie. – Moja kochana, już tak dawno cię nie widziałam! Całe trzy tygodnie! Cześć – pozdrowiła skinięciem głowy Martę, która odpowiedziała jej bladym uśmiechem. – Jestem na uczelni, ale tylko wyjątkowo – wyjaśniła Izie. – Właściwie już mnie nie ma! Musiałam wpaść na moment pozałatwiać papiery, Edi został na dwie godzinki u mojej mamy i właśnie do niego wracam.

Jej twarz promieniała radością i szczęściem, a sylwetka znów była idealnie szczupła, może nawet nieco bardziej niż przed ciążą. Ubrana w jasne dżinsy i krótką kurtkę wyglądała tak młodziutko i zwiewnie, że nie znając jej, trudno byłoby uwierzyć, że kilka tygodni wcześniej urodziła dziecko.

– Jak rośnie Edzio? – zagadnęła Iza. – Słyszałam od Majka, że straszny z niego łobuziak!

– O tak! – przyznała Lodzia, odrzucając na plecy swój imponująco długi blond warkocz, a jej piękne modre oczy napełniły się blaskiem czułości. – Ma to po tatusiu! W piątek skończy już dwa miesiące, więc jest coraz bardziej rezolutny, coraz dłużej czuwa… a do tego parę dni temu zaczął się uśmiechać!

– Ojej! – szepnęła zachwycona Iza. – Jak ja bym chciała to zobaczyć!

– No właśnie, Iza! – podchwyciła żywo Lodzia, chwytając ją za rękę. – Musisz do mnie wpaść, i to jak najszybciej! Zobaczysz Edika, a ja bardzo bym chciała wrócić wreszcie do naszych lekcji francuskiego. Mam już zgodę dziekana na indywidualną organizację studiów w tym semestrze, więc przez cały czas będę w domu. Wiem, że ty pracujesz teraz u Majka na pełny etat, a do tego masz zajęcia na uczelni, ale gdybyś znalazła dla mnie chociaż godzinkę raz na dwa tygodnie…

– Oczywiście, Lodziu – zapewniła ją szybko Iza. – Mogłabym na przykład w piątki rano, akurat w ten dzień mam zajęcia dopiero od jedenastej. Pasowałoby ci?

– Perfekcyjnie – zapewniła ją Lodzia. – Zapraszam cię do mnie na dziewiątą albo nawet wcześniej. W ten piątek to może już nie, ale zaczęłybyśmy od przyszłego. Co ty na to?

– Bardzo proszę – uśmiechnęła się Iza.

– Super! Ależ się cieszę! Słuchaj, zdzwonimy się jeszcze, dobrze? Ja teraz muszę… o, cześć, Daniel! – dodała na widok zmierzającego w ich kierunku studenta, który dostrzegłszy Izę, natychmiast zwolnił kroku, jakby zaskoczony. – Jak miło cię widzieć! No i zobaczcie, ja to mam dzisiaj szczęście! Wpadłam tu tylko na chwilkę i bez uprzedzenia, a już spotkałam pięć czy sześć znajomych osób!

Postąpiła kilka kroków w stronę kolegi i uściskała go serdecznie. Iza zerknęła spod oka na chłopaka, który przez wakacje z twarzy zbytnio się nie zmienił, lecz jego sylwetka nabrała nieco innych proporcji, jakby wyszczuplał, a jednocześnie zmężniał, co uwidaczniało się szczególnie w linii jego ramion i bardziej sprężystym chodzie. Serce ścisnął jej żal na myśl o tym, że musiała zerwać z nim kontakt i nie mogą już zostać przyjaciółmi, nadal bowiem żywiła względem niego szczerą sympatię.

„Gdybym mogła mieć z nim taką relację jak z Majkiem!” – pomyślała smutno. – „Taką w stu procentach przyjacielską, bez podtekstów, bez aluzji, bez tych obaw, że go skrzywdzę… To jest przecież taki fajny chłopak! Ech… szkoda.”

(c.d.n.)